|

Frans Hoppenbrouwers & Michel de Koning
WERELDPOËZIE IN HET BRABANTS
Jean Pierre Lemaire (1952)
Frankrijk
Art
poétique
Le monde revient chercher les couleurs
ses voix fanée au fond de tes poches
et tu les défroisses l'une après l'autre
le rose des labours un matin d'avril
la jaune du colza couvant sous la brume
la langue intraduisible de l'horizon
comme un prestidigitateur lui-même surpris
par ses foulards, ses cartes, ses colombes.
Uit: Visitation, Gallimard, Paris, 1985
|
Dichtkunst
De wirreld kumt van onder ùt oew zakke
z'n kleure, z'n verslakkerde stemme trughaole
en gij strèkt ze één vur één glad
't raos van d'n èkker op 'ne mèrege in april
't gèèl van kolzaod dè broeit onder de mok
de nie wir te gève taol van d'n horizon
as 'ne goochelèèr die zèlef verstomd sti
van z'n sjaltjes, z'n kaorte, z'n dùive
|
Henri Michaux (1899-1984)
Frankrijk
Sur le chemin de la Mort
Sur le chemin de la Mort
Ma mère rencontra une grande banquise;
Elle voulut parler,
Il était déja tard;
Une grande banquise d'ouate.
Elle nous regarda mon frère et moi,
et puis elle pleurat.
Nous lui dîmes – mensonge vraiment absurde – que nous
comprenions
bien.
Elle eut alors ce si gracieux sourire de toute jeune fille,
Qui était vraiment elle.
Un si jolie sourire presque espiègle;
Ensuite elle fut prise dans l'Opaque.
Uit: Oeuvres complètes, Gallimard, Paris,
1998
|
Onderwege nór d'n Dóód
Onderwege nór d'n Dóód
Kwam ons moeder vur 'n ijsvlakte te stán;
Ze wou wa zegge,
't Was al laot;
'n IJsvlakte van watte.
Ze keek ons án m'n bruur en mè,
En toen hi se geschrùwd.
We zeje d'r – 'n leuge die nerges op sloeg – dè w't wèl
begrepe.
Toen lachte ze innèmmend as 'n jong meidje,
En dè was ze eigeluk ók,
'n Ántrekkelijk, kaoi-jongesèèchtig lachje;
Mee d'rop wier ze opgenomme in 't Ondurschèènende.
|
Rainer Kirsch
Duitsland
Rat
zu üben
Dem Waffenlosen
Bleipt was? die Vernunft.
Wahr, es ist leichter sich aufzuhängen
Als das Gebelfer der Waffenträger
Fünf Minuten bloss zu ertragen.
Die Vernunft
Ist eine furchtbare last
Nur die Vernünftigsten
Gehn mit ihr
Ein par Schritte.
Uit: Auszog das Fürchten zu lernen,
Reinbek, 1978
|
D'n ongewaopende
Wa blè t'r vur 'm over? 't Verstand.
Krèk, 't is händiger um oew èige op te hange
As 't geblaf van de gewaopende
Ók mèr vèèf minute án te hurre.
't Verstand
Is 'n èllèndige laast
Alléén de verstandigste
Kannen 'r mee ùt de vóet
'n Par treje toch
|
Pablo Neruda
(1904-1973)
Chili
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Escribir, por ejemplo: 'La noche es estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a la lejos.'
El viento de la noche gira en el cielo y canta.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.
En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.
Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.
Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como el pasto el rocío.
Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está commigo.
Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.
Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está commigo.
La misma noche que hace blanquear los mismos arboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.
Ya no quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el vieto para tocar su oído.
De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.
Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo en olvido.
Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.
Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.
Uit: gedichten, Baarn, 1993
|
Vannaacht zou ik de triestigste gedichte kanne schrève.
Zó schrééf ik bevobbeld:' De naacht sti vol stèrre
en blaauwig fonkele de planete, in de vèrte.
De naachtwijnd zoemt en zingt in d'n himmel.
Vannaacht zou ik de triestigste gedichte kanne schrève.
Ik hiel van 'r, soms hiel ze ók van mè.
In naachte as dees hiel ik 'r in m'n èrrem.
Zó dik he'k 'r gekust zonder ènd onder de stèrre.
Ze hiel van mè, soms hiel ik ók van heur.
Hoe zou ik nie gehóuwe hebbe van d'r gróte, stil óge.
Vannaacht zou ik de triestigste gedichte kanne schrève.
Oproepe kan ik 'r nie mir, wèl treure dè'k 'r kwèèt ben gerakt.
Lùister nó d'n matelozen naacht, nog matelozer zonder heur.
En 't gedicht valt in de ziel as d'n daauw op de wèi.
Wa gèft 't dè mèèn liefden 'r nie kon vaasthóuwe.
De naacht sti vol stèrre en ze is nie mir bè mè.
D'as alles. Giends wèèd zingt 'ne mens. In de vèrte.
M'nne ziel vènt gin rust nou ik 'r kwèèt ben.
Asof ze nó d'r toe wille, zó zuuke m'n óge.
M'n hart zuukt 'r, mèr ze is nie bè mè.
Dezèllefden naacht wit nou de dezèllefde béum.
Wèllie, die van vruuger, zèn nie mir dezèllefde.
Ik wil 'r nie mir, néé. Mèr hoe gèèr wil ik 'r.
M'n stem zocht de wijnd um án d'r oor te komme.
'n Ander. Van 'n ander zal ze zèn. Zóás ooit mèèn lippe.
D'r stem, d'r ùtgelijnd lijf. D'rren wèèjen blik.
Ik wil 'r nie mir, dè's zeker, mèr meschien wil ik 'r wèl.
Liefde is mèr vur èfkes, ève lang as vergète duurt.
Umdè ik 'r in naachte as dees in m'n èrrem hiel,
vènt m'nnen ziel gin rust nou ik 'r kwèèt ben.
Al is dè 't lèste zeer dè se me ánduu
en
al zèn 't de lèste gedichte die ik vur d'r schrèèf. |
Christina
Rossetti
(1830-1894)
Engeland
May
I cannot tell you how it was:
But this I know: it came to pass -
Upon a bright and breezy day
When May was young, ah pleasant May!
As yet the poppies were not born
Between the blades of tender corn;
The last eggs had not hatched as yet,
Nor any bird forgone its mate.
I cannot tell you what it was;
But this I know: it did but pass.
