MISJE SPELEN - REACTIES

R. Constant-Volman (Veghel)
Inzendingen via: leed@brabantsdagblad.nl

Verschillende berichtjes over misdienaars en misje spelen in het Brabants Dagblad heb ik gelezen en uitgeknipt. Zelf heb ik ook zoiets meegemaakt.

Ik ben getrouwd en kreeg vijf zonen, waarvan de oudste een ‘mongool’ was. Mijn man was toen koorzanger, en toen mijn zoon wat groter was, nam hij hem altijd mee naar de kerk en het koor. Mijn oudste zoon –het is lang geleden – is nu 61 jaar, en zelf ben ik bijna 96, maar mijn zoon speelde toen altijd misje. Zelf maakte ik een kazuifel; ik kocht een groen lap en een lichtere lap – ik was coupeuse en kon alles zelf maken: kazuifel, manipel, singel… Een van mijn andere zonen was vogelliefhebber, en een beker die hij daarmee had gewonnen, diende als kelk.

Ieder jaar gingen wij ter bedevaart. Daar kon je van alles kopen, bijvoorbeeld een wierookvat. En zo had hij alles wat hij nodig had om misje te spelen; ook een bonnet. Momenteel woont hij in een gezinsvervangend tehuis in Schijndel, maar iedere week komt hij ’s zaterdags naar huis. Zelf kan ik niet meer naar Schijndel. Lezen of schrijven kan hij niet, maar in Schijndel staan ze verbaasd dat hij de gregoriaanse gezangen zo goed kan zingen.

Waar al die misspullen gebleven zijn, weet ik ook niet meer. Ze zijn wel mee naar Schijndel gegaan. Ik ben nog altijd blij dat hij ‘zo’ is. Hij kan goed praten en vertellen en is heel lief en hartelijk voor mij, zijn moeder.