|
Over de auteur
Pieter de
Laat woonde in het dorp Lithoijen vanaf zijn geboorte in 1955. Vanaf
1999 woont hij in Oss. Gedichten houden hem elke dag bezig. Toch
gingen ze met mondjesmaat naar buiten toe. Galerie Reinart
uit Oss gaf enkele bibliofiele bundels uit; De Spraakbes in
1996 en Randgebied in 2000. In 2010 liet hij de bundel Een
dorp aan de Maas drukken. Gedichten kwamen onder andere terecht
in uitgaven van Brabant Literair, Brabant Cultureel,
Uitgeverij Hoenderbossche Verzen,
de
Nacht van het Gedicht, de Literaire Kring Goirle, de
bibliotheek te Oss. In 2016 plaatste het tijdschrift ‘Speling’ een
essay van zijn hand.
Geruime tijd
gaf hij les binnen het vmbo te Oss en ontwikkelde er programma’s die
kunst een middel voor persoonsvorming lieten zijn. Ten slotte gaf
hij drie jaar les als leraar levensbeschouwing/filosofie op een
havo-vwo-gymnasium te Oss.
|
|
Zingen
Zingen
(2020) is een zoektocht naar het eigene
dat
door een opdringerige buitenwereld wordt overstemd.
De
bundel bestaat uit 5 x 6 gedichten
die
in samenspraak met Cubra zijn gebundeld.
De
bundel opent met vragen over schoonheid
en
‘echte’ kunst en benoemt vervolgens het gevoel
van
onvoldaanheid dat nooit iets af laat zijn.
Van
hoe de buitenwereld iemand in beslag kan
nemen, volgt daarna een schets.
Ten
slotte wordt het begrip zingen belicht,
een
‘vangen van liedjes’, die je vergat of geen adem voor had.
|
|
De
gedichten in Een dorp aan de Maas (2010) gaan over Lithoijen,
een van de Maasdorpjes die eeuwenlang leden aan de nukken van een
rivier. Jaarlijkse overstromingen en onverhoedse dijkdoorbraken
oefenden invloed uit op het gevoelsleven van de geïsoleerd levende
dorpelingen. Ze werden als gevolg daarvan door buitenstaanders
gekenschetst als ‘uit de klei getrokken’. In Een dorp aan de Maas
probeert De Laat de beleving van dit volkje te vertolken. |
Randgebied
speelt zich af aan de Maas. Een persoon gaat in gesprek met de
overgeërfde cultuur, die hij een cultuur van het zwijgen
noemt.
‘Introductie’ schetst de niet te benijden positie van iemand met
een been voorzichtig in water en een ander stevig op land daarlangs.
Geen wonder dat een verlangen naar uitvaren leeft. Tegelijk
is er de vraag wat dit zal brengen.
Deel twee, ‘In de rivieren’, is het hart van de bundel en het meest
intiem. Hier wordt gereflecteerd op voorouders, de invloed van de
geografie op een mentaliteit van bewoners, en de betekenis van
poëzie.
Het derde deel, ‘Zoom’, begint met de woorden waar je bent en
niet zijn wilt. In dit hoofdstuk vinden pogingen plaats om het
‘randgebied’ toch eigen te maken door het ophalen van persoonlijke
ervaringen.
Deel vier, ‘Zo’n zon’, zet het bovenstaande door. Er wordt gezocht
naar ruimte om vrij te kunnen bewegen binnen een dwingend aanwezige
cultuur en naar warmte die het ijs kan breken waarin een ik
bevroor.
In de teksten zijn nogal wat tegenstellingen verwerkt waar de
filosofie van Heraclitus
van Efese de voedingsbodem voor was. Tekeningen van Ria van de Ven
geven de tekst
een extra duiding. Randgebied werd de laatste uitgave van
uitgeverij Reinart Edities, in 2000.
|
De Spraakbes
is van 1996. Het was de eerste bundel van Pieter de Laat en
van een reeks poëzie bij uitgeverij Reinart Edities
tegelijk. De stijl wordt vooral gekenmerkt door eenvoud. De
toonzetting van de teksten is ingetogen, introvert, serieus
en wat gesloten. Er wordt een sober gebruik gemaakt van
beeldspraak. Anekdotes komen in de teksten vrijwel niet
voor, ironie al helemaal niet. Natuur en innerlijke
belevingen komen daarentegen in ruime mate aan bod. Er wordt
een zoektocht geschetst naar de eigen natuur, die uitkomt
bij de spraakbes die je vindt in een stilte na de storm.
|
