Mijn verstrooidheid, later één van mijn karakteristieken, speelde me al parten op de lagere school. Tussen de middag gingen we eerst thuis warm eten en dan weer naar school. Ik slofte over het Marktplein, stofwolken vlogen omhoog; ik was in de wolken, leek zo op een engel of een soort heilig wezen. Ik vond toen dat misdienaars in hun toogje en superplie net als meisjes wel iets weg hadden van een aards engeltje.

Het was mooi weer, het waaide wel wat, maar ik ging met toestemming van moeder toch zonder jas naar school. Toen na het laatste lesuur de bel ging, stormden we de gang in. Ik greep mijn jas en slofte weer over het Marktplein naar huis. Moeder zag me binnenkomen. "Maar jongen, wat heb je nou aan?" "Mijn jas, moeder." "Maar zie je dan niet dat die veel te groot is; je bent toch ook zonder jas naar school gegaan?" Ik keek naar mezelf. Mijn handen waren verdwenen, ik voelde de onderkant van de colbertjas tegen mijn kuiten. "Och", riep ik uit, "dat is de jas van de Flap." De Flap was de bijnaam van de grootste jongen van onze school, die ook nog flaporen had; eigenlijk heette hij Karel en woonde bij de boeren. Ik rende terug naar school, over het Marktplein als een duvelke. De Flap was nog op school. Met de hoofdmeester had hij heel de gang afgezocht naar zijn jas. Hij was blij toen hij me zag, werd niet boos, hetgeen ik toch verwacht had, want het was een boer. Hij pakte zijn jas en rende met mij de school uit. "Dag meester", riepen we nog, wat te laat.

Ik had nu twee boeren beter leren kennen: Andreetje was ook een kind van boeren, maar die woonden op het Marktplein, dat maakte een groot verschil. Karel was een rasechte boer, vond ik, die woonde dan ook in de Achterstraat. Deze week had ik twee boeren ontmoet die toch wel vriendelijk waren.