INLEIDING THEO VAN DOORN

OVERZICHT LEESTEKSTEN

HOME

Geboren onder uw stoel
Twee heren medici
Vooruitgang
Op de bewaarschool
De ruin
Geloofscrisis
Koetje spelen
Annie
Pijn
De oude tilbury
Kerstmis
Vader 50
Moeder verplegen
Waarom is een bed geen nest?
Brand
Pollie

Doruske - Van baby tot meester

Theo van Doorn

vignetleaf.jpg (789 bytes)

Geloofscrisis

In onze kleuterklas waren Cor en ik de grootste jongens. Wij moesten de stoeltjes en tafeltjes verzetten en ook de ladder tegenhouden, wanneer zuster Ignacio naar de vliering klom om fröbelmateriaal te halen. Daar stonden we dan één voetje en één handje tegen de ladderstijl. Op een dag dat onze zuster weer de steile ladder beklom en Cor en ik weer steun verleenden, keek ik omhoog, ik wist niet wat ik zag, ik viel bijna van mijn geloof. Zo zag moeder of een van de meiden er niet vanonder uit. Dat wisten we precies. Als we op de grond aan het spelen waren en één van de vrouwen over ons heen stapte, keken we wel eens omhoog. Zodoende. Wat zuster Ignacio aan had leek meer op een dubbele visfuik, die ik wel eens op de uiterwaarden te drogen had zien staan. Wat erger was deze inkijk trof mijn geloofsovertuiging. Ik geloofde tot voor kort, dat nonnen, paters, pastoors er vanonder net zo uitzagen als ons Gerardusbeeldje op de schoorsteenmantel, vanonder in de buurt van de enkels helemaal dicht en zwart. Bij Ignacio klopte dat niet. Had ik nou maar niet naar boven gekeken, Cor zou dat beslist niet gedaan hebben. Ik voelde me niet lekker, ging vroeg naar bed. De volgende morgen voelde ik, dat moeder me tijdens het ontbijt bezorgd aankeek. "Er is wat, hè Doruske?". Ik knikte. En toen barstte het eruit het hele verhaal, met tranen over mij wangen. Moeder glimlachte. "Nonnen, paters, pastoors zijn ook mensen zoals wij. Ze zijn wel wat anders gekleed, maar hun lijf ziet eruit als het onze". "En gaan die ook naar de wc als wij?" vroeg ik aarzelend. "Net als wij". Vanaf dit gesprekje met moeder heb ik zuster Ignacio met andere ogen bekeken dan daarvoor. "Ze ziet er hetzelfde uit als ons moeder", had ik Cor gezegd voor we de klas ingingen. En tijdens het fröbelen, keek ik een paar keer naar haar; ik vond ze veel liever, bijna net zo lief als ons moeder.

Ik was vijftien toen zuster Ignacio overleed. Op haar sterfbed, zo zei men in ons dorp, had ze bepaald wat er op haar kruisje moest staan: "Ik heb als maagd geleefd en ben als maagd gestorven" Onze koster, die ook postbode was en een tabakswinkel had, kon met geen mogelijkheid die tekst op dat grafkruisje krijgen, of hij was zo klein geschilderd, dat niemand hem lezen kon. Zijn kennis van de P.T.T.-vaktermen bracht voor hem de oplossing. De uiteindelijke tekst op het kruisje luidde: hier rust Zr. Ignacio op de horizontale balk en op de verticale: OR. De koster vertelde me later, toen ik ernaar vroeg: "In de posttaal betekent OR ‘ongeopend retour’ Niet verder zeggen", zei hij nog.

vignetleaf.jpg (789 bytes)