27 september 2004

 

Korter...

 

De daoge worre al wir korter

de langsten dag is wir vurbij.

´t Lôof van de èèrpel verdort er

de praai stao al schôon in de rij.

 

Ik pluk de bôone van de staoke

ons Moeder mokt die ammol schôon

om ze in zèkskes in te maoke

dè vèène wij mar hêel gewôon.

 

Èn in die lange wèntermonde

van peestamp praai en boerekôol

eete we dan nietteegenstonde

wèsse geleerd heej op de schôol.

 

M´n vrouw hee boeke vol recèpte

die holt ze soms wir vur den dag.

Ze mokt dan wir iets nuu´s begrèpte

dè ik dan ´t irste keure mag.

 

Èn dè m´n vrouw hêel fèèn kan kooke

dè kunde on munnen bèùk wèl zien.

´t Hee mèn nog nôot on iets ontbrooke.

Daorveur krèègt ze ´n dikke tien.

---