It passed away with sunny May,
With all sweet things it passed away,
And left me old, and cold, and grey.
Up-hill
'Does the road wind up-hill all the way?'
'Yes, to the very end.'
'Will the day's journey take the whole long day?'
'From morn to night, my friend.'
'But is there for the night a resting-place?'
'A roof for when the slow dark hours begin.'
'May not the darkness hide it from my face?'
'You cannot miss that inn.'
'Shall I meet other wayfarers at night?'
'Those who have gone before.'
'Then must I knock, or call when just in sight?'
'They will not keep you standing at that door.'
'Shall I find comfort, travel-sore and weak?'
'Of labour you shall find the sum.'
'Will there be beds for me and all who seek?'
'Yea, beds for all who come.'
Uit: Spiegel van de Engelse poëzie,
Amsterdam, 1991
|
Mèi
Ik kan nie zegge hoe 't ging;
'Tis over vruger dè ik zing -
't Was n'n dag van zon en zíj
N'n dag in 't begin van mèi.
Gin klapróós was al ùt de grond
In't kórre dè t'r mals bè stond,
't Broejje was nog nie gedán,
D'n doffer zag z'n dùif nog stán.
'Tis over vruger dè ik zing,
En over hoe het mij verging.
't Ging vurbè mee zon en mèi,
As al wa schón is ging't vurbij:
't Óuw, 't kóuw, 't graauw vur mij.
Bèrg-op
'Kringelt de weg umhóg, d'n hillen tèèd?'
'Ja, toe 't bitter ènd.'
'Is dezen dagtocht 'nnen dag gáns wèèd?'
'Donker is't, as g'r bent.'
'Mèr kan ik 'r ók ruste vur de naacht?'
D'r is 'n dak vur as 't donker is.'
'Kan ik die pláts vèine op eige kraacht?'
'Die hèrbèrg lopte nie hèndig mis.'
'Zèn 'r saoves um bè án te haoke?'
'Ja, mense die irder op weg zèn gegán.'
'Moet ik ánkloppe um binne te raoke?'
'Ze zallen oe nie vur de deur laote stán.'
'Zal ik daor ùtèndelek wèrmte vèine?'
'Al oew pèèn en lééd zal worre ùtgegumd.
'Zèn daor ook bedde vur oew zéér lèine?'
'D'r zèn bedde vur alleman die kumt.'
|
Edmond
Haraucourt
(1857-1941)
Frankrijk
Rondel de l'adieu
Partir c'est mourir un peu,
C'est mourir á ce que l'on aime:
On laisse un peu de soi-même
En toute heure et dans tout lieu.
C'est toujours le deuil d'un voeu,
Le dernier vers d'un poème;
Partir c'est mourir un peu,
C'est mourir á ce que l'on aime
Et l'on part et c'est un jeu
Et jusqu'á l'adieu suprême
C'est son âme que l'on sême,
Que l'on sême en chaque adieu:
Partir, c'est mourir un peu.
Uit: Perles de la poésie Française contemporaine,
Bruxelles, 1906
|
Rondeel van 't weggán
Weggán is 'n bietje dóódgán,
Dóódgán án wa-t-oe dierbaar is:
Altè blè t'r íet van oe gemis
Op ander plátse vortbestán.
Róuwe um wa niet dur kon gán,
't Énd van 'n belèvenis;
Weggán is 'n bietje dóódgán,
Dóódgán án wa-t-oe dierbaar is.
In't spèl van komme en van gán,
Tot dè 't vur 't lesten is,
Zalde, ter geheugenis,
'n Stuk van oewe ziel afstán:
Weggán is 'n bietje dóódgán.
|
Rainer Maria Rilke (1875-1926)
Duitsland
Der Panther
Im Jardin des Plantes, Paris
Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe
so müd geworden, dass er nichts mehr hält.
Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe
und hinter tausend Stäben keine Welt.
Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,
der sich im allerkleinsten Kreise dreht,
ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,
in der betäubt ein grosser Wille steht.
Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille
sich lautlos auf-. Dann geht ein Bild hinein,
geht durch der Glieder angespanne Stille-
und hört im Herzen auf zu sein.
Uit: Sämtliche Werke, Insel, Frankfurt am Main, 1975
|
De panter
in Jardin des Plantes, Parijs
Zn'n blik is van 't volge van de stange
zó muug geworre, dèttie niks mir zie.
Te lang aachter duzend stange gevange,
drómt ie van stange, méér bestitt'r nie.
De stèreke, mèr toch gezwakke pas
die almèr n'n te klèine kring beschrèèft,
lèkt op 'ne krijgsdans rontelum 'n as
wor 'nne wil van oerkraacht in beklèèft.
Nie dik mir trekk't vlíes vur z'n pupille
gerùislóós op-. 'n Bild dient 'r zich án,
gi binne, glèèjt dur de gespanne, stille
lééj tot in 't hart- en 't is gedán.
|
François Fabié (1846-1928)
Frankrijk
A mon père
Et, si je vois cette larme captive
Que jamais la douleur n'a faire couler,
Au bord de tes cils gris apparaître, trembler,
Glisser entre tes doigts et s'y perdre furtive.
Je dirai que mes vers sont clairs, simple et francs,
Que ma muse au besoin sait être familière,
Puisque, pareil à la servante de Molière,
Toi qui n'étudias jamais, tu me comprends.
Je dirai que c'est là mon destin et mon tâche,
De chanter la forêt qui noes a toud nourris,
Et de me souvenir, chaque fois que j'écris,
Que ma plume rustique est la fille de ta hache.
Uit: Perles de la poésie Française
contemporaine, Brussel 1906
|
Aan mijn vader, houthakker
Daor ik die traon zie die in oew óge vaastzit,
die ge dur ginnen tegeslag ooit echt liet vloeie,
die daor tussen oew grijs plimpers wou groeie,
blinkend tussen oew vingers , as geheim bezit,
hiel ik m'n vèrze gèèr zó simpel as't mèr kan,
umdè m'n muze vuult dè wèllie verwant zèn;
d'n allerklaorste wíjn vloeit dan ók ùt m'n pen,
zóda gij, die nie op school zat, ze kont verstán.
Ik zeg dè ik, meej alles wa ik kan en ken,
over het bos zal zinge dè ons hi gevoed,
dè ik over al wa ik nog weet dichte moet,
umdè men pèn en úiw aks dik femilie zèn.
|
J.C.
