INHOUD WERELD-GEDICHTEN
INHOUD HOPPEN-BROUWERS
INHOUD DE KONING
CUBRA HOME

 

Frans Hoppenbrouwers & Michel de Koning

WERELDPOËZIE IN HET BRABANTS

Jean Pierre Lemaire (1952)

Frankrijk

 

Art poétique

 

Le monde revient chercher les couleurs

ses voix fanée au fond de tes poches

et tu les défroisses l'une après l'autre

le rose des labours un matin d'avril

la jaune du colza couvant sous la brume

la langue intraduisible de l'horizon

comme un prestidigitateur lui-même surpris

par ses foulards, ses cartes, ses colombes.

 

Uit: Visitation, Gallimard, Paris, 1985


 

 

 

 

Dichtkunst

 

De wirreld kumt van onder ùt oew zakke

z'n kleure, z'n verslakkerde stemme trughaole

en gij strèkt ze één vur één glad

't raos van d'n èkker op 'ne mèrege in april

't gèèl van kolzaod dè broeit onder de mok

de nie wir te gève taol van d'n horizon

as 'ne goochelèèr die zèlef verstomd sti

van z'n sjaltjes, z'n kaorte, z'n dùive

 

Henri Michaux (1899-1984)

Frankrijk

 

Sur le chemin de la Mort

 

Sur le chemin de la Mort

Ma mère rencontra une grande banquise;

Elle voulut parler,

Il était déja tard;

Une grande banquise d'ouate.

 

Elle nous regarda mon frère et moi,

et puis elle pleurat.

 

Nous lui dîmes – mensonge vraiment absurde – que nous

 comprenions bien.

Elle eut alors ce si gracieux sourire de toute jeune fille,

Qui était vraiment elle.

Un si jolie sourire presque espiègle;

Ensuite elle fut prise dans l'Opaque.

 

Uit: Oeuvres complètes, Gallimard, Paris, 1998


 

 

 

 

 

 

Onderwege nór d'n Dóód

 

Onderwege nór d'n Dóód

Kwam ons moeder vur 'n ijsvlakte te stán;

Ze wou wa zegge,

't Was al laot;

'n IJsvlakte van watte.

 

Ze keek ons án m'n bruur en mè,

En toen hi se geschrùwd.

 

We zeje d'r – 'n leuge die nerges op sloeg – dè w't wèl

 begrepe.

Toen lachte ze innèmmend as 'n jong meidje,

En dè was ze eigeluk ók,

'n Ántrekkelijk, kaoi-jongesèèchtig lachje;

Mee d'rop wier ze opgenomme in 't Ondurschèènende.

 

Rainer Kirsch

Duitsland

 

Rat zu üben

 

Dem Waffenlosen

Bleipt was? die Vernunft.

Wahr, es ist leichter sich aufzuhängen

Als das Gebelfer der Waffenträger

Fünf Minuten bloss zu ertragen.

Die Vernunft

Ist eine furchtbare last

Nur die Vernünftigsten

Gehn mit ihr

Ein par Schritte.

 

Uit: Auszog das Fürchten zu lernen, Reinbek, 1978


 

 

 

 

 

 

 

D'n ongewaopende

Wa blè t'r vur 'm over? 't Verstand.

Krèk, 't is händiger um oew èige op te hange

As 't geblaf van de gewaopende

Ók mèr vèèf minute án te hurre.

't Verstand

Is 'n èllèndige laast

Alléén de verstandigste

Kannen 'r mee ùt de vóet

'n Par treje toch

 

Pablo Neruda (1904-1973)

Chili

 

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

 

Escribir, por ejemplo: 'La noche es estrellada,

y tiritan, azules, los astros, a la lejos.'

 

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

 

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

 

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.

La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

 

Ella me quiso, a veces yo también la quería.

Cómo no haber  amado sus grandes ojos fijos.

 

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

 

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.

Y el verso cae al alma como el pasto el rocío.  

 

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.

La noche está estrellada y ella no está commigo.

 

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.

Mi alma no se contenta con haberla perdido.

 

Como para acercarla mi mirada la busca.

Mi corazón la busca, y ella no está commigo.

 

La misma noche que hace blanquear los mismos arboles.

Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

 

Ya no quiero, es cierto, pero cuánto la quise.

Mi voz buscaba el vieto para tocar su oído.

 

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.

Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

 

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.

Es tan corto el amor, y es tan largo en olvido.

 

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,

mi alma no se contenta con haberla perdido.

 

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,

y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

 

Uit: gedichten, Baarn, 1993


 

 

 

 

 

Vannaacht zou ik de triestigste gedichte kanne schrève.

 

Zó schrééf ik bevobbeld:' De naacht sti vol stèrre

en blaauwig fonkele de planete, in de vèrte.

 

De naachtwijnd zoemt en zingt in d'n himmel.

 

Vannaacht zou ik de triestigste gedichte kanne schrève.

Ik hiel van 'r, soms hiel ze ók van mè.

 

In naachte as dees hiel ik 'r in m'n èrrem.

Zó dik he'k 'r gekust zonder ènd onder de stèrre.

 

Ze hiel van mè, soms hiel ik ók van heur.

Hoe zou ik nie gehóuwe hebbe  van d'r gróte, stil óge.

 

Vannaacht zou ik de triestigste gedichte kanne schrève.

Oproepe kan ik 'r nie mir, wèl treure dè'k 'r kwèèt ben gerakt.

 

Lùister nó d'n matelozen naacht, nog matelozer zonder heur.

En 't gedicht valt in de ziel as d'n daauw op de wèi.

 

Wa gèft 't dè mèèn liefden 'r nie kon vaasthóuwe.

De naacht sti vol stèrre en ze is nie mir bè mè.

 

D'as alles. Giends wèèd zingt 'ne mens. In de vèrte.

M'nne ziel vènt gin rust nou ik 'r kwèèt ben.

 

Asof ze nó d'r toe wille, zó zuuke m'n óge.

M'n hart zuukt 'r, mèr ze is nie bè mè.

 

Dezèllefden naacht wit nou de dezèllefde béum.

Wèllie, die van vruuger, zèn nie mir dezèllefde.

 

Ik wil 'r nie mir, néé. Mèr hoe gèèr wil ik 'r.

M'n stem zocht de wijnd um án d'r oor te komme.

 

'n Ander. Van 'n ander zal ze zèn. Zóás ooit mèèn lippe.

D'r stem, d'r ùtgelijnd lijf. D'rren wèèjen blik.

 

Ik wil 'r nie mir, dè's zeker, mèr meschien wil ik 'r wèl.

Liefde is mèr vur èfkes, ève lang as vergète duurt.

 

Umdè ik 'r in naachte as dees in m'n èrrem hiel,

vènt m'nnen ziel gin rust nou ik 'r kwèèt ben.

 

Al is dè 't lèste zeer dè se me ánduu

en al zèn 't de lèste gedichte die ik vur d'r schrèèf.

