Wat ik bij meester Huiskens helemaal niet kon, was spellen. Met dictee had ik de grootste moeite. Meestal haalde ik daarvoor een 1 of een 2. De regels kende ik wel en ik begreep ze ook, maar tijdens zo’n dictee kwam ik meestal in tijdnood. Bij een eenvoudig zinnetje als Het oude paard liep in de wei moest ik bij drie woorden nadenken: oude met ou of au, zal wel ou zijn, want woorden met au zijn er niet zo veel; paard met een –d, in het meervoud is het paarden en dan hoor je de –d; wei met een korte ei, dat wist ik, omdat we in ons dialect de korte ei anders uitspraken dan de lange. Later ging dat regeltje ook niet meer op, want woorden als uitweiden en weids kwamen in ons dialect niet voor. Vaak kreeg ik straf of zelfs klappen, wanneer ik weer eens het dictee slecht had gemaakt. Ik moest dan uit een boekje thuis dictees overschrijven, meester keek het dan de volgende dag na en ook dan stonden er wel eens spelfouten in. Meester werd dan kwaad en foeterde me uit. "Nou hoef je alleen maar over te schrijven, wat ben je toch een stomme ezel. Op den duur dacht ik zo ook over mezelf. Ik begreep dan ook niet zo goed, waarom ik wel overging van 5 naar 6 en in de zesde bij de groep hoorde, die naar een vervolgopleiding wilde.