Bloem (1887-1966)
Nederland
UITZICHT
Gij waart een kind, dat nachten wakker lag,
Een knaap, die ziek ging aan zijn eerste dromen,
Een jongeling, wiens drang was: elken dag
Gloeien als vuur en als wild water stromen.
En nu? Een man staart zonder woord en zucht
Naar 't hooploos uitzicht van zijn laatre dagen:
Een kersen zon, die smelt – najaarslucht -
Een middagzee, die in den mist vervagen.
Uit: Verzamelde Gedichten, Amsterdam, 1991
|
Ùtzicht
Ge waart 'n kijnd, dè naachte wakker lag,
'n Jong, dè ziek waar van z'n urste dróme,
'Ne jonge lòi, wiens drang waar: èlken dag
Gloeien as vuur en as wild wátter stróme.
En nou? 'Ne mens zie zonder woord en zucht
Nó 't hooploos ùtzicht van z'n látter daoge:
'n Keerze zon, die smèlt – 'n najaorslucht -
'n Middegzee, die in de mok vervaoge.
|
Jan
van Nijlen (1884-1965)
België
De nutteloze ster
In najaarsavond, op het hoog balkon,
kan ik zo goed als eertijds in de velden
in den tot groen verganen gloed der zon
weer de eerste ster zien rijzen. Maar slechts zelden
heb ik den moed om het verouderd hart
met dit weemoedig schouwspel te vertroosten:
'k blijf weigerig omdat ik ben gehard
en keer mijn blik naar 't ongenadig oosten.
Ik heb mijn jeugd hartstochtelijk bemind,
jaren geteerd op haar vergaarde schatten,
nu ben ik weer het nors, stijfhoofdig kind,
dat alles wegwerpt wat zijn handen vatten,
alsof op gans de wereld niets bestaat,
dat nog begeerlijk is, dat niet vergaat.
Uit: Verzamelde Gedichten, Amsterdam, 1964
|
De nuttelóóze stèr
In naojaorsaovend, van 't hóg balkon,
kan ik zó góed as irtèds in de vèlde
in de tot gruun verganne gloed der zon
wir de urste stèr zien rèèze. Al te zèlde
heb ik de moed um 't veróuwerd hart
mee di weemoedig kèèkspèl te vertróste:
'k blèèf halstarrig umdè ik ben gehard
en richt m'n óóg nor't ongenadig óste.
Ik heb m'n jeugd genote toe 't eind,
jaore getèèrd op d'r vergaorde schatte,
nou ben ik wir 't nors, stijfkoppig kijnd
dè alles weggóit wa m'n hand kan vatte,
asof op hil de wirreld niks besti
dè nog begèrlijk is, dè nie vergi.
|
João
Cabral de Melo Neto (1920-1999)
Brazilië
Uit: Gedichten; een door Arie Pos uit het Braziliaans
vertaalde bloemlezing, Baarn, 1996 |
Het gedicht
Meej inkt en mee potlóód
worre alle gedichte
in de wirreld geschreve.
Wa vur monsters hùizen 'r
poeliënd in de donkere
vrucht draogende put?
Wa vur ander ontspronge d'n dans,
de koolstof aachterlaotend
van hun botte?
Hoe kan 'n lèvend íet
dè 'n gedicht is
'n saomehangend weze
mee blóed en ajjem
ontsprùite
án dooi kieme?
-
't Pepier is nie
altè wit as
d'n urste mèrege.
't Is dik
't graauw en schraol
pepier van 'n verpakking;
dan wir is 't
luchtpostpepier,
licht als een wollek.
Mèr 't is op 't pepier,
op 't wondzùiverend pepier
dè 'n gedicht ontbot.
Hoe kan 'n lèvend íet
ontsprùite
án grondstoffelijke grond? |
|
|
Seamus Heaney (1939)
Ierland
Clearances 3
When all the others were away at Mass
I was all hers as we peeled potatoes.
They broke the silence, let fall one by one
Like solder weeping off the soldering iron:
Cold comforts set between us, things to share
Gleaming in a bucket of clean water.
And again let fall. Little pleasant spleshes
From each other's work would bring us to our senses.
So when the parish priest at here bedside
Want hammer and tongs at the prayers for dying
And some were responding and some crying,
I remembered her head bent towards my head,
Her breath in mine, our fluent dipping knives -
Never closer the hole rest of our lives.
Uit: The Haw Lantern, 1987
|
Rùiminge 3
As de ander weg warre nór de lèste mis
Was ik meej 't èrpel schèlle himmel van heur.
Ze verbraoke de stilte, één vur één gelost,
Zóas soldeersel as 't loskumt van de bout.
't Wátter in d'n emmer liet ze glanze.
Zó 'ne mèrege lang dè hil zocht geplons
van mekaors wèrek was schraolen tróst,
Íet dè ons bèjjinbrocht, en toe ons èige.
Dus, toen d'n óuwe dörpspestoor án d'r bed
Mee veul gewèld de gebeej der stèrvende inzette
En sommigte meebade en d'ander schrùwde,
Docht ik án heur gezicht vlakbè 't men,
D'rren ajjem in de menne, 't spel van ons messe -
Nooit dichter bèjjin, hil de rèst van ons lève.
|
William Shakespeare (1584-1616)
Engeland
Sonnet XVIII
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date;
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance of nature's changing course untrimmed:
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st,
Not shall death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st.
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.
Uit: Shakespeare's Sonnetten, Amsterdam, 1984
|
Sonnet XVIII
Ùiw vergelèèke mee n'n zómmerdag?
Liever, bedochtzaam is ùiwe netuur.
De mèiwijnd trèft d'n bloesem fèèn as rag,
En èlke zómmer is mèr kort van duur.
Soms worre we dur't himmelóóg verbrand,
Hil dik is z'nne góuwe schèèn verdùisterd;
Wa schón is kent n'n tèèd dè't is onthand,
Dur weer en wijnd èn de netuur ontlùisterd.
Mèr ùiwe zómmer zal nooit echt vergán,
Zich nie ontdoen van 't schón dè is verkrege;
Nooit zal d'n dóód z'n knoke um oe slán,
D'n toekomst laacht oe zonder horte tege.
