Annie

Annie en ik speelden heel graag met elkaar. Telkens als we van onze bewaarschool afkwamen, probeerde ze me mee naar haar huis te krijgen. Maar ik moest eerst moeder goedendag zeggen. Ze vroeg me dan met haar heel hoog stemmetje: "Doruske, waar ga je naartoe?" En ik antwoordde dan met voor een kind lage stem: "Naar huis". Later hoefde ik het onderwerp van gesprek met één of meerdere zussen maar op Annie of haar ouders te brengen, of daar ging het weer, Berte met haar hoge sopraanstem en Arina antwoordde met haar Sara Leanderstem: hoog: Doruske waar ga je naartoe? laag: naar huis. Ofschoon ik niet zo goed tegen plagen kan en zelfs nu nog niet, vertel ik dit, omdat mijn zusjes het zo leuk vinden.

Ondanks dit geplaag dus, ging ik graag bij Annie thuis spelen: het was er zo intens rustig, geen zaak, geen in- en uitlopende klanten, geen werk aan huis; haar moeder was ook jonger dan de mijne en zo kleurrijk gekleed. En dan het kleine baby’tje, Annie’s zusje. Ik had nog nooit een heel klein kind zien voeden, ik was immers de jongste. Ik zag dat voor het eerst bij Annie thuis. We zaten op onze knietjes ieder aan een kant van moeder, onze handjes op moeders schoot. We keken vol bewondering naar haar en haar kindje. Verwoorden konden we die bewondering niet over de wijze waarop de voeding van een baby’tje geregeld is, maar onze gevoelens waren zuiver en op kinderlijke wijze religieus. Toen we de volgende dag naar de bewaarschool liepen, zei ik tegen Annie: "Wat is dat eten van een baby’tje toch mooi geregeld, volgens mij heeft Jezus daar iets mee te maken". Annie keek of ze verliefd op me werd, maar dat kon toen nog niet.

De stuw werd door prins Bernard plechtig geopend op 13 maart 1936. Ik was 6 jaar en moest thuis blijven bij moeder; vader ging met de andere kinderen naar deze plechtigheid kijken. Om me te troosten, bakte moeder lekkere pannenkoeken voor mij alleen. Ze waren zo lekker, dat ik me de geur nog kan herinneren. Annie mocht wel naar de stuw met haar ouders en zusje; haar vader had een leidinggevende functie bij het bouwen van de stuw. Ons gezin was weer eens opgedeeld.

Annie Plenter, wat zou ik haar nu graag ontmoeten.

Ze zijn verhuisd, naar waar haar vader weer bij de bouw van een stuw betrokken was. Maar al de gemeenten met een stuw langs de Maas hadden Annie niet in de burgerlijke stand staan ook niet in hun oud-archief. Ook Anna van Egmond, presentatrice van het K.R.O.-radioprogramma ‘Adres onbekend’ kon me niet verder helpen bij mijn speurtocht naar Annie’s adres, evenals het tv-programma Spoorloos; ze konden of wilden me niet helpen.

Toen ik met mijn oudste dochter de kerk bezocht, waarin zij en ik gedoopt waren, vertelde de koster Truus me, terwijl we over het Marktplein wandelden: "Ik meen me te herinneren, dat mijn moeder wel eens zei, dat de Plenters van Joodse afkomst waren." Zou Annie hetzelfde lot beschoren zijn als die andere Anne die gelijktijdig met mij geboren was? Maar mijn oudste zus Berte, die de Plenters goed kende, vertelde me, dat zij van geloof protestant waren. Nog steeds zou ik Annie willen ontmoeten, maar ik durf niet goed, mijn herinneringen zijn zo vaag en het is al zo lang geleden. Ze moet nu zeker 65 of ouder zijn.