Christina Rossetti (1830-1894)

Engeland

 

May

 

I cannot tell you how it was:

But this I know: it came to pass -

Upon a bright and breezy day

When May was young, ah pleasant May!

As yet the poppies were not born

Between the blades of tender corn;

The last eggs had not hatched as yet,

Nor any bird forgone its mate.

I cannot tell you what it was;

But this I know: it did but pass.

It passed away with sunny May,

With all sweet things it passed away,

And left me old, and cold, and grey.

 

Up-hill

 

'Does the road wind up-hill all the way?'

  'Yes, to the very end.'

'Will the day's journey take the whole long day?'

  'From morn to night, my friend.'

 

'But is there for the night a resting-place?'

  'A roof for when the slow dark hours begin.'

'May not the darkness hide it from my face?'

 'You cannot miss that inn.'

 

'Shall I meet other wayfarers at night?'

  'Those who have gone before.'

'Then must I knock, or call when just in sight?'

  'They will not keep you standing at that door.'

 

'Shall I find comfort, travel-sore and weak?'

  'Of labour you shall find the sum.'

'Will there be beds for me and all who seek?'

  'Yea, beds for all who come.'

 

Uit: Spiegel van de Engelse poëzie, Amsterdam, 1991


 

 

 

 

 

Mèi

 

Ik kan nie zegge hoe 't ging;

'Tis over vruger dè ik zing -

't Was n'n dag van zon en zíj

N'n dag in 't begin van mèi.

Gin klapróós was al ùt de grond

In't kórre dè t'r mals bè stond,

't Broejje was nog nie gedán,

D'n doffer zag z'n dùif nog stán.

'Tis over vruger dè ik zing,

En over hoe het mij verging.

't Ging vurbè mee zon en mèi,

As al wa schón is ging't vurbij:

't Óuw, 't kóuw, 't graauw vur mij.

 

Bèrg-op

 

'Kringelt de weg umhóg, d'n hillen tèèd?'

  'Ja, toe 't bitter ènd.'

'Is dezen dagtocht 'nnen dag gáns wèèd?'

  'Donker is't, as g'r bent.'

 

'Mèr kan ik 'r ók ruste vur de naacht?'

  D'r is 'n dak vur as 't donker is.'

'Kan ik die pláts vèine op eige kraacht?'

  'Die hèrbèrg lopte nie hèndig mis.'

 

'Zèn 'r saoves um bè án te haoke?'

  'Ja, mense die irder op weg zèn gegán.'

'Moet ik ánkloppe um binne te raoke?'

  'Ze zallen oe nie vur de deur laote stán.'

 

'Zal ik daor ùtèndelek wèrmte vèine?'

  'Al oew pèèn en lééd zal worre ùtgegumd.

'Zèn daor ook bedde vur oew zéér lèine?'

'D'r zèn bedde vur alleman die kumt.'

 

Edmond Haraucourt (1857-1941)

Frankrijk

 

Rondel de l'adieu

 

Partir c'est mourir un peu,

C'est mourir á ce que l'on aime:

On laisse un peu de soi-même

En toute heure et dans tout lieu.

 

C'est toujours le deuil d'un voeu,

Le dernier vers d'un poème;

Partir c'est mourir un peu,

C'est mourir á ce que l'on aime

 

Et l'on part et c'est un jeu

Et jusqu'á l'adieu suprême

C'est son âme que l'on sême,

Que l'on sême en chaque adieu:

Partir, c'est mourir un peu.

 

Uit: Perles de la poésie Française contemporaine, Bruxelles, 1906


 

 

 

 

 

 

Rondeel van 't weggán

 

Weggán is 'n bietje dóódgán,

Dóódgán án wa-t-oe dierbaar is:

Altè blè t'r íet van oe gemis

Op ander plátse vortbestán.

 

Róuwe um wa niet dur kon gán,

't Énd van 'n belèvenis;

Weggán is 'n bietje dóódgán,

Dóódgán án wa-t-oe dierbaar is.

 

In't spèl van komme en van gán,

Tot dè 't vur 't lesten is,

Zalde, ter geheugenis,

'n Stuk van oewe ziel afstán:

Weggán is 'n bietje dóódgán.

 

Rainer Maria Rilke (1875-1926)

Duitsland

 

Der Panther

Im Jardin des Plantes, Paris

 

Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe

so müd geworden, dass er nichts mehr hält.

Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe

und hinter tausend Stäben keine Welt.

 

Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,

der sich im allerkleinsten Kreise dreht,

ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,

in der betäubt ein grosser Wille steht.

 

Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille

sich lautlos auf-. Dann geht ein Bild hinein,

geht durch der Glieder angespanne Stille-

und hört im Herzen auf zu sein.

 

Uit: Sämtliche Werke, Insel, Frankfurt am Main, 1975


 

 

 

 

 

De panter

in Jardin des Plantes, Parijs

 

Zn'n blik is van 't volge van de stange

zó muug geworre, dèttie niks mir zie.

Te lang aachter duzend stange gevange,

drómt ie van stange, méér bestitt'r nie.

 

De stèreke, mèr toch gezwakke pas

die almèr n'n te klèine kring beschrèèft,

lèkt op 'ne krijgsdans rontelum 'n as

wor 'nne wil van oerkraacht in beklèèft.

 

Nie dik mir trekk't vlíes vur z'n pupille

gerùislóós op-. 'n Bild dient 'r zich án,

gi binne, glèèjt dur de gespanne, stille

lééj tot in 't hart- en 't is gedán.

 

François Fabié (1846-1928)

Frankrijk

 

A mon père

 

Et, si je vois cette larme captive

Que jamais la douleur n'a faire couler,

Au bord de tes cils gris apparaître, trembler,

Glisser entre tes doigts et s'y perdre furtive.

 

Je dirai que mes vers sont clairs, simple et francs,

Que ma muse au besoin sait être familière,

Puisque, pareil à la servante de Molière,

Toi qui n'étudias  jamais, tu me comprends.

 

Je dirai que c'est là mon destin et mon tâche,

De chanter la forêt qui noes a toud nourris,

Et de me souvenir, chaque fois que j'écris,

Que ma plume rustique est la fille de ta hache.

 

Uit: Perles de la poésie Française contemporaine, Brussel 1906


 

 

 

 

 

 

Aan mijn vader, houthakker

 

Daor ik die traon zie die in oew óge vaastzit,

die ge dur ginnen tegeslag ooit echt liet vloeie,

die daor tussen oew grijs plimpers wou groeie,

blinkend tussen oew vingers , as geheim bezit,

 

hiel ik m'n vèrze gèèr zó simpel as't mèr kan,

umdè m'n muze vuult dè wèllie verwant zèn;

d'n allerklaorste wíjn vloeit dan ók ùt m'n pen,

zóda gij, die nie op school zat, ze kont verstán.

