John Bindels

Levende lijve

Als vingers in een liefdesspel

beroert mijn pen

wanneer de avond met mij

zee kiest naar het noorden

en ik mijn traag verlangen

amper kan verwoorden

dit vel papier waarin ik

steeds jouw huid herken

soms zijn er tijden

dat ik je bewust ontwen

of dat ik doof blijf

voor de goden

die ons stoorden

als nacht en nevel ons

getweeën toebehoorden

en ik je niet

in ieder kruid herken

straks als ik in kwatrijnen

weer de maat hervind

van wat mij in bevroren

beelden is gebleven

besef ik dat ik slechts

contouren heb bemind

en van herinnering alleen

kan ik niet leven

daarom zou ik terstond

een lief ding willen  geven

voor jouw vertrouwde

voetstap in

het knerpend grint