Toen ik een jaar of zeven was kreeg ik voor mijn verjaardag een complete set priestergewaden. Vol trots nam ik het mee naar school alwaar ik mijn eerste mis mocht opdragen. Terwijl ik zo bezig was kwam de kapelaan binnen, toen hij mij zo bezig hoorde, schoof hij stilletjes in de schoolbanken en luisterde tesamen met de andere klassen mee. Na afloop werd ik gevraagd om mij op de pastorie van de St.-Lamdertuskerk te melden; aangekleed en wel moest ik voor de toenmalige pastoor van Dijk en zijn drie kapelaans (Schoenmakers, v.d.Gevel, en de Wert) preken. Na de preek belde de pastoor zijn huishoudster en vroeg om de snoeptrommel; deze werd helemaal in mijn kazuifeltje leeg gegooid, en ze zei dat ik het aan de vastenaktie moest schenken, maar aangezien ik jarig was heb ik het zelf opgegeten.

Bij ons thuis in de schuur las ik iedere middag de mis waarbij een groot behangselboek als altaarmissaal diende.

Zondags ‘s morgens deed ik de mis bij bakkerij Jacobs alwaar ik na afloop van die wittebroods-plaatjes kreeg(deze zaten vroeger onder het brood) deze fungeerden als hostie. Tussen de middag deed ik meestal een uitvaart of huwelijks mis. Al gauw werd ik gevraagd om misdienaar te worden in de St.-Lambertuskerk; ik leerde het Latijn al snel van buiten en behaalde al snel mijn misdienaarsdiploma. Nu gebeurde het dat ik op een maandagavond moest dienen bij een noveenoefening die meestal eindigde met een kort lof; tijdens dit lof pakte ik de koormantel verkeerd vast zodat onder het zingen van het Tantum Ergo onze kapelaan bijna geen lucht meer kreeg, zodat hij keihard riep "ik stik", waarop ik verschrikt alles losliet en de koormaantel beter vastpakte; niettemin leverde mij dit na afloop een flinke oorvijg op. In het weekend werd er bij ons thuis meestal gekaart door al mijn ooms en tante's; ik hield meestal dan lof met processie bij ons achter op de plaats; de buurman zong dan meestal. Ik plaatste dan mijn speelgoedmonstrans boven op de poort en terwijl ik zo bezig was, werd mijn monstrans weggepakt (door iemand van mijn familie); ik was zo kwaad dat ik er in vol ornaat achteraan ging, uiteraard werd er vreselijk om gelachen.