 

Ik zeg dè ik, meej alles wa ik kan en ken,

over het bos zal zinge dè ons hi gevoed,

dè ik over al wa ik nog weet dichte moet,

umdè men pèn en úiw aks dik femilie zèn.

 

J.C. Bloem (1887-1966)

Nederland

 

UITZICHT

 

Gij waart een kind, dat nachten wakker lag,

Een knaap, die ziek ging aan zijn eerste dromen,

Een jongeling, wiens drang was: elken dag

Gloeien als vuur en als wild water stromen.

 

En nu? Een man staart zonder woord en zucht

Naar 't hooploos uitzicht van zijn laatre dagen:

Een kersen zon, die smelt – najaarslucht -

Een middagzee, die in den mist vervagen.

 

Uit:  Verzamelde Gedichten, Amsterdam, 1991


 

 

 

 

 

Ùtzicht

 

Ge waart 'n kijnd, dè naachte wakker lag,

'n Jong, dè ziek waar van z'n urste dróme,

'Ne jonge lòi, wiens drang waar: èlken dag

Gloeien as vuur en as wild wátter stróme.

 

En nou? 'Ne mens zie zonder woord en zucht

Nó 't hooploos ùtzicht van z'n látter daoge:

'n Keerze zon, die smèlt – 'n najaorslucht -

'n Middegzee, die in de mok vervaoge.

 

Jan van Nijlen (1884-1965)

België

 

De nutteloze ster

 

In najaarsavond, op het hoog balkon,

kan ik zo goed als eertijds in de velden

in den tot groen verganen gloed der zon

weer de eerste ster zien rijzen. Maar slechts zelden

 

heb ik den moed om het verouderd hart

met dit weemoedig schouwspel te vertroosten:

'k blijf weigerig omdat ik ben gehard

en keer mijn blik naar 't ongenadig oosten.

 

Ik heb mijn jeugd hartstochtelijk bemind,

jaren geteerd op haar vergaarde schatten,

nu ben ik weer het nors, stijfhoofdig kind,

 

dat alles wegwerpt wat zijn handen vatten,

alsof op gans de wereld niets bestaat,

dat nog begeerlijk is, dat niet vergaat.

 

Uit: Verzamelde Gedichten, Amsterdam, 1964


 

 

 

 

 

De nuttelóóze stèr

 

In naojaorsaovend, van 't hóg balkon,

kan ik zó góed as irtèds in de vèlde

in de tot gruun verganne gloed der zon

wir de urste stèr zien rèèze. Al te zèlde

 

heb ik de moed um 't veróuwerd hart

mee di weemoedig kèèkspèl te vertróste:

'k blèèf halstarrig umdè ik ben gehard

en richt m'n óóg nor't ongenadig óste.

 

Ik heb m'n jeugd genote toe 't eind,

jaore getèèrd op d'r vergaorde schatte,

nou ben ik wir 't nors, stijfkoppig kijnd

 

dè alles weggóit wa m'n hand kan vatte,

asof op hil de wirreld niks besti

dè nog begèrlijk is, dè nie vergi.

 

João Cabral de Melo Neto (1920-1999)

Brazilië

Uit: Gedichten; een door Arie Pos uit het Braziliaans  vertaalde bloemlezing, Baarn, 1996

 

 

 

 

 

 

 

Het gedicht

 

Meej inkt en mee potlóód

worre alle gedichte

in de wirreld geschreve.

 

Wa vur monsters hùizen 'r

poeliënd in de donkere

vrucht draogende put?

 

Wa vur ander ontspronge d'n dans,

de koolstof aachterlaotend

van hun botte?

 

Hoe kan 'n lèvend íet

dè 'n gedicht is

'n saomehangend weze

 

mee blóed en ajjem

ontsprùite

án dooi kieme?

-

't Pepier is nie

altè wit as

d'n urste mèrege.

 

't Is dik

't graauw en schraol

pepier van 'n verpakking;

 

dan wir is 't

luchtpostpepier,

licht als een wollek.

 

Mèr 't is op 't pepier,

op 't wondzùiverend pepier

dè 'n gedicht ontbot.

 

Hoe kan 'n lèvend íet

ontsprùite

án grondstoffelijke grond?


 

Seamus Heaney (1939)

Ierland

 

Clearances 3

 

When all the others were away at Mass

I was all hers as we peeled potatoes.

They broke the silence, let fall one by one

Like solder weeping off the soldering iron:

Cold comforts set between us, things to share

Gleaming in a bucket of clean water.

And again let fall. Little pleasant spleshes

From each other's work would bring us to our senses.

So when the parish priest at here bedside

Want hammer and tongs at the prayers for dying

And some were responding and some crying,

I remembered her head bent towards my head,

Her breath in mine, our fluent dipping knives -

Never closer the hole rest of our lives.

 

Uit: The Haw Lantern, 1987


 

 

 

 

 

Rùiminge 3

 

As de ander weg warre nór de lèste mis

Was ik meej 't èrpel schèlle himmel van heur.

Ze verbraoke de stilte, één vur één gelost,

Zóas soldeersel as 't loskumt van de bout.

't Wátter in d'n emmer liet ze glanze.

Zó 'ne mèrege lang dè hil zocht geplons

van mekaors wèrek was schraolen tróst,

Íet dè ons bèjjinbrocht, en toe ons èige.

Dus, toen d'n óuwe dörpspestoor án d'r bed

Mee veul gewèld de gebeej der stèrvende inzette

En sommigte meebade en d'ander schrùwde,

Docht ik án heur gezicht vlakbè 't men,

D'rren ajjem in de menne, 't spel van ons messe -

Nooit dichter bèjjin, hil de rèst van ons lève.

 

William Shakespeare (1584-1616)

Engeland

 

Sonnet XVIII

 

Shall I compare thee to a summer's day?

Thou art more lovely and more temperate:

Rough winds do shake the darling buds of May,

And summer's lease hath all too short a date;

Sometime too hot the eye of heaven shines,

And often is his gold complexion dimmed;

And every fair from fair sometime declines,

By chance of nature's changing course untrimmed:

But thy eternal summer shall not fade,

Nor lose possession of that fair thou ow'st,

Not shall death brag thou wand'rest in his shade,

When in eternal lines to time thou grow'st.

  So long as men can breathe or eyes can see,

  So long lives this, and this gives life to thee.

 

Uit: Shakespeare's Sonnetten, Amsterdam, 1984


 

 

 

Sonnet XVIII

 

Ùiw vergelèèke mee n'n zómmerdag?

Liever, bedochtzaam is ùiwe netuur.

De mèiwijnd trèft d'n bloesem fèèn as rag,

En èlke zómmer is mèr kort van duur.

Soms worre we dur't himmelóóg verbrand,

Hil dik is z'nne góuwe schèèn verdùisterd;

Wa schón is kent n'n tèèd dè't is onthand,

Dur weer en wijnd èn de netuur ontlùisterd.

