INLEIDING THEO VAN DOORN

OVERZICHT LEESTEKSTEN

HOME

Een dilemma
Op weg naar het internaat
Internaat
Toneel spelen
Hongerliefde
Eten
Corvee
Hygiëne
Ziek zijn en beter worden
Bezoek
Terug naar huis
Bevrijd
De Klingens
Trui
V1
Weer op het internaat - Broeder Ulrik
De voetbalwedstrijd
Het laatste jaar van de Kweekschool
Vasten
Kermis
De keuring
Eindexamen

Doruske 3 - Leerling, kwekeling

Theo van Doorn

vignetleaf.jpg (789 bytes)

Kermis

Een vrij saai bestaan is het op de kweek; er waren vooral twee momenten waar je naartoe leefde: de militaire keuring en de kermis. Als je in de eindexamenklas zat, mocht je één middag en vroege avond de kermis op. Een privilege vlak voordat je de kweek verliet. Er waren enige studenten van ons jaar die tegen die tijd nerveuzer waren. In de studiezaal werd meer gesmoesd dan anders; er werden afspraken gemaakt: wie met welk meisje en wie er eventueel gevraagd zou worden als reserve. "Nou goed dan wil ik wel reserve zijn," zei ik tegen de Pijn, die zover ik weet de hele organisatie van deze grootse ontmoeting met het andere geslacht in portefeuille had. Ik dacht, ik zal wel derde of vierde reserve zijn en loop dus geen gevaar. Ik wilde geen enkel risico lopen, omdat ik in de eindexamenklas zat. Enkele uren voordat we op de kermis losgelaten werden, kwam de Pijn naar me toe: De Mier is ziek, je moet vervangen, anders komen we één man te kort, en ik kan me niet permitteren een meisje voor joker te zetten.

Broeder-surveillant bracht ons naar de kermis, hij glimlachte tegen ons en liet ons los. De Pijn had met de meisjes afgesproken, dat we elkaar zouden ontmoeten achter de kerk. Wim van Breda en ik werden toebedeeld aan twee zusjes. We kuierden gezamenlijk wat over de kermis, dronken wat in een of ander café en trokken naar het park. Wim kwam in volle actie, hij knuffelde en kuste erop los en de kunst van het tongske-vrijen verstond hij ook al. Terwijl Wim al volop aan het vrijen was, probeerde ik verbaal mijn genegenheid te uiten.Er sprongen geen vonken over. Het meisje keek gefrustreerd en beneed haar zusje, dat volledig in Wim opging en hij in haar. Het traumatische idee dat tongske-vrijen zonde was, had ik tot dan toe niet weggeredeneerd kunnen krijgen. Op dat moment was ik jaloers op Willem die zonder enige schroom het meisje en zichzelf aan zijn en haar trekken liet komen.

Ik stond al een uur achter de kerk te wachten, er was nog niemand. Ik zocht in de omgeving: niemand. Na nog een half uur kwamen de eersten aan. We moesten om acht uur binnen zijn en het was al vijf voor acht. Het duurde nog drie kwartier voor ieder van ‘de club van de Pijn’ er was. In flinke pas liepen we naar de kweek. Toen Harrie Smulders de voordeur wijd opengooide, stond broeder Herman, leraar Nederlands, op de trap en de directeur midden in de hal. "Jullie zijn te laat en wat nog erger is, jullie zijn niet op de kermis geweest, maar hebt achter de meisjes aangezeten. Ik spreek jullie morgen wel."

De volgende morgen na het ontbijt, moest onze klas verzamelen in de recreatiezaal. De directeur zette twee stoelen ver uit elkaar. "Hij gaat de bokken van de schapen scheiden," fluisterde Willem. "Wie zich gisteren niet aan de regels gehouden heeft, verwijs ik achter de linkerstoel. Hij begon: Van Breda, Smulders, Pijnenburg, Panter..." "Van den Berg, Janssen, Van Kempen, Van der Steeg... gaan jullie maar achter de rechterstoel. O ja Hendriks jij ook. Zo voerde hij zijn oordeel uit. "En jij," - hij keek mij aan - "wat moet ik met jou?" Ik stond op en terwijl ik naar de linker stoel liep, zei ik: "Ik zal me zelf wel indelen." De straf viel mee, enkele vrije zondagen kweek-arrest.

 

vignetleaf.jpg (789 bytes)