Zólang 'r iemes is die kèèke kan,
Zólang ók blèfde gij nog vórtbestan. |
Umberto Saba (1883-1957)
Italië
Uit: Frans van Dooren, Gepolijst Albast, Baarn, 1994 |
La mia Bambina colla palla in mano
M'n klèin meidje, d'n bol al in d'r hand,
meej d'r twéé gróte himmelsblaauw óge
en in d'r zómmerkleedje zi me: 'Pap,
ik wil vandaog meej oe op straot speule'.
Ik docht: van alle dinger die op de wirreld
schón en ántrekkelijk zèn, weet ik inins
án welke ik bè m'n klèin meidje denke moet.
In èlk geval án schùim, zeeschùim dè wit
op 't wátter danst, án róók die blaauwig ùt
de schórstéén kringelt en in de wijnd verwaait,
en án 'n wolkske dè bè klaoren himmel
èfkes verschènt en wir verdwènt, án al
wa op de wirreld licht en luchtig is. |
|
|
Anoniem
Rusland
Sowjetunie, 1952 |
Siberisch
Stik alléén
stitt'r 'n wit
iel bèrkebumke
te rille
in de kilte
van 'nnen ijzige
wijnterse wirreld |
|
|
Wislawa Szymborska (1923)
Polen
Uit: Uitzicht op een zandkorrel, vertaald uit het Pools
door Gerard Rasch, Amsterdan 1997 |
Loflied op de klèinen èigendunk
De klamper hi z'n èige niks kwállek te nèmme.
Gewetesbezwaore kent de zwarte panter nie.
Piranha's denke mee hun wèrk góed te doen.
De raotelslang zie d'r èige as vurtrèffelijk.
Jakhalze mee kretiek op z'n èige bestán nie.
Sprinkhaon, krókkedil, órwùrm, horzel
lève zóás ze lève en zèn 'r tevreje mee.
Honderd kilo wèèg 't hart van 'ne zwaordvis
mèr van d'n andere kant bekeke is 't licht.
Niks is bistèchtiger
as 'n zùiver gewete
op de dèrde planeet van de zon.
'n Kat in 'n verlaote hùis
Dóódgán – dè doede 'n kat nie án.
Want wa moet 'n kat
in 'n verlaote hùis ánvange.
Tege de múrre oplópe.
Langs de meubels schoere.
Zógezeed niks veranderd,
mèr alles toch anders.
Zógezeed niks verzet,
mèr alles án de kant geschove.
En saoves brandt de lamp nie mir.
Stappen op d'n trap,
mèr nie die stappe.
De hand die de vis op 't burdje li
is ók nie de hand die dè dee.
D'r begint hier niks
op gezette tèèj.
Niks gi hier mir
zóás 't hurt.
Iemes was hier altè,
was inins weg
en blè bolstierig weg.
In alle kaaste gekeke.
Alle planke vloerre afgespold.
Onder 't klééd gekeke en geneusd.
Tege de verbójje in zèlfs
de pepierre durringegóid.
Wa is 'r meer te doen.
Slaopen en wochte.
Assie nou trugkumt,
z'n èige lát zien,
dan zallie 't wete:
zó gadde nie um mee 'n kat.
Norr'm toe lópe,
himmel nie van harte,
op m'n dooie akkertje,
op hóg péuj van getrójje zèn.
En um te beginne
niks ging gespring en gemaauw. |
|
|
Arthur Rimbaud (1854-1891)
Frankrijk
Le dormeur du val
C'est un trou de verdure où chante une rivière
Accrochant follement aux herbes des haillons
D'argent; où le soleil, de la montagne fière,
Luit: c'est un petit val qui mousse de rayons.
Un soldat jeune, bouche ouverte, tête nue,
Et la nuque baignant dans le frais cresson bleu,
Dort; il est étendu dans l'herbe, sous la nue,
Pâle dans son lit vert où la lumière pleut.
Les pieds dans les glaïeuls, il dort. Souriant comme
Sourirait un enfant malade, il fait un somme:
Nature, berce-le chaudement, il a froid.
Les parfums ne font pas frissonner sa narine;
Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine
Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit.
Uit: Spiegel van de Franse poëzie, Amsterdam, 2004
|
De slaper in het dal
'n Gat vol grúún wordur 'n strómke zingt,
't Krùid dè dur de drùppels wurdt beroerd,
't Spattend wátter dè as zilver blinkt,
De zon die over de grutse bèrg loert,
Nór 'ne soldaot die daor meej ope mond,
De nèk mee wátterkèrs umgève, li
Te slaope, zómèr bùiten op de grond,
Bléék in z'n grúún bed wor zonlicht over gi.
Z'n vóete in de lisse, slapt-ie. Flaauw
Lachend as 'n zíek kijnd li-t-ie daor,
Netuur, wíegt 'm wèrrem, hij hi-g-'t kóu.
De geure doen z'n neusvleugels nie trille;
Hij slapt in de zon, één hand op z'n stille
Borst mee twéé rooi gaote, flakbè mekaor.
|
Lars
Forssell
Zweden
Het oor van Vincent van Gogh
Van Gogh snijdt z'n oor af
Hij windt er een handdoek omheen
Die langzaam rood wordt gekleurd
En stuurt het
Aan jou
Wat ga je doen met dit bewijs
Van liefde, dwaasheid, verdriet?
Werp je het vol afschuw in het vuur
Of op de vuilnisbelt
Of stop je het stiekem, misschien zelfs wel trots,
In een doosje?
Je hebt er eens iets in gefluisterd
Dat je zelf vergeten bent
Maar hij niet
Ik heb een vaag gevoel
Dat dit oor nog steeds bestaat
Gespitst
Eeuwig luisterend naar
Het licht van de wrede korenvelden
En het bruisen van de onverbiddelijke zon
Uit: Het leven dat eeuwig verder zal gaan.
Twaalf moderne Zweedse dichters. Amsterdam, 1987
|
't Woor van Vincent van Gogh
Van Gogh snij s'n woor af
Hij wien t'r n'n aanddoek omeene
Die langsaomaon rwooier wordt
En stuur 't
Aon jou
Wa gaode doen mit di tjikke
Van liefde, zottegèd, verdriet?
Vien d't zo afschuwelek da g't in 't vuur gwooit
Of op de mieswoop
Of douw d't stiekem, meschien zelfs wel grwootseg
In 'n dwooske?