Mèr ùiwe zómmer zal nooit echt vergán,

Zich nie ontdoen van 't schón dè is verkrege;

Nooit zal d'n dóód z'n knoke um oe slán,

D'n toekomst laacht oe zonder horte tege.

  Zólang 'r iemes is die kèèke kan,

  Zólang ók blèfde gij nog vórtbestan.

Umberto Saba (1883-1957)

Italië

Uit: Frans van Dooren, Gepolijst Albast, Baarn, 1994

 

 

 

 

 

La mia Bambina colla palla in mano

 

M'n klèin meidje, d'n bol al in d'r hand,

meej d'r twéé gróte himmelsblaauw óge

en in d'r zómmerkleedje zi me: 'Pap,

ik wil vandaog meej oe op straot speule'.

Ik docht: van alle dinger die op de wirreld

schón en ántrekkelijk zèn, weet ik inins

án welke ik bè m'n klèin meidje denke moet.

In èlk geval án schùim, zeeschùim dè wit

op 't wátter danst, án róók die blaauwig ùt

de schórstéén kringelt en in de wijnd verwaait,

en án 'n wolkske dè bè klaoren himmel

èfkes verschènt en wir verdwènt, án al

wa op de wirreld licht en luchtig is.


 

Anoniem

Rusland

Sowjetunie, 1952

 

 

 

 

Siberisch

 

Stik alléén

stitt'r 'n wit

iel bèrkebumke

te rille

in de kilte

van 'nnen ijzige

wijnterse wirreld


 

Wislawa Szymborska (1923)

Polen

Uit:  Uitzicht op een zandkorrel, vertaald uit het Pools door Gerard Rasch, Amsterdan 1997

 

 

 

 

 

 

 

Loflied op de klèinen èigendunk

 

De klamper hi z'n èige niks kwállek te nèmme.

Gewetesbezwaore kent de zwarte panter nie.

Piranha's denke mee hun wèrk góed te doen.

De raotelslang zie d'r èige as vurtrèffelijk.

 

Jakhalze mee kretiek op z'n èige bestán nie.

Sprinkhaon, krókkedil, órwùrm, horzel

lève zóás ze lève en zèn 'r tevreje mee.

 

Honderd kilo wèèg 't hart van 'ne zwaordvis

mèr van d'n andere kant bekeke is 't licht.

 

Niks is bistèchtiger

as 'n zùiver gewete

op de dèrde planeet van de zon.

 

 

'n Kat in 'n verlaote hùis

 

Dóódgán – dè doede 'n kat nie án.

Want wa moet 'n kat

in 'n verlaote hùis ánvange.

Tege de múrre oplópe.

Langs de meubels schoere.

Zógezeed niks veranderd,

mèr alles toch anders.

Zógezeed niks verzet,

mèr alles án de kant geschove.

En saoves brandt de lamp nie mir.

 

Stappen op d'n trap,

mèr nie die stappe.

De hand die de vis op 't burdje li

is ók nie de hand die dè dee.

 

D'r begint hier niks

op gezette tèèj.

Niks gi hier mir

zóás 't hurt.

Iemes was hier altè,

was inins weg

en blè bolstierig weg.

In alle kaaste gekeke.

Alle planke vloerre afgespold.

Onder 't klééd gekeke en geneusd.

Tege de verbójje in zèlfs

de pepierre durringegóid.

Wa is 'r meer te doen.

Slaopen en wochte.

 

Assie nou trugkumt,

z'n èige lát zien,

dan zallie 't wete:

zó gadde nie um mee 'n kat.

Norr'm toe lópe,

himmel nie van harte,

op m'n dooie akkertje,

op hóg péuj van getrójje zèn.

En um te beginne

niks ging gespring en gemaauw.


 

Arthur Rimbaud (1854-1891)

Frankrijk

 

Le dormeur du val

 

C'est un trou de verdure où chante une rivière

Accrochant follement aux herbes des haillons

D'argent; où le soleil, de la montagne fière,

Luit: c'est un petit val qui mousse de rayons.

 

Un soldat jeune, bouche ouverte, tête nue,

Et la nuque baignant dans le frais cresson bleu,

Dort; il est étendu dans l'herbe, sous la nue,

Pâle dans son lit vert où la lumière pleut.

 

Les pieds dans les glaïeuls, il dort. Souriant comme

Sourirait un enfant malade, il fait un somme:

Nature, berce-le chaudement, il a froid.

 

Les parfums ne font pas frissonner sa narine;

Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine

Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit.

 

Uit:  Spiegel van de Franse poëzie,  Amsterdam, 2004


 

 

 

 

 

De slaper in het dal

 

'n Gat vol grúún wordur 'n strómke zingt,

't Krùid dè dur de drùppels wurdt beroerd,

't Spattend wátter dè as zilver blinkt,

De zon die over de grutse bèrg loert,

 

Nór 'ne soldaot die daor meej ope mond,

De nèk mee wátterkèrs umgève, li

Te slaope, zómèr bùiten op de grond,

Bléék in z'n grúún bed wor zonlicht over gi.

 

Z'n vóete in de lisse, slapt-ie. Flaauw

Lachend as 'n zíek kijnd li-t-ie daor,

Netuur, wíegt 'm wèrrem, hij hi-g-'t kóu.

 

De geure doen z'n neusvleugels nie trille;

Hij slapt in de zon, één hand op z'n stille

Borst mee twéé rooi gaote, flakbè mekaor.

 

Lars Forssell

Zweden

 

Het oor van Vincent van Gogh

 

Van Gogh snijdt z'n oor af

Hij windt er een handdoek omheen

Die langzaam rood wordt gekleurd

En stuurt het

Aan jou

 

Wat ga je doen met dit bewijs

Van liefde, dwaasheid, verdriet?

Werp je het vol afschuw in het vuur

Of op de vuilnisbelt

Of stop je het stiekem, misschien zelfs wel trots,

In een doosje?

 

Je hebt er eens iets in gefluisterd

Dat je zelf vergeten bent

Maar hij niet

 

Ik heb een vaag gevoel

Dat dit oor nog steeds bestaat

Gespitst

Eeuwig luisterend naar

Het licht van de wrede korenvelden

 

En het bruisen van de onverbiddelijke zon

 

Uit: Het leven dat eeuwig verder zal gaan. Twaalf moderne Zweedse dichters. Amsterdam, 1987


 

 

 

't Woor van Vincent van Gogh

 

Van Gogh snij s'n woor af

Hij wien t'r n'n aanddoek omeene

Die langsaomaon rwooier wordt

En stuur 't

Aon jou

 

Wa gaode doen mit di tjikke

Van liefde, zottegèd, verdriet?

Vien d't zo afschuwelek da g't in 't vuur gwooit

Of op de mieswoop

Of douw d't stiekem, meschien zelfs wel grwootseg

In 'n dwooske?

