Broeder Ulrik hield behalve van filosofie en psychologie ook veel van sport. Driemaal in de week beoefenden wij een of andere sport: volleybal, zwemmen en wandelen. Volleybal speelde hij fanatiek mee, elke zondag. Ondanks zijn vijftig jaar kon hij de bal zo hard over het net slaan dat niemand hem kon blokkeren. Zijn sporttoog was heel kort, zijn buikje trok de voorkant nog hoger. Aan zwemmen deed hij nooit mee. Hij stond aan de kant of wandelde wat op en neer. Hij had een groot gevoel voor humor ook situationele humor. De zwembroeken die wij aanhadden waren ruim van pijp, het gebeurde wel eens dat het elastiek het begaf. Wij controleerden dat meestal van tevoren. Martin Tils vergat dat een keer; terwijl hij een baantje trok, wilde hij wat dieper zwemmen, zijn broek schoot uit en telkens kwam die witte blote kont boven water uit. Het was zo'n komisch gezicht dat broeder Ulrik schaterlachend het zwembad verliet.

Toen Tiny en ik trouwden, stuurde hij ons een gelukstelegram met als wens: ‘Vaert wel ende levet scone’, een tekst van de middeleeuwse dichteres-mystica Hadewych. Lange tijd is dat mijn lijfspreuk geweest.

Later, toen ik al hoofddocent was, ging ik met Tiny onder de herfstvakantie een dag of vijf in de buurt van het internaat. Ik wilde haar graag de plaatsen laten zien, waar ik zoveel jaren gewoond had. We reden er met onze auto naartoe en zochten het internaat op. We liepen door de tuin naar het nevengebouw, waar onze slaapkamers lagen. Van mijn kamertje hebben we een foto gemaakt. We liepen naar het hoofdgebouw en ontmoetten daar broeder Leonardus. Hij herkende me nog ook al was het 24 jaar geleden. We mochten alle vertrekken doorlopen: de refter, de studiezaal, de kapel. We vroegen naar broeder Ulrik; hij vertelde dat die enkele jaren geleden overleden was. Hij gaf me het gedachtenisprentje van Ulrik. Op het kerkhof van de broeders ongeveer een km van het internaat lag hij begraven. We bezochten samen het kerkhof en zochten naar zijn grafzerk. Het kerkhof liep schuin omhoog; Tiny begon te zoeken bij de hoge kant, ik bij de lage. Ze riep me, ze had het graf van Ulrik gevonden. Toen we samen bij zijn zerk stonden en voor hem maar ook tot hem gebeden hadden, zei ik tegen Tiny, het klonk wel wat theatraal, maar het kwam uit de grond van mijn hart: "Ulrik was een mens met een groot hart, met een heldere, wijze geest. Hij heeft veel invloed op mijn leven gehad en heeft de richting van mijn leven in de toekomst voor een groot gedeelte bepaald."