Het openbaar vervoer was in de oorlogstijd zo goed als geheel ontregeld. Toch wilde moeder met Martha en Arina op bezoek komen, een hele onderneming. Van onze woonplaats naar de stad met de bus daar weer met de trein en ten slotte met de bus naar het internaat. Vooral die laatste bus reed wel eens niet of was uren over tijd. Op de dag dat moeder zou komen, reed de bus niet verder; naar het internaat lopen was een heel eind. Toch begonnen ze aan hun wandeling. Onderweg hadden ze een beetje geluk. Een boer bood hun aan op zijn wagen met tractor plaats te nemen. In plaats dat ze om 11.00 uur in het internaat waren, was het 13.30 uur. Een kort bezoek, want moeder wilde niet het risico lopen midden in de nacht thuis te komen. Het was een kort, maar intensief bezoek. Alle familienieuwtjes en problemen werden doorgesproken, en ook alle dorpsgebeurtenissen. Ik was weer helemaal bij. De broeders verstrekten ons een eenvoudige maaltijd, en kort daarna vertrokken onze gasten. Het was eigenlijk te kort, al weken had ik me verheugd op dat bezoek en het is dan ook normaal dat ik extra heimwee had. Privé hadden we op het internaat niet veel, alleen je slaapcel, maar daar mocht je overdag niet naartoe; bleef niets anders over dan de wc. Ik ging met mijn broek aan op de bril zitten en begon een potje te huilen, in stilte, want niemand mocht het horen. Je sprak over heimwee zelfs niet met je vrienden.