 

Ooit èdr stillekes iets in gezeejd

Dè ge zèllef vergeete zijt

Mar ij nie

 

Ik dèènk zo mar

Dat da-d-woor d'r nog steeds is

Gespitst

Vur altij lùsterend aon

't Licht van de korevèlde zóónder gevoel

 

En 't bruise van de zon zóónder genaode

 

Door Michel de Koning hertaald in het Gastels 

 

Fjodor Ivanovitsj Tjoettsef (1803-1873)

Rusland

Uit: Bloemlezing van de Russische poëzie, Leiden, 1997

 Án weggán is n'n díepe zin te gève

(V razloeke jest vysokoje znatsjenje)

 

Án weggán is n'n díepe zin te gève:

Hoe ge ók lief het, kort, 'n ùwweghè,

De liefden is n'n dróóm – en kannie blève,

Of 't nou vrúúg  of laot is in 't lève,

Wakker wurdt 'ne mens ùtèndelek altè.


 

Luis Vaz de Camões (1524-1580)

Portugal

Uit: Obras Completas, Lissabon, 1946

 

 

 

 

 

 

Herinnering án m'n geluk, gebroke

In d'n bloei dur kaoi en kaol bestán,

Lát mè m'n zùrgeleke lève gán

en daor wa ruste wor m'n liefdes spoke.

 

't Lot hi zich op mè te dik gewroke

En zèlfs 't onhèil dè nog toe kan slán,

As dè geluk, dur mè al afgedán,

Mè meej 't zeer nog kan komme bestoke.

 

In één uur was eweg wa ik mee smaachte

Gewonnen had en mee verdriet bewaor;

Dus lát me, gij, gelukkege gedaachte.

 

Vur 'n dil stopte hier de foltering

Van hil m'n lève en van duzend jaor.

Amper één jaor duurt de herinnering.


 

Hans Andreus (1926-1979)

Nederland

 

Voor een dag van morgen

 

Wanneer ik morgen doodga,

vertel dan aan de bomen

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan de wind

die in de bomen klimt

of uit de takken  valt,

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan een kind,

dat jong genoeg is om het te begrijpen.

Vertel het aan een dier,

misschien alleen door het aan te kijken.

Vertel het aan de huizen van steen,

vertel het aan de stad,

hoe lief ik je had.

 

Maar zeg het aan geen mens.

Ze zouden je niet geloven,

ze zouden niet willen geloven dat

alleen maar een man alleen maar een vrouw,

dat een mens een mens zo liefhad

als ik jou.

Kempenlands

 

 

Vur n'n dag van mèrege

 

As ik mèrege dóódgai,

vertèl dan án de béum

hoeveul ik van oe hiel.

Vertèl 't án de wijnd

die in de béum klimt

of ùt de takke valt,

hoeveul ik van oe hiel.

Vertèl 't án 'n kijnd

dè jong genoeg is um 't te begrèpe.

Vertèl 't án 'n bist,

meschien enkel dur 't án te kèke.

Vertèl 't án de hùis van stéén,

vertèl 't án de stad

hoe lief ik oe had.

 

Mèr zeg 't án gin mens.

Ze zouwen oe nie geleuve.

Ze zouwe nie wille geleuve dè

enkel 'ne vent enkel 'n vrouw,

dè 'ne mens 'n mens zo gèèr zag

as ik ùiw.

 

Westbrabants

 

Vor n'n dag van morrege

 

Wanjir á'k morrege dwoodgaon,

vetèl dan aon de bwoome

oeveul ik van oe ieuw.

Vetèl 't aon de wiend

die in de bwoome kliemt

of uit de takke valt.

Vetèl 't aon 'n keind

dè joonk genogt is om 't te begrijpe.

Vetèl 't aon 'n bjist,

misschien èènkelt dur 't aon te kijke.

Vetèl 't aon d'uize van stjin,

vetèl 't aon de stad

oe gèèren ik oe zaag.

 

Mar zèèg 't teege gin mèèns.

Ze zouwen oe nie gelwoove.

Ze zouwe nie wulle gelwoove

dad èènkelt n'n vent èènkelt 'n vrouw,

da ne mèèns 'n mèèns zo ieuw

as ikke van jou.

 

Michel de Koning


 

Guillaume Apollinaire (1880-1918)

Frankrijk

 

Le chat

 

Je souhaite dans ma maison:

Une femme ayant raison,

Un chat passant parmi les livres,

Des amis en toute saison

Sans lesquels je ne peux pas vivre.

 

La chenille

 

Le travail mène à la richesse.

Pauvres poètes, travaillons!

La chenille en peinant sans cesse

Deviet le riche papillon.

 

Uit: De moderne Franse poëzie, een anthologie, Amsterdam, 2002


 

 

 

De kat

 

Ik wens vural vur m'n gezin:

Gewóón 'n vrouwke mee goei zin,

'n Kat die dwált dur m'n gedichte,

Vriende laot ik 'r altè in.

Wa valt 'r zonder ùt te richte?

 

De rups

 

Van werke worre mense rijk.

Zó, èrrem dichters, án de slag,

Want zwoegend hi de rups gelijk:

Ze kumt as vlinder vur d'n dag.

 

Rolf Haufs  (1935)

Duitsland

 

Warten

 

Worauf eigentlicht. Du hast doch schon

Alles begriffen. Die Zeit sagt man

Geht weiter. Und du. Knochen von Fuss bis Kopf.

Darúber dünne Haut. Dazwischen

Aufschwünge. Stürze.

 

Geh auf die Strasse. Die ist dir bekannt.

Steig auf einen Turm. Rundum das Wetter.

Sprich mit den Philosophen. So flach

Waren die Ebenen der Landschaft

Frúher. Nach ihnen immerhin

 

Sehnsucht. Vorstellungen von Bewegung.

Korn und Gras. Bombensplittersterne, Spielzeug

Vom Himmel. Und Nebel, gnádig weiss

In der Frúhe. Wir erkannten uns

Nicht.

 

Danach wieder Rückfall. Zimmer mit Gegenständen.

Uhr. Topf. Brief. Schreibzeug. Kalender.

Reisen noch einmal gedacht. Sturm vor Elba.

Krankheit in Psychikon. Warmer Tee.

Jetzt über

 

Vergesse ich alles. Die Höhe, von der aus

Wir hinuntersahen auf der Feuerschlucker.

Hatte er nicht grüne schuhe an. Oder lief er

Auf Strümpfen. Und das Huhn, das ihm

Weggelaufen war. Rot oder weiss.

 

Uit: Grösser werdende Entfernung, Reinbek, 1979


 

 

 

Wochte

 

Wórop eigelek. Ge het toch al

Alles begrepe. D'n tèèd zegge ze

Gi mèr vórt. En gij. Knoke van top tot téén.

Durover 'n dun vèl. Durtusse

Hobbels en holtes.

 

Gó de straot op. Daor witte de weg.

Klim in n'n tórre. Rontelum oe 't weer.

