Ik bèn der int wiekènd nog es gewist,

mar der was wèènig vertier.

Unnen boer, mee 'n kèèr stinkende mist

èn der liepe 'n kenèèn òf vier.

De grond was kaajhard èn de ròg die lee plat

èn m''n anjers zèn afgeknaawd.

Munne praaj krèèg ik mee gin gewèld öt 't gat.

Strak thèùs wir 'n vrouw die maawt.

De flèskes PILS die'k nòg in m'n höske ha staon,

die zèn dur de vòrst geklapt.

Toen zèèk mar nòr de kantine gegaon,

mar....der wier gin kòffie getapt.

Ik roep munnen hond...hij heurt òn m'n stèm

dèk öt m'n humeur öt bèn.

't Bisje is nòg blijer as ik.....

As we van dieje WÈNTER af zèn.