Lieve Hirke, ´k vraog eerbiedig:

Mòkt de wènter nie te koud.

Dènk es òn m´n stèève knooke

vèèf èn zeuventig jaore oud.

Gif gin zeegen òn de reegen

èn gin fiat òn de vorst.

Heer spaor m´n "urinewegen"

Zon is balsem vur m´n borst.

Lòt m´n aawe stèève botte

vèrder nie verkalke gaon.

Haaw me stònde de wèntermònde,

´k kan ´t vurjaor dan wir aon.

´k Zal oe eere, duuzend keere

in de kèrk of de kapèl.

Wil ´t asteblief prebeere.

Lieve Hirke, dank oe wèl.

"Heurde gij de bèl nie..?."

roept m'n vrouw nòr beneeje,

"Daor zèn wir Drie Koninge...

al zèn ze meej tweeje."

Ik zaat nèt in munne stoel,

'n öltje te vange

toen die "Koninge" bij ons

òn de bèl kwaame hange.

Ik schrok me 'n huudje...

den hond die sloeg aon.

't Was schôon wèsse zonge

mar...nie te verstaon.

't Waare tweej klèèn,

donkerbrèùn allòchtontjes.

Meej op derre "tinus"

papiere krontjes.

Diejen dag zèn der nog veul

zangerkes gewist.

Dès èlk jaor opnuu

meej 't Driekoningefist.

Mar...zo schôon as die tweej

irste brèùn vrèmdelinge.

Hèk de aander den hillen dag

nie heure zinge.