Ooit èdr stillekes iets in gezeejd
Dè ge zèllef vergeete zijt
Mar ij nie
Ik dèènk zo mar
Dat da-d-woor d'r nog steeds is
Gespitst
Vur altij lùsterend aon
't Licht van de korevèlde zóónder gevoel
En 't bruise van de zon zóónder genaode
Door Michel de Koning hertaald in het Gastels
|
Fjodor Ivanovitsj Tjoettsef (1803-1873)
Rusland
Uit: Bloemlezing van de Russische poëzie, Leiden, 1997 |
Án
weggán is n'n díepe zin te gève
(V
razloeke jest vysokoje znatsjenje)
Án weggán is n'n díepe zin te gève:
Hoe ge ók lief het, kort, 'n ùwweghè,
De liefden is n'n dróóm – en kannie blève,
Of 't nou vrúúg of laot is in 't lève,
Wakker wurdt 'ne mens ùtèndelek altè. |
|
|
Luis Vaz de Camões (1524-1580)
Portugal
Uit: Obras Completas, Lissabon, 1946 |
Herinnering án m'n geluk, gebroke
In d'n bloei dur kaoi en kaol bestán,
Lát mè m'n zùrgeleke lève gán
en daor wa ruste wor m'n liefdes spoke.
't Lot hi zich op mè te dik gewroke
En zèlfs 't onhèil dè nog toe kan slán,
As dè geluk, dur mè al afgedán,
Mè meej 't zeer nog kan komme bestoke.
In één uur was eweg wa ik mee smaachte
Gewonnen had en mee verdriet bewaor;
Dus lát me, gij, gelukkege gedaachte.
Vur 'n dil stopte hier de foltering
Van hil m'n lève en van duzend jaor.
Amper één jaor duurt de herinnering. |
|
|
Hans
Andreus (1926-1979)
Nederland
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven,
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou. |
Kempenlands
Vur n'n dag van mèrege
As ik mèrege dóódgai,
vertèl dan án de béum
hoeveul ik van oe hiel.
Vertèl 't án de wijnd
die in de béum klimt
of ùt de takke valt,
hoeveul ik van oe hiel.
Vertèl 't án 'n kijnd
dè jong genoeg is um 't te begrèpe.
Vertèl 't án 'n bist,
meschien enkel dur 't án te kèke.
Vertèl 't án de hùis van stéén,
vertèl 't án de stad
hoe lief ik oe had.
Mèr zeg 't án gin mens.
Ze zouwen oe nie geleuve.
Ze zouwe nie wille geleuve dè
enkel 'ne vent enkel 'n vrouw,
dè 'ne mens 'n mens zo gèèr zag
as ik ùiw.
Westbrabants
Vor n'n dag van morrege
Wanjir á'k morrege dwoodgaon,
vetèl dan aon de bwoome
oeveul ik van oe ieuw.
Vetèl 't aon de wiend
die in de bwoome kliemt
of uit de takke valt.
Vetèl 't aon 'n keind
dè joonk genogt is om 't te begrijpe.
Vetèl 't aon 'n bjist,
misschien èènkelt dur 't aon te kijke.
Vetèl 't aon d'uize van stjin,
vetèl 't aon de stad
oe gèèren ik oe zaag.
Mar zèèg 't teege gin mèèns.
Ze zouwen oe nie gelwoove.
Ze zouwe nie wulle gelwoove
dad èènkelt n'n vent èènkelt 'n vrouw,
da ne mèèns 'n mèèns zo ieuw
as ikke van jou.
Michel de Koning |
|
|
Guillaume Apollinaire (1880-1918)
Frankrijk
Le chat
Je souhaite dans ma maison:
Une femme ayant raison,
Un chat passant parmi les livres,
Des amis en toute saison
Sans lesquels je ne peux pas vivre.
La chenille
Le travail mène à la richesse.
Pauvres poètes, travaillons!
La chenille en peinant sans cesse
Deviet le riche papillon.
Uit:
De moderne Franse poëzie, een anthologie, Amsterdam, 2002
|
De kat
Ik wens vural vur m'n gezin:
Gewóón 'n vrouwke mee goei zin,
'n Kat die dwált dur m'n gedichte,
Vriende laot ik 'r altè in.
Wa valt 'r zonder ùt te richte?
De rups
Van werke worre mense rijk.
Zó, èrrem dichters, án de slag,
Want zwoegend hi de rups gelijk:
Ze kumt as vlinder vur d'n dag.
|
Rolf
Haufs (1935)
Duitsland
Warten
Worauf eigentlicht. Du hast doch schon
Alles begriffen. Die Zeit sagt man
Geht weiter. Und du. Knochen von Fuss bis Kopf.
Darúber dünne Haut. Dazwischen
Aufschwünge. Stürze.
Geh auf die Strasse. Die ist dir bekannt.
Steig auf einen Turm. Rundum das Wetter.
Sprich mit den Philosophen. So flach
Waren die Ebenen der Landschaft
Frúher. Nach ihnen immerhin
Sehnsucht. Vorstellungen von Bewegung.
Korn und Gras. Bombensplittersterne, Spielzeug
Vom Himmel. Und Nebel, gnádig weiss
In der Frúhe. Wir erkannten uns
Nicht.
Danach wieder Rückfall. Zimmer mit Gegenständen.
Uhr. Topf. Brief. Schreibzeug. Kalender.
Reisen noch einmal gedacht. Sturm vor Elba.
Krankheit in Psychikon. Warmer Tee.
Jetzt über
Vergesse ich alles. Die Höhe, von der aus
Wir hinuntersahen auf der Feuerschlucker.
Hatte er nicht grüne schuhe an. Oder lief er
Auf Strümpfen. Und das Huhn, das ihm
Weggelaufen war. Rot oder weiss.
Uit: Grösser werdende Entfernung, Reinbek,
1979
|
Wochte
Wórop eigelek. Ge het toch al
Alles begrepe. D'n tèèd zegge ze
Gi mèr vórt. En gij. Knoke van top tot téén.
Durover 'n dun vèl. Durtusse
Hobbels en holtes.
Gó de straot op. Daor witte de weg.
Klim in n'n tórre. Rontelum oe 't weer.
Prát mee de fielezofe. Zó plat
Warre de vlaktes in 't landschap
Vruger. In èllek geval nor ze
Trug wille. Vurstellinge van beweging.
Kórre en gras. Bómschèrrevestèrre, spulgóe d
Van d'n himmel. En mok, genaodig wit
In de vruugte. We herkenden ons
Nie.
Durnao wir trugslag. Kammer mee dinger.
Klok. Pan. Brief. Schrèèfgerèi. Kelènder.