Prát mee de fielezofe. Zó plat

Warre de vlaktes in 't landschap

Vruger. In èllek geval nor ze

 

Trug wille. Vurstellinge van beweging.

Kórre en gras. Bómschèrrevestèrre, spulgóe d

Van d'n himmel. En mok, genaodig wit

In de vruugte. We herkenden ons

Nie.

 

Durnao wir trugslag. Kammer mee dinger.

Klok. Pan. Brief. Schrèèfgerèi. Kelènder.

Reize nog 's belèèfd. Stùrm vur Elba.

Kortslùiting in d'n bol. Hééten thee.

Mèr intusse

 

Vergèèt ik alles. De hógte van worùt

We nor beneje keke op de vuurfrèèter. Hattie

Gin grúún schoen án. Op liep ie op

Zokke. En die hen die vur 'm was weg-

Gelópe. Róód of wit.

 

Gaius Valerius Catullus (84-54 v.Chr.)

Romeinse Rijk

 

Kusse V

 

Lèève, Lesbia, is liefhebbe

en oe èige niks gelege laote ligge

án 't gegrom van óuw manne.

 

De zon gi án en gi wir ùt.

As ons licht immel ùtgi

wocht ons de naacht – vurgóed.

 

Gèf me honderdduzend kusse

en duzend-en-één 'rbè

en duzend-en-één as toemaot.

 

En zó duzend kirre

tot we d'n tèl kwèèt zèn

en 't ántal vergèète,

 

zódè gin kaoi tong sjeloers

kan zèn as ze te wete kumt

hoeveul 't 'r zèn geweest.


 

Charles d'Orléans (1391-1465)

Frankrijk

 

Le temps a laissié son manteau

De vent, de froidure et de pluye,

Et s'est vestu de brouderie

De soleil luiyant cler et beau.

 

Il n'y a beste ne oyseau

Qu'en son jargon ne chante ou crie:

Le temps a laissié son manteau

De vent, de froidure et de pluye.

 

Rivière, fontaine et ruisseau

Portent, en livree jolie,

Gouttes d'argent d'orfaverie;

Chacun s'abille de nouveau.

Le temps a laissié son manteau

De vent, de froidure et de pluye.

 

Uit: Spiegel van de Frans poëzie, Amsterdam, 2004

 


 

 

 

De wijnterjas is ùtgedán,

't Weer draogt nou 't licht gewaad

Van zilverwèrek, góudbrokaat,

De fèlle kóu hi afgedán.

 

'r Klinkt gefieter en geblaat

In glorievolle overdaad:

De wijnterjas is ùtgedán,

De fèlle kóu hi afgedán.

 

De dörpsfontein sti alwir án

En alles draogt 'n nuw gewaad

Van zilverwèrek, góudbrokaat

Um zó 't vurjaor in te gán:

De wijnterjas is ùtgedán.

 

Louis Veuillot (1813-1883)

Frankrijk

 

Marie

 

Un long hiver allait finir:

Déjà la bise était moins forte;

Le premier souffle du zéphir

D'Avril entre-bâillait la porte;

 

Il ramenait l'aimable escorte

Du printemps vert, prêt à fleurir;

On voyait le lilas s'ouvrir,

Lorsque notre Marie est morte.

 

Le ciel aussitôt se voila;

De nouveau la bise souffla,

Glaçant la terre moins parée;

 

Tout le printemps fut assombri,

Avril manqua dans la contrèe,

Et les lilas n'ont point fleuri.

 

Uit:  Perles de la Poésie Française Contemporaine, Brussel, 1906


 

 

 

Ons Merie

 

De wijnter is 'n stèrvend dier,

De wijndvlaoge al minder fèl,

April kumt hil góed in z'n vèl,

Zet schón 't vurjaor op 'n kier.

 

Al wa nog nie bedörven is

D'n overschot van goeien toei,

Ston op 'n haor nao al in bloei,

Toen ons Merie gestörven is.

 

De lucht is onbestove blaauw,

De wijnd blaost ongeloge fris

en rakt 't gras en ók d'n daauw.

 

Opins kumt 'r 'ne schaduw án:

April verbildt m'n gróót gemis,

Mi groei en bloei is't rap gedán.

 

Antonio Machado (1875-1939)

Spanje

Uit: Natuur zal kunst nooit blijvend evenaren, De Westeuropese poëzie in honderd gedichten, Amsterdam 1996

Over de levensweg

 

De klok sloeg twalef...of twalef kirre;

mee ging 'r 'n schup de grond in...

't... is mennen tèèd – zeej ik - ... De stilte

zee me toen: zitt'r nie meej in,

dè de lèsten drùppel trillend in

de wátterklok valt, ziede nèt zó min.

 

Nog hil lang slaope

zulde gij án deze kant

en dan, op 'ne klaore mèrege

ligt oew boot án gene kant.


 

Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

Duitsland

 

Wanderers Nachtlied

 

Über alle Gipfeln

Ist Ruh,

In alle Wipfeln

Spürest du

Kaum einen Hauch;

Die Vögelein schweigen im Walde.

Warte nur, balde

Ruhest du auch.

 

Uit: Spiegel van de Duitse poëzie, Amsterdam, 1984


 

 

 

Naachtelek kùierlied

 

De bèrgtoppe nèège

Nor rust.

De blarkes krèège,

wijnd-gekust,

nie 't minst geril;

De zangveugeltjes zinge ginins.

Wocht mèr, inins

Valde ók stil.

 

Dante Alighieri (1265-1321)

Italië

 

Canto 1

(fragment)

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita

     Mi ritrovai per una selva oscura,

     Chè la diritta via era smarrita.

 

Ahi quanto a dir qual era è cosa dura

     Questa selva selvaggia ed aspra e forte,

      Che nel pensier rinnova la paura!

 

Tanto è amara, che poco è piú morte:

      Ma per trattar del ben ch' i vi trovai,

      Dirò dell' altre cose, ch' io v' ho scorte.

 

Uit:  Frans van Dooren, Gepolijst Albast, Baarn, 1994


 

 

 

Zang 1

 

 

Krèk halverwege op m'n lèvespad,

      Van God verlaote en van alles los,

       Wier ik 's hevig bè de kèèl gevat,

 

Toen ik verdwalde in 'n hil dicht bos.

        't Was daor donker en zó kóu en kil

        Dè ik van schrik al nie mir slikke kos.

 

Ik was hást dóód en hiel me mùiskestil,

        Mèr wa ik daor von, was zó god en góed,

        Dè ik 'r gèèr wir over praote wil.

 

Paul Éluard (1895-1952)

Frankrijk

 

Poisson  

 

Les poissons, les nageurs, les bateaux

Transforment l'eau.

L'eau est douce et ne bouge

Que pour ce qui la touche.

 

Les poissons avance

Comme un doigt dans un gant,

Le nageur danse lentement

Et la voile respire.

