|
Inleiding tot dit gedicht: Deze week is het de week van de chronisch zieken. Op allerhande wijzen zal deze week het lot van de chronisch zieke belicht worden. Sedert 8 jaar probeert een rotziekte Willem Iven klein te krijgen. Dat lukt niet. Willem schrijft gewoon door en leeft zijn leven. Ondanks de beperkingen die zijn ziekte hem geven kan Willem het op zijn eigen ludieke wijze relativeren. Relativeren is misschien niet het goede woord, hij kan het van zich afschrijven, getuige onderstaand gedicht over een Park in Son. Een knappe prestatie. En wederom blijkt dat het dialect van Willem geen enkel obstakel vormt om iets uit te drukken, precies zoals hij het bedoelt. Han van Meegeren (i.o.v. Willem Iven)
VOCHTIGE
GEBEURTENIS IN EEN PARK IN
SON Tussen Rooi en Son kwam wir dien drang o zo dik kumt ie, al monden lang hil dringend moes ik naw daor ne plas ik hiejl m’ne voewt al van ’t gas gelukkig naderde ik daor toen in zo ‘n villawijk `n grout plantsoen m`n zovveulste plas-aventuur begon daor
in `t villapark in Son
ik dee meen boks los mar nie umlig allinnig de rits, dieje kneup blif dicht ik ston netjes tiggen nen dikke stam zo-dè die schon `t zicht benam van meen getob mi meen lèste kwaal en ston ik naw `s níe vur paal en ik plaste o jee al wa jik kon dorgeenter
in dè park in Son dieje kammeflazieboom van men dè waar ne groute grovven den zeen krutjes lagen op `t gras driej wieren nat van menne plas mar witte wa naw zo erg is? ge kènt nie stoppen mi`t gepis en durrum ik daor zo lang ston te
dröppen in dè park in Son o dor kwam `n blouw buske op meen af ne veewee, ne fiat of nen daf gods, misschiens waar `t wel `n pliesiebus ik kon nog nie stoppen mi meen klus negen mensen en ein piknikmaand en ze keken al `s nor menne kaant ne sjuffeur, zeuven paters en een non gongen
schoften in meen park in Son ze deen uurst bidden vur den bik ok bij hullieje Sonse pikke nik ein tweie driej viejr vèf zes zeuven we moeten in den Hijer God geleuven aacht negen en `n stuk of twelf wà ge zegt dè bènde zelf zoue zeen z'al knielend op `t gezon op `t middeguur van `t park in Son ik ha ter niks op en keek rond of `k nie nen andere plasplek vond want ik waar er nog nie mi gedon en kon nog nie van daar weg-gon zo goewd as't kon ben ‘k er oitgenijd haand in `t kruis nor geenterwijd nor aachter ne rooien denderon in meen dröppelpark in Son toen hurden ik `n sort gefluit: `n mevrouwke liet hur heundjen uit mar toen ik `t zag gong ik dur de grond want `t waar nen hille gróuten hond krek as ne foks mi zwart en wit en ie ha `n smirrig vals gebit en ie dee snuffelen wa tie kon an meen en an meen park in Son en wa dè weefke floot of di en al `s zo`n brökske vur hum li `n deger blif ie mar nèven me ston en ik kon nie nor ergend anders gon toen leechten ie ne pout op, dieje foks en ie piste straal tiggen meen bijn en boks ik rèrde umdè'k dè nie laten kon daar in dè bibberpark in Son naw rèr ik van meen eigen al ok zoonder schrik is dè `t geval ik rèr bevobbeld as ik koffie drink ok mi soep rammelt m`ne lippel flink en tierewijl de knarrievoggel rolt en fluit rollen meen de muiskes van de beschuit snapte dek rèrde toen ik daar zo ston ? bij de ratelpopulieren in't park in Son
willem iven, herpen mrt 2000
|