Brand

In de oktobermaand werd bij ons thuis elke avond het rozenhoedje gebeden; moeder, de meiden en de kinderen dienden dan op hun knieën te zitten, vader en de knechts bleven in hun stoel meer liggen dan zitten. Na het tweede of derde tientje sliepen er wel eens een paar. Het Mariabeeld stond op een troontje boven de kachel. Om het troontje hing een kleedje met lange franjes. Twee kandelaars met kaarsen stonden naast het beeld. Op een zondagmorgen, toen nog niemand op was, wilde ik de kaarsen aansteken net zoals ik dat de koster in de kerk had zien doen: eerst de kaarsen links van het altaar, dan in het midden knielen, het vlammetje aan die lange stok ging dan mee omlaag, en dan rechts. Ik haalde uit de bakkerij zo’n lange lucifer, waar vader het stookapparaat voor de oven mee aanstak. Ik ging naar de woonkamer, schrapte een kleine lucifer aan en hield die brandend aan de lange. Ik klom op een stoel, stak keurig eerst de linkerkaars aan, nu moest het vlammetje omlaag, ik wilde van de stoel af stappen. De franjes vatte vlam, toen het kleedje. Ik begon als een gek te blazen, maar het kleedje brandde nog harder. De vlammen lekten langs het houten plafond.

Ik moet ontzettend hard geschreeuwd hebben, want daar stond Berte alsof ze uit de hemel kwam gevallen. Ze overzag de situatie in één oogopslag; ze liep naar de gang, greep een oude jas, sprong op een stoel en gooide de jas over het Mariabeeld en het troontje heen. Het binnenbrandje was zo gedoofd. Met een vochtige doek wreef ze al het roet van Maria af, en legde een nieuw kleedje over de troon; je kon er helemaal niets van zien. "Niets tegen vader en moeder zeggen," smeekte ik haar. "En jij voortaan van lucifers afblijven," zei ze een beetje moederlijk. Ze heeft het niet eerder verteld, dan toen het geen kwaad meer kon; op een of andere bruiloft geloof ik, heeft ze er een voordrachtje van gemaakt.