 

Mais l'eau douce bouge

Pour qui la touche,

Pour le poissson, pour le nageur, pour le bateau

Qu'elle porte

Et qu'elle emporte.

 

Uit: De moderne Franse poëzie, tweede druk, Amsterdam, 2002


 

 

 

Vis

 

De visse, de zwemmers, de bote

Vervùrremen 't wátter.

't Wátter is zocht en bewèègt

Enkelt vur wie 't ánrakt.

 

De vis makt vórt

As 'ne vinger in n'n handschoen,

De zwemmer schommelt traog

En 't zèèl halt ajjem.

 

Mèr 't zochte wátter bewèègt

Enkelt vur wie 't ánrakt,

Vur de vis, vur de zwemmer, vur de boot

Die 't draogt

En die 't méédraogt.

 

Paul Verlaine (1844-1896)

Frankrijk

 

Chanson d'automne

 

Les sanglots longs

Des violons

 De l'automne

Blessent mon coeur

D'une longeur

 Monotone.

 

Tout suffocant

Et blême, quand

 Sonne l'heure.

Je me souviens

Des jours anciens

 Et je pleure;

 

Et je m'en vais

Au vent mauvais

 Qui m'emporte

Deça, dela

Pareil à la

 Feuille morte.

 

Uit: De moderne Franse poëzie, Amsterdam, 2002


 

 

 

Naojaorslieke

 

Gestaog geklaog

Van naojaorsdaog

 Rakt m'nne ziel.

'n Valse snaor,

'n Triest gebaor:

'n Blad dè viel.

 

Ik denk, ik stik,

Verblikt hur ik

De kerkklok slán.

Denk án d'n tèèd

Verwaaid en wèèd:

'n Traon dringt án.

 

En ik ontvlucht

't Stùrmgerucht

 Hervat m'n pad

En dool mèr wir:

Strak lig ik nir

 As 'n dooi blad.

 

Victor Hugo (1802-1883)

Frankrijk

 

Demain, dès l'aube

 

Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,

Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.

J'irai par la forêt,  j'irai par la montagne.

Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.

 

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,

Sans rien voir au-dehors, sans entendre aucun bruit,

Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,

Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.

 

Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,

Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,

Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe

Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.

 


 

 

 

 

 

Mèrege, bè zonsopgang

 

As de mèrege de vèlden op lát lichte,

Kom ik nor oe toe, ik weet dè ge op me wocht,

Ik gai dur bosse en heuvels, zie vèrgezichte.

Ik kan hier nie mir blèève, nou ik án oe docht.

 

Ik lóóp mèr wa, óge gericht op m'n gedaachte,

Ik zie bùite nie veul, ik hur ginins gerucht,

Vur mè worre de daog hást as donkere naachte,

Op weg, mee kromme rug, van dörp nor gehucht.

 

Dan kumt 'r 'nne góuwen aovend op me af,

Mèr ik zie niks, ók nie de zwanen in de wèi,

En meej as ik daor ánkom, leg ik op oe graf

'n Grúún täkske hulst en 'n bloeiend buske hèi.

 

William Blake (1757-1827)

Engeland

 

The sick rose

 

O Rose, thou art sick!

The invisible worm

That flies in the night

In the howling storm,

 

Has found out thy bed

Of crimson joy,

And his dark secred love

Does the fly destroy.

 

Uit: Spiegel van de Engelse poëzie, Amsterdam 1991


 

 

 

De zíeke róós

 

Ó róós, ge zèt zíek!

'ne Schim van 'ne wörm

Die in de naacht vlíegt

In vlíegende stùrm,

 

Drong dur in oew bed

Dè't róód fréét bezielt:

Dur heur vals gesjans

Ũiw lèève vernield.

 

Gerard Manley Hopkins (1844-1889)

Engeland

 

Spring

(fragment)

 

Nothing is so beautiful as spring -

  When weeds, in wheels, shoot long and lovely and lush;

   Thrush's eggs look little low heavens, and thrush

Through the echoing timber does so rinse and wring

The ear, it strikes like lightnings to hear him sing;

  The glassy peartree leaves and blooms, they brush

  The descending blue; that blue is all in a rush

Which richness; the racing lambs too have fair their fling.

 

Uit: Spiegel van de Engelse poëzie, Amsterdam, 1991


 

 

 

Vurjaor

 

 

Niks is zó schón as 't vurjaor dè dringt -

  't Onkrùid dè in kringe z'n duvels ontbond;

  'n Lijsterèi mee n'n himmelsen ondergrond,

De lijster die hèl as d'n bliksem zingt,

Meej impesant oew órre waast en wringt;

   D'n pèèrenbóm in blad en bloei, verbond

   Van licht en himmelsblaauwen aachtergrond;

'n Jong schapke dè hást ùt z'n vèl springt.

 

Djamíel Ibn Abd Alláh Ma'mar (???-701)

Arabië

Uit: Een Arabische tuin, Klassieke Arabische Poëzie, Amsterdam, 2000

 

Al vurdè we gemakt warre,

was menne ziel één mee die van heur;

toen we nog drùppels zaod warre,

toen we nog in de wieg laoge.

't Groeide meej 't groeie

van ons èige. 't Nam alsmèr toe

en dè zal nooit mir ophóuwe

ók al gán we dóód.

't Zal vort altè blèève, ók

as ons gebint onder de zèrk li.

Ze hi zó'n zochte hùid dè wátterdrùppels

d'r hást schramme bè 't waase,

en as ze kleer droeg van zùiver

róóseblèèkes, zouwe die d'r vèl dur doen.

Ze is zó gevuleg dè kleer van zèèj

nog te zwaor vur d'r zèn;

ze klaogt bè d'r vriendinne

over de zwarte van d'r kettingske.

Ik heb te doen mee d'r wange

as ik nó d'r kèèk:

bang dè m'n óge daor

afdrukken aachter laote.


 

Giuseppe Ungaretti (1888-1970)

Italië

Uit: Gepolijst Albast, Baarn, 1994

Kèrsmis

 

  Ik heb gin zin

um onder te dùike

in 'ne wirwar

van strátjes

 

  Lát me zó ligge

as 'n

ding

in n'n

hoek

nirgeleed

en vergèète

 

  Hier

vuulde

niks anders

as de vertróstende wèrmte

 

  Ik ben één

mee de vier

plùmkes

róók

in de schóuw


 

Emily Dickinson (1830-1886)

Verenigde Staten

 

If I shouldn't be alive

When the Robins come,

Give the one in red Cravat,

A memorial crum.

 

If I couldn't thank you,

Being fast in sleep,

You will know I'm trying

With my Granite lip.

 

Uit: A Thing of Beauty, Amsterdam, 2005


 

 

 

 

 

As de roodborsjes komme

En ik ben nie mir hier,

Gèf dieje mee de rójjen das

Van mè 'ne krùmmel of vier.

 

As ik oe nie bedanke kan,

Liggend onder de grond,

Bedenk dè ik m'n best doe

Mee m'nne stééne mond.

