Verhalen
in het Brabants
Tchaikovsky:
Ouverture 1812
De
frater ha ‘t veurgelezen ut de kraant. Zaoterdagaovond zow ‘n
hermenie op de kios in ‘t Willelminapark de oevertuur
achttientwaalf van Sjaak Koffie speule. Hij hat die
gemokt omdetter ’n kerk wier geopend en omdes ze bij Mokskau
Napoleon han verslaon.. Durrem kwaam ‘r kenongebulder
en klokkengebeier bij te paas. De frater ging messchien ook
lujsteren zit ie.
Onze
pa wit alles.
‘Wes
‘n oevertuur pa?’
Des
‘n stuk meziek jonge.’
‘Webetiikent
achttientwaalf, pa?’
‘Des
stationstejd menneke. Des ongeveer kwart over zis smiddags.. Ik
denk da ze zow laot zulle begienen.’
‘Wie
is Sjaak Koffie, pa ?’
‘Sjaak
Koffie zal den dieregent wel zejn. Ik geleuf dek’m ken. Hij
wont in de Hasselt..’
‘Wes
‘ne dieregent, pa?’
‘Inne
dieregent is iemand van ‘n hermenie, die gin instrument kan
bespeulen en die ze durrem mar de maot laoten slaon.’
‘Maag
ik en onze Sjef gaon lujsteren moeder ? Asteblief moeder?’
‘Gullie
gaot ‘r nie nor toe. Des niks wert mee al da gevrij
Zaoterdagsaovens in ‘t park.’
‘Wij
meugen nojt niks. Alle fraters gaon kejken en de miste jonges
ujt onze klas ok.’
‘Wè
zegde gij er van pa ?’
‘Och,
lot ze mar gaon. As ‘t zow druk is, zal ‘t mee da gevrij wel
loslojpen. Zeker as alle fraters ok komen.’
‘Mar
ge nimt wel ons Kiske mee.’
‘Henej.
Wa hee ‘n kejnd van vier jaor naa on ‘n oevertuur?’
‘As
ge’m nie mee nimt, komde gullie ok de deur nie ujt.’
Vrijdags
stond ‘r wir iets over in de kraant. ‘t Zow hil schojn worre.
Vier soldaoten zon geweervuur afgeven. ‘natuurlijk met losse
patronen.’ stond ‘r bij. De zusters van ’t weeshujs: De
Verlaten Kinderen, bij ’t park, luidde dan‘t klukske van de
kapel om ‘t nog echter te maoken. ‘De soldaoten wieren deur
‘t harmoniebestuur beloond ‘met een gulden ieder.‘
Zaoterdagsmiddags
om de burt in de tejl.
‘Asteblief
opschieten moeder, aanders komen we te laot.’
Mar
nie geklaogd over den harde borsel en ziip in ‘t ojg.
‘Toe
na moeder opschieten.’
‘Ge
zult toch irst brojd moeten eten en oew ejgen netjes aonkleejen
als ‘r zoveul fraters komen. Gullie doet oew metrozepekske aon
en ons Kiske z’n gestript bruukske mee z’n wit bloeske. Oe
ejgen nie vujl maoken en vurzichtig mee de lakschuuntjes van ons
Kiske, da niemand de lak eraaf trapt.’
Ga
‘n paor sneejen nor binnen gewerkt. Nie gezeurd de’k worst
moet in plots van spek. En nie om nog ‘n snee mik mee stroop
dwinge. Vlug, vlug.
‘Meugen
we naa gaon moeder?’
‘Tis
nog vulte vruug. ‘t Begient toch pas om zis uur.’
‘Jao,
mar ons Kiske kan nie hard lojpen.’
‘Ge
hoeft nergens hard veur te lojpen. Ge het tejd zat. En ‘t jong
goed tusse jullie tweeje in on de haand houwe. As 'm iets
overkomt zal oew kuntje kermis vieren.'
Zow
ga we op straot waren begonnen we te rennen. Ons Kiske kon
natuurlijk nie bijhouwen. Hij hing tussen ons in. Zow sleurden
we ‘m mee. Hij jankte wel, mar da dittie meer.
Toen
we bij de herten in ‘t Willeminapark kwamen was ‘r nog
niemand te zien. Bij de kios waren ‘n paor werkelozen de
blaoikes aon ‘t opvegen. Ik vroeg:
‘Meens
hoe laot komt Sjaak Koffie mee z’n oevertuur?’
Da
wies ie nie, mar de meziek zow om aachtuur begienen.
Onze
Sjef wow op ‘n bank gaon zitten, mar ik zi da we da nie moesen
doen, want dan waren we ons goei plots kwejt. Want we han na de
biste plots. Hillemaol veurop. We stonden host mee onzen bujk
tegen de kios. We wochte en wochte en ons Kiske mar jengele.
Toen begon ie ok nog te zeuren dettie moes piese. Ik zi dettie
dè nie kon, mee al die meensen in 't park. Hij kon 't wel, hij
piste in z’n broek.
Te
lange liste kwaam ‘r meer volk. Efkes laoter vier soldaoten
mee ‘n lang gewejr op d’re rug. Da waren echte gewejre. Ik
kiik ‘r mee veul eerbied naor. ‘r Kwamen ok stillekesaon
meer muzikanten. Toen de kios vol zaat konden ze begienen. Jao
we hadden goei plotsen. As we onze kop aachterover bogen in onze
nek, zagen we boven ons de rug van den dieregent.
Hij
tikte mee z’n stukse dettet stil moes zejn, hij staak z’n
twee ejrme omhojg veur antensie en.......daor ging ‘t: pang,
poeng, pang,pang. De soldaoten schoten d’r gewejr aaf. Sommige
muzikanten schrokken zow, desse opsprongen en de boel omgooide.
Toen ze alles aon ‘t rejchtzetten waren begon ‘t klukske van
‘t weeshujs: Deng.......kedeng....dengdeng...dengdeng....
dengdeng..
Ze
moessen opnu begienen, mar de soldaoten waren al nor ‘t café
mee d’re gulde.
Smondags
stond ‘r in de kraant da deur ‘n misverstaand alles mislukt
was. Den dieregent ha tegen de soldaoten gezee, desse moesen
schieten as hij allebei z’n eermen omhojg staak en tegen de
zusters desse moesen luien zo gauw er geschoten wier. Toen hij
wow begienen en z’n eermen omhojg staak om antensie, knalden
de soldaoten ‘r op los en begossen de zusters te luien. Vul te
vruug.
Veur
ons was ‘t nog ‘n grottere mislukking. Toen ‘t afgelojpen
was, hadden we nog gin kenongebulder geheurd. Ik riep nor boven:
’Meneer Koffie , meneer Koffie, waneer begienen de kenonnen?’
Hij
ha me zeker nie verstaon, want hij gaaf gin antwoord.
Tujs
was ‘t hillemol hommeles.
‘Kek
naa toch, nou hebben ze da keind in z’n broek laoten piesen.’
Pats!
‘En
die schuuntjes. Hil de lak van de neuzen afgeschaoft. Veurgoed
bedurven’
Pats!
‘Mergen
gaode veur straf nor de irste mis, nor de negenurenmis, nor de
liste mis en nor ‘t lof. En ge krejgt ok ginne zondagscent.’
Was
Sjaak Koffie mar in de Hasselt gebleve mee z’n oevertuur.
|