INLEIDING THEO VAN DOORN

OVERZICHT LEESTEKSTEN

HOME

Geboren onder uw stoel
Twee heren medici
Vooruitgang
Op de bewaarschool
De ruin
Geloofscrisis
Koetje spelen
Annie
Pijn
De oude tilbury
Kerstmis
Vader 50
Moeder verplegen
Waarom is een bed geen nest?
Brand
Pollie

Doruske - Van baby tot meester

Theo van Doorn

vignetleaf.jpg (789 bytes)

Pijn

Pijn is voor een kind een angstaanjagende ervaring die ik op vierjarige leeftijd ondervond en die mij nu nog zichtbaar tekent. Harri wilde zo hoog nodig mussen en spreeuwen vangen. De kooi was geen probleem; achter onze schuur hingen tegen de muur langwerpige prismavormige erwtenbeschermers van gaas tegen vogels; zo’n beschermer was ongeveer vijf m lang. Het waren er een stuk of drie. De mussen en spreeuwen zouden wel niet zo veel ruimte hebben in de breedte en in de hoogte, maar konden hun gang gaan in de lengte. Ze vangen was geen kunst, want een van de knechts had zijn oude vogelknip in de schuur staan; alleen de knipslag was kapot.

Harri vroeg me, of ik hem wilde helpen. Hij haalde een plankje, vaders zaag en een oude stoel en zette dit alles bij de oude tilbury. Hij legde de plank op de stoel, nam de zaag en zei tegen mij: "Als jij nou die plank vasthoudt met beide handen, dan zaag ik er een stuk af". Ik was nog niet in staat te beoordelen, of hij wel zagen kon. Hij duwde de zaag, ze pakte niet, schoot uit en haalde een jaap over mijn duim, het bloed spoot eruit.

Ik greep mijn duim met mijn linkerhand vast, zette het op een huilen en rende naar de bakkerij. Ik gilde zoiets als: "Mijn duim is eraf, mijn duim is eraf." Vader bekeek de twee handen op elkaar. "Laat hem eens los, dan kan ik zien of hij er nog aan zit." Ik liet mijn duim heel voorzichtig los. Ik snikte een paar keer en zuchtte: "Hij zit er nog aan." Vader verbond mijn duim; hij deed er meer verband om dan nodig was. Ik hield hem recht omhoog voor mijn borst, alsof ik er trots op was. De knechts keken heel ernstig en werkten in stilte door. Ik ging terug naar Harri, zei helemaal niets, liet alleen maar mijn verbonden duim zien. Hij was ervan geschrokken, zag nog wat bleek. Hij keek me oprecht vriendelijk aan. "Zullen we gaan kwartetten in de tilbury?" vroeg hij. Deze vraag betekende voor mij vele malen meer dan het spijt me of ik kon er niets aan doen. Omdat ik mijn ene hand niet kon gebruiken, haalde hij voor mij een lege schoenendoos, daar kon ik dan mijn kaarten inleggen en kon hij ze niet zien.

Een cm lang litteken op mijn rechter duim herinnert me niet alleen aan mijn eerste bewuste pijn, maar ook aan de manier waarop Harri: het spijt me, betuigde.

vignetleaf.jpg (789 bytes)