 

Jean De La Fontaine (1621-1695)

Frankrijk

 

Le Corbeau et le Renard

 

Maître Corbeau, sur un arbre perché,

  Tenoit en son bec un fromage.

Maître Renard, par l'odeur alléché,

  Lui tint à peu près ce langage:

  Hé, bonjour, Monsieur du Corbeau.

Que vous êtes joli! Que vous me semblez beau!

  Sans mentir, si votre ramage

  Se rapporte à votre plumage,

Vous ètes le Phénix des hôtes de ces bois.

A ces mots, le Corbeau ne se sent pas de joie;

  Et pour montrer sa belle voix,

Il ouvre un large bec, laisse tomber sa proie.

Le Renard s'en saisit, et dit: Mon bon Monsieur,

  Apprenez que tout flatteur

  Vit au dépens de celui qui l'écoute:

Cette leçon vaut bien un fromage, sans doute.

  Le Corbeau honteux et confus

Jura, mais un peu tard, q'on ne l'y prendroit plus.

 

Uit: Fables, texte intégral, Verviers, z.j.


 

 

 

De kraai en de vos

 

Meej 'n schón, dik stuk kèès in d'n bèk,

  Zat mister de kraai op n'n dikken tak.

Mister de vos vong dieje kèèsgeur krèk,

  Bedocht 'n list, want ie verston z'n vak:

  Hé, jonker de kraai, ik zeg oe gedag

Nou ik oew schón klééd bekèèke mag!

  Ik zou 'r nie vrimd van stán te kèèke

  As stem en klééd warre te vergelèèke

En ge nachtegaol waart van dees gróót bos.

Van fréétighè rakte de kraai himmel los

  En vur 'n líeke vur de slimme vos

Opent ze d'n bèk: de kèès viel in 't mos.

De vos viet 'm en zee: lir van m'n rijme

  Dè wie hil góed is in 't slijme

  Ten koste lèèft van wie 'm vertrùiwe.

Vur mè is de kèès, al war 't d'n ùiwe.

   De èrem kraai schamde d'r èige kepot

En zwoer: nooit mir stai ik nog vur zot.

 

Ole Sarvig (1921-1981)

Denemarken

 

Uit: Een maan door het koren, Amsterdam, 2000

 

 

Christus in 't kórre

 

Ik zag 't kórre vannaacht,

't dróómende kórre,

kórre en aore van alle mensekeinder

op dees vèlde.

 

Ik zag 't vemèrege rond vèèf úre,

toen Christus kwam,

't bléék uur, worin keinder gebórre worre

worin brand ùtbrèkt.

 

't Was zó schón, Ze sliepe zó stil.

En Christus ging as 'n maon dur 't kórre.


 

Francesco Petrarca (1304-1374)

Italië

 

Canzoniere CXXXIV

 

Pace non trovo, e non ho da far guerra;

e temo, e spero; et ardo e son un ghiaccio;

e volo sopra 'l cielo, e giaccio in terra;

e nulla stringo, e tutto 'l mondo abbraccio.

 

Tal m'ha in pregion, che non m'apre né serra,

né per suo mi riten né scioglie il laccio;

e non m'ancide Amore, e non mi sferra,

né mi vuol vivo, né mi trae d'impaccio.

 

Veggio senza occhi, e non ho lingua, e grido;

e bramo di perir, e cheggio aita;

e ho in odio me stesso, e amo altrui.

 

Pascomi di dolor, piangendo rido;

egualmente mi spiace morte e vita;

in questo stato son, donna, per vui.

 

Uit:  A thing of beauty, Amsterdam, 2005


 

 

 

De kluts kwèèt

 

Ik vèèn gin vrede en ik wil nie vèèchte,

ik hoop en vrees, ik gloei en heb 't kóu,

ik staoi in m'n rèècht en ik wil nie rèèchte,

ik schèl op de wirreld wor ik van hóu.

 

Ik zit nie vaast en ik vuul me gebonde,

ik heb hóuvaast en ik raok van de wijs,

ik ben verheve en gaoi toch te gronde,

och, de liefde is hèl en parredijs.

 

Verblijnd zie ik, ik roep en kannie praote,

ik haot m'n eige, hóu van iederéén,

ik kèèk góed ùt en heb niks in de gaote,

 

ik schrùw tevreje, traon en lach inéén,

lèèven en dóód zèn allebei m'n maote:

en dè, m'n meidje, kumt dur ùiw alléén.

 

Der Kúrenberger (ca. 1160)

Oostenrijk

 

'Ich zôg mir einen valken mêre danne ein jâr.

dô ich in gazemete als ich in wolte hân

und ich im sîn gevidere mit golde wol bewant

er huop sich ûf vil hôhe und floug in anderiu lant.

 

Sît sach ich den valken schône fliegen:

er fuorte an sînem fuoze sîdîne riemen,

und was im sîn gevidere alrôt guldîn.

got sende si zesamene die gerne geliep wellen sîn!'

 

Uit: Deutsche Lyrik des Mittelalters, Manesse, Zürich


 

 

 

Ik treinde 'nne valk langer dan 'n jaor,

toen ik 'm zó zig hai ès ik 'm hebbe woow,

versierde ik z'n vèère mee góud en allerhand

en ie steeg  op en vloog nor 'n hil vrimd land.

 

Nou zie ik dik 'nne schónne valk vlíege

mee án z'n póóte van die zèèje riemkes

en z'n vèère zèn himmel róód en góud.

Dè god bèjjindu wa vammekaor hóuwt.

 

Eugène N. Marais (1871-1936)

Zuid-Afrika

 

Winternag

 

O koud is die windjie

  en skraal.

En blink in die dof-lig

  en kaal,

so wyd as die Heer se genade,

lê die velde in sterlig en skade.

  En hoog in die rande,

  versprei in die brande,

is die grassaad aan roere

  soos winkende hande.

 

O treurig die wysie

  op die ooswind se maat,

soos die lied van 'n meisie

in haar liefde verlaat.

In elk grashalm se vou

blink 'n druppel van dou,

en vinnig verbleik dit

  tot ryp in die kou!

 

Uit: Gerrit Komrij, De Afrikaanse poëzie, Amsterdam, 1999

 

 

 

Wijnternaacht

 

Ó kóuw is dè wijndje

  en schraol.

't Blinkt in't dof licht,

  is kaol,

zó wèèd ès d'n Heer z'n genaai,

li in licht en lommer de waai.

  En hóg op de bèrgrande

  tusse versprèide brande,

is 't graszaod án't roere

zoès wenkende hande.

 

Ò treurig 't wèèske

  op óstewijndse maote,

zoès 't lied van 'n mèske

in d'r liefde verlaote.

In èlke grasspriet z'n vóuw

blinkt n'n drùppel dóuw

en hil gàauw verblèkt 't

  tot rèèp in de kóuw!