Reize nog 's belèèfd. Stùrm vur Elba.
Kortslùiting in d'n bol. Hééten thee.
Mèr intusse
Vergèèt ik alles. De hógte van worùt
We nor beneje keke op de vuurfrèèter. Hattie
Gin grúún schoen án. Op liep ie op
Zokke. En die hen die vur 'm was weg-
Gelópe. Róód of wit. |
Gaius Valerius Catullus (84-54 v.Chr.)
Romeinse Rijk
|
Kusse V
Lèève, Lesbia, is liefhebbe
en oe èige niks gelege laote ligge
án 't gegrom van óuw manne.
De zon gi án en gi wir ùt.
As ons licht immel ùtgi
wocht ons de naacht – vurgóed.
Gèf me honderdduzend kusse
en duzend-en-één 'rbè
en duzend-en-één as toemaot.
En zó duzend kirre
tot we d'n tèl kwèèt zèn
en 't ántal vergèète,
zódè gin kaoi tong sjeloers
kan zèn as ze te wete kumt
hoeveul 't 'r zèn geweest. |
|
|
Charles d'Orléans (1391-1465)
Frankrijk
Le temps a laissié son manteau
De vent, de froidure et de pluye,
Et s'est vestu de brouderie
De soleil luiyant cler et beau.
Il n'y a beste ne oyseau
Qu'en son jargon ne chante ou crie:
Le temps a laissié son manteau
De vent, de froidure et de pluye.
Rivière, fontaine et ruisseau
Portent, en livree jolie,
Gouttes d'argent d'orfaverie;
Chacun s'abille de nouveau.
Le temps a laissié son manteau
De vent, de froidure et de pluye.
Uit: Spiegel van de Frans poëzie, Amsterdam, 2004
|
De wijnterjas is ùtgedán,
't Weer draogt nou 't licht gewaad
Van zilverwèrek, góudbrokaat,
De fèlle kóu hi afgedán.
'r Klinkt gefieter en geblaat
In glorievolle overdaad:
De wijnterjas is ùtgedán,
De fèlle kóu hi afgedán.
De dörpsfontein sti alwir án
En alles draogt 'n nuw gewaad
Van zilverwèrek, góudbrokaat
Um zó 't vurjaor in te gán:
De wijnterjas is ùtgedán.
|
Louis Veuillot (1813-1883)
Frankrijk
Marie
Un long hiver allait finir:
Déjà la bise était moins forte;
Le premier souffle du zéphir
D'Avril entre-bâillait la porte;
Il ramenait l'aimable escorte
Du printemps vert, prêt à fleurir;
On voyait le lilas s'ouvrir,
Lorsque notre Marie est morte.
Le ciel aussitôt se voila;
De nouveau la bise souffla,
Glaçant la terre moins parée;
Tout le printemps fut assombri,
Avril manqua dans la contrèe,
Et les lilas n'ont point fleuri.
Uit: Perles de la Poésie Française Contemporaine,
Brussel, 1906
|
Ons Merie
De wijnter is 'n stèrvend dier,
De wijndvlaoge al minder fèl,
April kumt hil góed in z'n vèl,
Zet schón 't vurjaor op 'n kier.
Al wa nog nie bedörven is
D'n overschot van goeien toei,
Ston op 'n haor nao al in bloei,
Toen ons Merie gestörven is.
De lucht is onbestove blaauw,
De wijnd blaost ongeloge fris
en rakt 't gras en ók d'n daauw.
Opins kumt 'r 'ne schaduw án:
April verbildt m'n gróót gemis,
Mi groei en bloei is't rap gedán.
|
Antonio Machado (1875-1939)
Spanje
Uit: Natuur zal kunst nooit blijvend evenaren,
De Westeuropese poëzie in honderd gedichten, Amsterdam 1996 |
Over de levensweg
De klok sloeg twalef...of twalef kirre;
mee ging 'r 'n schup de grond in...
't... is mennen tèèd – zeej ik - ... De stilte
zee me toen: zitt'r nie meej in,
dè de lèsten drùppel trillend in
de wátterklok valt, ziede nèt zó min.
Nog hil lang slaope
zulde gij án deze kant
en dan, op 'ne klaore mèrege
ligt oew boot án gene kant. |
|
|
Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)
Duitsland
Wanderers Nachtlied
Über alle Gipfeln
Ist Ruh,
In alle Wipfeln
Spürest du
Kaum einen Hauch;
Die Vögelein schweigen im Walde.
Warte nur, balde
Ruhest du auch.
Uit: Spiegel van de Duitse poëzie, Amsterdam, 1984
|
Naachtelek kùierlied
De bèrgtoppe nèège
Nor rust.
De blarkes krèège,
wijnd-gekust,
nie 't minst geril;
De zangveugeltjes zinge ginins.
Wocht mèr, inins
Valde ók stil.
|
Dante Alighieri (1265-1321)
Italië
Canto 1
(fragment)
Nel mezzo del cammin di nostra vita
Mi ritrovai per una selva oscura,
Chè la diritta via era smarrita.
Ahi quanto a dir qual era è cosa dura
Questa selva selvaggia ed aspra e forte,
Che nel pensier rinnova la paura!
Tanto è amara, che poco è piú morte:
Ma per trattar del ben ch' i vi trovai,
Dirò dell' altre cose, ch' io v' ho scorte.
Uit: Frans van Dooren, Gepolijst Albast,
Baarn, 1994
|
Zang 1
Krèk halverwege op m'n lèvespad,
Van God verlaote en van alles los,
Wier ik 's hevig bè de kèèl gevat,
Toen ik verdwalde in 'n hil dicht bos.
't Was daor donker en zó kóu en kil
Dè ik van schrik al nie mir slikke kos.
Ik was hást dóód en hiel me mùiskestil,
Mèr wa ik daor von, was zó god en góed,
Dè ik 'r gèèr wir over praote wil.
|
Paul
Éluard (1895-1952)
Frankrijk
Poisson
Les poissons, les nageurs, les bateaux
Transforment l'eau.
L'eau est douce et ne bouge
Que pour ce qui la touche.
Les poissons avance
Comme un doigt dans un gant,
Le nageur danse lentement
Et la voile respire.
Mais l'eau douce bouge
Pour qui la touche,
Pour le poissson, pour le nageur, pour le bateau
Qu'elle porte
Et qu'elle emporte.
