Naar de lagere school mogen gaan, daar had ik oprecht naar verlangd. Lezen kunnen als mijn oudere broers en zusjes leek me iets geweldigs. Je hoefde als je dat kon, niet meer te zeuren om een verhaaltje voorgelezen te krijgen. En rekenen leek me ook leuk: huisnummers optellen, net zo vlug als vader de rekeningen, dat leek me ideaal. Nu ik dit schrijf in 2000, herinner ik me nog goed, dat ik in de eerste klas al zat uit te rekenen hoe oud ik zou zijn in dat jaar, 71 jaar. Nee, dacht ik toen, dat haal ik niet, dan ben ik nog ouder als vader en moeder. De berekening had wel lang geduurd, want ik kon nog maar de sommetjes onder de 20.

Ondanks dat ik zo graag naar school ging, wilde het toch niet zo best vlotten in de eerste klas. Wat de meester op bord schreef, begreep ik niet. Ook zijn tekeningen waren onscherp, vaag. Ik kon wel heel aardig in het boekje lezen en van de letterplank. Als we een leesbeurt kregen, moesten we op onze plaats blijven zitten. De meester wees op het bord de woordjes aan: aap, de aap, noot, een noot, een noot voor de aap. De meester begon deze keer van achteren naar voren. Ik kreeg het eerst de beurt. Ik maakte er helemaal niets van. Annie Plenter keerde zich om en fluisterde de woordjes, maar ik verstond haar hoge stemmetje maar half. Ik voelde me een heel erg dom kind. De meester noteerde wat in zijn aantekenboekje. "Cor, jij", zei hij. Nadat zo drie leerlingen gelezen hadden zonder een fout, zei hij: "Doruske, kom naar het bord." Ik schoof mijn bank uit en liep zenuwachtig naar voren. Hij duwde het bord zo laag als het maar kon. Er stonden dezelfde woordjes op als in het boekje, zag ik nou. Ik las het hele bord af , in een behoorlijk tempo, zonder haperen: aap eet één noot, Gijs eet één noot, Aap en Gijs...Was ik dan toch niet zo dom? "Zeg tegen je moeder, dat ze met jou naar de oogarts gaat."