Ik liep mijn achterstand in gezondheid en groei snel in. Ik kon volop meespelen. Op koninginnedag bijvoorbeeld –ik was nauwelijks vier- deed ik mee met hardlopen. Op de bol, zo noemde ze in ons dorp de loswal, werd het feest gevierd. Er was van alles te doen: voor ons: stoelendans, hardlopen, zaklopen en voor de groten o.a. tonsteken. Op de fiets gezeten staken die jongens een stok door een gat onder aan een ton die tot aan de rand gevuld was met water. De ton was met het geringste duwtje uit het evenwicht; stak je mis dan kantelde de ton en werd je kletsnat. Naar het sprietschuiven van de groten keken we ook graag. Over een horizontaal gelegen mast die flink met groene zeep was in gesmeerd, schoven ze schrijlings op de mast gezeten vooruit door aan een dik touw te trekken. Vielen ze naar links, dan kwamen ze in het meel terecht, naar rechts in het roet. Het smerigst werden zij die vóór het sprietschuiven bij het tonsteken gemist hadden.

De meester van de eerste klas blies op zijn fluit, dat betekend voor ons kleintjes, dat we voor de startlijn van de hardloperij moesten gaan staan; ik stond in het midden aan elke kant tien kinderen naast me. De hoofdprijs stond 50 m verder, pal tegenover me: een grote bruine teddybeer. De meester floot weer. We liepen wat we konden, ik lag een neuslengte voor, maar voelde me moe worden; die twee vlak naast me dreigden me in te halen. Nog twee meter van de eindstreep af, greep ik met beide handen mijn rivalen beet en trok en duwde ze achter mij. Ik kwam als eerste over de lijn, pakte de beer bij een oor en liep nog wat door. "Dat is niet eerlijk", riepen de anderen, maar ik zweeg en hield de beer nog krampachtiger vast. De volwassenen, de jury althans, zwegen ook en ik behield de beer. Deze prachtige beer is tot mijn tiende een belangrijk speelgoed gebleven. Later op kostschool heb ik met hardlopen tweemaal de eerste prijs gewonnen, maar wel wat sportiever dan.