Uit: De moderne Franse poëzie, tweede druk, Amsterdam,
2002
|
Vis
De visse, de zwemmers, de bote
Vervùrremen 't wátter.
't Wátter is zocht en bewèègt
Enkelt vur wie 't ánrakt.
De vis makt vórt
As 'ne vinger in n'n handschoen,
De zwemmer schommelt traog
En 't zèèl halt ajjem.
Mèr 't zochte wátter bewèègt
Enkelt vur wie 't ánrakt,
Vur de vis, vur de zwemmer, vur de boot
Die 't draogt
En die 't méédraogt.
|
Paul
Verlaine (1844-1896)
Frankrijk
Chanson d'automne
Les sanglots longs
Des violons
De l'automne
Blessent mon coeur
D'une longeur
Monotone.
Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l'heure.
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure;
Et je m'en vais
Au vent mauvais
Qui m'emporte
Deça, dela
Pareil à la
Feuille morte.
Uit: De moderne Franse poëzie, Amsterdam, 2002
|
Naojaorslieke
Gestaog geklaog
Van naojaorsdaog
Rakt m'nne ziel.
'n Valse snaor,
'n Triest gebaor:
'n Blad dè viel.
Ik denk, ik stik,
Verblikt hur ik
De kerkklok slán.
Denk án d'n tèèd
Verwaaid en wèèd:
'n Traon dringt án.
En ik ontvlucht
't Stùrmgerucht
Hervat m'n pad
En dool mèr wir:
Strak lig ik nir
As 'n dooi blad.
|
Victor Hugo (1802-1883)
Frankrijk
Demain, dès l'aube
Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.
Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au-dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.
Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.
|
Mèrege, bè zonsopgang
As de mèrege de vèlden op lát lichte,
Kom ik nor oe toe, ik weet dè ge op me wocht,
Ik gai dur bosse en heuvels, zie vèrgezichte.
Ik kan hier nie mir blèève, nou ik án oe docht.
Ik lóóp mèr wa, óge gericht op m'n gedaachte,
Ik zie bùite nie veul, ik hur ginins gerucht,
Vur mè worre de daog hást as donkere naachte,
Op weg, mee kromme rug, van dörp nor gehucht.
Dan kumt 'r 'nne góuwen aovend op me af,
Mèr ik zie niks, ók nie de zwanen in de wèi,
En meej as ik daor ánkom, leg ik op oe graf
'n Grúún täkske hulst en 'n bloeiend buske hèi.
|
William Blake (1757-1827)
Engeland
The sick rose
O Rose, thou art sick!
The invisible worm
That flies in the night
In the howling storm,
Has found out thy bed
Of crimson joy,
And his dark secred love
Does the fly destroy.
Uit: Spiegel van de Engelse poëzie, Amsterdam 1991
|
De zíeke róós
Ó róós, ge zèt zíek!
'ne Schim van 'ne wörm
Die in de naacht vlíegt
In vlíegende stùrm,
Drong dur in oew bed
Dè't róód fréét bezielt:
Dur heur vals gesjans
Ũiw lèève vernield.
|
Gerard Manley Hopkins (1844-1889)
Engeland
Spring
(fragment)
Nothing is so beautiful as spring -
When weeds, in wheels, shoot long and lovely and lush;
Thrush's eggs look little low heavens, and thrush
Through the echoing timber does so rinse and wring
The ear, it strikes like lightnings to hear him sing;
The glassy peartree leaves and blooms, they brush
The descending blue; that blue is all in a rush
Which richness; the racing lambs too have fair their fling.
Uit: Spiegel van de Engelse poëzie, Amsterdam, 1991
|
Vurjaor
Niks is zó schón as 't vurjaor dè dringt -
't Onkrùid dè in kringe z'n duvels ontbond;
'n Lijsterèi mee n'n himmelsen ondergrond,
De lijster die hèl as d'n bliksem zingt,
Meej impesant oew órre waast en wringt;
D'n pèèrenbóm in blad en bloei, verbond
Van licht en himmelsblaauwen aachtergrond;
'n Jong schapke dè hást ùt z'n vèl springt.
|
Djamíel Ibn Abd Alláh Ma'mar (???-701)
Arabië
Uit: Een Arabische tuin, Klassieke Arabische Poëzie,
Amsterdam, 2000 |
Al vurdè we gemakt warre,
was menne ziel één mee die van heur;
toen we nog drùppels zaod warre,
toen we nog in de wieg laoge.
't Groeide meej 't groeie
van ons èige. 't Nam alsmèr toe
en dè zal nooit mir ophóuwe
ók al gán we dóód.
't Zal vort altè blèève, ók
as ons gebint onder de zèrk li.
Ze hi zó'n zochte hùid dè wátterdrùppels
d'r hást schramme bè 't waase,
en as ze kleer droeg van zùiver
róóseblèèkes, zouwe die d'r vèl dur doen.
Ze is zó gevuleg dè kleer van zèèj
nog te zwaor vur d'r zèn;
ze klaogt bè d'r vriendinne
over de zwarte van d'r kettingske.
Ik heb te doen mee d'r wange
as ik nó d'r kèèk:
bang dè m'n óge daor
afdrukken aachter laote. |
|
|
Giuseppe Ungaretti (1888-1970)
Italië
Uit: Gepolijst Albast, Baarn, 1994 |
Kèrsmis
Ik heb gin zin
um onder te dùike
in 'ne wirwar
van strátjes
Lát me zó ligge
as 'n
ding
in n'n
hoek
nirgeleed
en vergèète
Hier
vuulde
niks anders
as de vertróstende wèrmte
Ik ben één
mee de vier
plùmkes
róók
in de schóuw |
|
|
Emily Dickinson (1830-1886)
Verenigde Staten
If I shouldn't be alive
When the Robins come,
Give the one in red Cravat,
A memorial crum.
If I couldn't thank you,
Being fast in sleep,
You will know I'm trying
With my Granite lip.
Uit: A Thing of Beauty, Amsterdam, 2005
|
As de roodborsjes komme
En ik ben nie mir hier,
Gèf dieje mee de rójjen das
Van mè 'ne krùmmel of vier.
As ik oe nie bedanke kan,
Liggend onder de grond,
Bedenk dè ik m'n best doe
Mee m'nne stééne mond.
|
Jean
De La Fontaine (1621-1695)
Frankrijk
Le Corbeau et le Renard
Maître Corbeau, sur un arbre perché,
Tenoit en son bec un fromage.
