Twee artsen uit mijn peutertijd zal ik niet gauw vergeten. Tandarts Tassen uit Oirschot en dokter Taecke jr. Huisarts in Deurne. Met beiden was vader bevriend, vanaf het moment dat hij in ons dorp kwam wonen. Als de Tassen bijvoorbeeld in hun ouderlijk huis waren, even terug op de brouwerij "Het Hert", dan aten wij op die zondag zeker een uur later en had vader een stevige borrel op. Dan deed hij ook altijd wat onhandig, plaatste bijvoorbeeld zijn bord wat te ver over de tafelrand, zodat het omsloeg als hij een stukje vlees aan zijn vork wilde prikken; als er doperwtjes werden opgediend, was dat helemaal een ramp. Of hij liep het naar binnen openstaande raam er zowat uit. Maar vrolijk was hij wel. Mijn herinneringen aan deze twee artsen zijn minder vrolijk.

Tassen had met mijn vader afgesproken, dat moeder niet bij hem op het spreekuur hoefde te komen; hij kwam zondag toch naar ons dorp. Onder de hoogmis zou hij haar behandelen bij ons thuis. Moeder had een heel slecht gebit, hoe kon het ook anders, ze was een bakkersvrouw. Al haar tanden moesten getrokken worden. De operatie vond in onze keuken plaats. Tegen alle verboden in kwam ik toch de keuken binnengetippeld. Ik zag al die tangen, die buisjes, die bloederige watten, ik zag die kerel die in moeders mond zat te peuteren. Ik voelde iets heldhaftigs in me opkomen, ik rende naar die vent, pakte zijn onderbeen vast en schopte twee keer keihard tegen zijn enkels en ik beet hem ook nog in zijn rechterhand. Vader schoot naar me toe, tilde me op en droeg me de keuken uit. Ik begon te huilen. "Hij maakt moeder dood", snikte ik. Vader zei niets. Arina nam me mee naar de woonkamer. "Moeder krijgt nieuwe tanden van die man en dan moeten die oude er eerst uit. Dan heeft ze nooit tandpijn meer", legde ze me uit.

Ook met dokter Taecke wist ik niet goed raad. Moeder had last van galstenen en daar kon geen enkele arts je beter van bevrijden zonder opereren dan dokter Taecke, dat zeiden ze in ons dorp. Dus vader met moeder en mij naar Deurne in de taxi van Jan de Kaf; dat was voor de eerste keer van mijn leven, een heel, heel lange rit in een taxi. Vader had wel drie sigaren opgerookt zo lang duurde het. Taecke had met mijn vader afgesproken: "Ge gaat niet via de wachtkamer naar binnen, want daar wachten wel dertig tot veertig mensen, maar via de huisdeur. Mijn vrouw laat je binnen en brengt je naar de spreekkamer. Wij drinken daar eerst samen een borrel en dan zal ik je vrouw eens onderzoeken". Zo gebeurde het ook. Dokter Taecke zei tegen moeder: "Kleed je maar uit". Vader opperde voorzichtig: "En hij dan?", terwijl hij naar mij wees. "Hij blijft hier", sprak Taecke met barse stem. "Een naakte vrouw kun je niet vroeg genoeg gezien hebben". "Maar het is wel zijn moeder", sputterde vader nog tegen. "Hij blijft hier!" Vader zweeg. De harde stem van deze dokter had een diepere indruk op me gemaakt dan de naaktheid van mijn moeder. Ze leek nu sprekend op de naakte vrouw op het schilderij in de gang van het doktershuis. Ze was wel anders, maar toch mijn moeder.