|
Controle
T
was in Hellemond. Ge weet dat die plaats erom bekendstaat dat de spraak
van de mensen er haast niet te verstaan is. En om de werklust van de
inwoonders.
In de Derde Haag, een straat in een aauw volksbuurt, moet deez‘
gebeurtenis ooit gebeurd zijn.
Ze hadden er al jarenlang bij de
geminte en bij de ’wunningbaw’ ok al erovver
geklaagd dè ‘ut’ nie weg wilde. Rielirring verzakt of wortels van
beum’ erin gegruid of zo. T was nog den tijd dè de afvalwattersiesteems
gemakt waren van buiskes van maar ne meter lank, gebakken tot gres,
blinkend breung en mi ne kraag ant
ijn engd vur ze kop-an-kont in-een te kannen leggen.
Eindelijk kumt er dan ne mens an de deur – nen
’hijer’ nuumen ze daar zo’ne formeel aandoende figuur.
Die zie ter inderdaad onaangedoendelijk uit. T ken índerdaad nen
amtieteit zijn vant raaduis, mar wieweet is
ie misschiens mar gewoon ne loudgietersbaas. Dien iemend belt aan,
pampierke nog – of al - in de hand, mi de namen van de klaagmensen mísschiens?
De vrouw duu open. Veegt de handen af aan d’re scholk of d’re
soepjas. Ze zie de mens in zijne jekker.
|
Jaaa? zisse. Istè hier, zi
de amtenaarlijke mens, wor ’t sekreet nie werkt?
Ze moet efkes nadenken. Dan draait ze zeen eigen um en ruupt den
trap langs naar boven: Jan! Komt
ter ’s gauw uit, Jan! Ge kriet controle. D‘r is hier iemend van de
oeWee oeWee (en mi’n mummelmeundje zi ze in zeen eigen: of van den
Bijstand) En tegen de mens
zegt ze:. Ogenblikske menijer, hij kumt zoue, het sekreet … Cheuh! Goed
gevonden!
w.i. 10 03 06