Maître Renard, par l'odeur alléché,
Lui tint à peu près ce langage:
Hé, bonjour, Monsieur du Corbeau.
Que vous êtes joli! Que vous me semblez beau!
Sans mentir, si votre ramage
Se rapporte à votre plumage,
Vous ètes le Phénix des hôtes de ces bois.
A ces mots, le Corbeau ne se sent pas de joie;
Et pour montrer sa belle voix,
Il ouvre un large bec, laisse tomber sa proie.
Le Renard s'en saisit, et dit: Mon bon Monsieur,
Apprenez que tout flatteur
Vit au dépens de celui qui l'écoute:
Cette leçon vaut bien un fromage, sans doute.
Le Corbeau honteux et confus
Jura, mais un peu tard, q'on ne l'y prendroit plus.
Uit: Fables, texte intégral, Verviers, z.j.
|
De kraai en de vos
Meej 'n schón, dik stuk kèès in d'n bèk,
Zat mister de kraai op n'n dikken tak.
Mister de vos vong dieje kèèsgeur krèk,
Bedocht 'n list, want ie verston z'n vak:
Hé, jonker de kraai, ik zeg oe gedag
Nou ik oew schón klééd bekèèke mag!
Ik zou 'r nie vrimd van stán te kèèke
As stem en klééd warre te vergelèèke
En ge nachtegaol waart van dees gróót bos.
Van fréétighè rakte de kraai himmel los
En vur 'n líeke vur de slimme vos
Opent ze d'n bèk: de kèès viel in 't mos.
De vos viet 'm en zee: lir van m'n rijme
Dè wie hil góed is in 't slijme
Ten koste lèèft van wie 'm vertrùiwe.
Vur mè is de kèès, al war 't d'n ùiwe.
De èrem kraai schamde d'r èige kepot
En zwoer: nooit mir stai ik nog vur zot.
|
Ole
Sarvig (1921-1981)
Denemarken
Uit: Een maan door het koren, Amsterdam, 2000
|
Christus in 't kórre
Ik zag 't kórre vannaacht,
't dróómende kórre,
kórre en aore van alle mensekeinder
op dees vèlde.
Ik zag 't vemèrege rond vèèf úre,
toen Christus kwam,
't bléék uur, worin keinder gebórre worre
worin brand ùtbrèkt.
't Was zó schón, Ze sliepe zó stil.
En Christus ging as 'n maon dur 't kórre. |
|
|
Francesco Petrarca (1304-1374)
Italië
Canzoniere CXXXIV
Pace non trovo, e non ho da far guerra;
e temo, e spero; et ardo e son un ghiaccio;
e volo sopra 'l cielo, e giaccio in terra;
e nulla stringo, e tutto 'l mondo abbraccio.
Tal m'ha in pregion, che non m'apre né serra,
né per suo mi riten né scioglie il laccio;
e non m'ancide Amore, e non mi sferra,
né mi vuol vivo, né mi trae d'impaccio.
Veggio senza occhi, e non ho lingua, e grido;
e bramo di perir, e cheggio aita;
e ho in odio me stesso, e amo altrui.
Pascomi di dolor, piangendo rido;
egualmente mi spiace morte e vita;
in questo stato son, donna, per vui.
Uit: A thing of beauty, Amsterdam, 2005
|
De kluts kwèèt
Ik vèèn gin vrede en ik wil nie vèèchte,
ik hoop en vrees, ik gloei en heb 't kóu,
ik staoi in m'n rèècht en ik wil nie rèèchte,
ik schèl op de wirreld wor ik van hóu.
Ik zit nie vaast en ik vuul me gebonde,
ik heb hóuvaast en ik raok van de wijs,
ik ben verheve en gaoi toch te gronde,
och, de liefde is hèl en parredijs.
Verblijnd zie ik, ik roep en kannie praote,
ik haot m'n eige, hóu van iederéén,
ik kèèk góed ùt en heb niks in de gaote,
ik schrùw tevreje, traon en lach inéén,
lèèven en dóód zèn allebei m'n maote:
en dè, m'n meidje, kumt dur ùiw alléén.
|
Der Kúrenberger (ca. 1160)
Oostenrijk
'Ich zôg mir einen valken mêre danne ein jâr.
dô ich in gazemete als ich in wolte hân
und ich im sîn gevidere mit golde wol bewant
er huop sich ûf vil hôhe und floug in anderiu lant.
Sît sach ich den valken schône fliegen:
er fuorte an sînem fuoze sîdîne riemen,
und was im sîn gevidere alrôt guldîn.
got sende si zesamene die gerne geliep wellen sîn!'
Uit: Deutsche Lyrik des Mittelalters,
Manesse, Zürich
|
Ik treinde 'nne valk langer dan 'n jaor,
toen ik 'm zó zig hai ès ik 'm hebbe woow,
versierde ik z'n vèère mee góud en allerhand
en ie steeg op en vloog nor 'n hil vrimd land.
Nou zie ik dik 'nne schónne valk vlíege
mee án z'n póóte van die zèèje riemkes
en z'n vèère zèn himmel róód en góud.
Dè god bèjjindu wa vammekaor hóuwt.
|
Eugène N. Marais (1871-1936)
Zuid-Afrika
Winternag
O koud is die windjie
en skraal.
En blink in die dof-lig
en kaal,
so wyd as die Heer se genade,
lê die velde in sterlig en skade.
En hoog in die rande,
versprei in die brande,
is die grassaad aan roere
soos winkende hande.
O treurig die wysie
op die ooswind se maat,
soos die lied van 'n meisie
in haar liefde verlaat.
In elk grashalm se vou
blink 'n druppel van dou,
en vinnig verbleik dit
tot ryp in die kou!
Uit: Gerrit Komrij, De Afrikaanse poëzie,
Amsterdam, 1999 |
Wijnternaacht
Ó kóuw is dè wijndje
en schraol.
't Blinkt in't dof licht,
is kaol,
zó wèèd ès d'n Heer z'n genaai,
li in licht en lommer de waai.
En hóg op de bèrgrande
tusse versprèide brande,
is 't graszaod án't roere
zoès wenkende hande.
Ò treurig 't wèèske
op óstewijndse maote,
zoès 't lied van 'n mèske
in d'r liefde verlaote.
In èlke grasspriet z'n vóuw
blinkt n'n drùppel dóuw
en hil gàauw verblèkt 't
tot rèèp in de kóuw!
|
|
|