|
Hundje
In
Kaffee De Beestenboel aan de Verkensmert waren altijd bisten en bistjes
binnen. De beesterij was begonnen toen Kittie alles overnam en boven de
zaak introk. Mi drie ketjes en ne Paapse - nee, gene Vlaamse –Gaai. De
waardin nam dre praatvogel aalt mee de zaak in. Die klauwterde dalijk
bovenop de stereotoren om vandaaraf kommentaar te geven en Paapie-krrraauw
te doen. Kittieke liet ook de ketjes rond hur benen kroelen. Toen Haske
den Haas ne keer zijn tam keutelkenijn meebracht, wast hek van den dam en
ging iederijn bistjes mee de kaffee indragen. Veul honden, maar ook
kiepen, deuven, ratjes, marmotten, knariekes,
toe maar.
Allenig
Kees bracht nooit wat
levendigs mee. Behalve dan die kaauw, en dat was nie zo’nen tamme Gerrit,
maar ’n kouw mee jijn o en
dat konde zien aan zijn snotterneus, ook mee ijn o.
Maar
ne keer had ie toch iets. Op
zijnen erm, zo te zien een hundje. Een verrekt mooi. ’T hundje dee
vriendelijk tongske-lik-lek en staartje-kwisp. Alleman kwam handen laten
liklekken en Kees ent hundje bestuiten. En toen zagen ze ne keer dat ’t
hundje op Keesse erms veur geen eens pootjes had. En achter ook nie, hè
toch. Ze deen erg meelijend en wouen ‘t beestje aaien. Ze vraagden
Keesse hoe’t hundje hiette zodat ze’t eigener konden aanspreken.
T
hiet niks, zei Kees.
Oh
nie?
Neeje
nie. Hoeftoknie. Want als ik m’n hundje roep, dan duu’t toch nie
kommen …