't Isser toch nog van gekomen. Wij konden ok nor Benidorm waor alle meensen op vekaantie gaon. De keinder hadden geld gegeven mee ons virtigjaorigebrujloft en we hadde nog wa op ‘t spaorbuukske. ‘t Kon dus lijen.

Om zis uur stonden we al op Schiphol. Onze Toon ha ons weggebrogt mee z'ne auto. Mar we moesten nog wel twee uur wochten eer we in konden stappen. De hille tejd was ons vrouw al on 't zeuren dè ze zò vurschrikkeluk nor de weesee moes, mar desse nie dujrfde.

'As ik dan terug kom, bende gullie misschien al v'rtrokke. Ik wocht wel efkes tot in Binnidorm.' zi ze mar.

Toen we iinmel zaten, kriigen we ‘n pepermuntje van 'n leuke juffrouw, mee 'n rooi jaske aon.

Irst begonne we te rijen, hoelanger hoe harder. En ‘n eens mee ne sprong gingen we de lucht in. Bekaanst stèjl omhòjg.

'Oeioei, oeioei, oeioei.' zuchtte ons moeder zachjes. Ik zi

'Bende bang?'

'Nè:,' zi ze, 'mar ik kan nie ophauwn tot in Benidorm. Ik pies host in m’n broek. Ik hep al 'n paor drujpels laote schiete.'

Gelukkig kwaam 'r zon juffrouw mee 'n rooi jaske vurbij.

'Juffrouw,' zi ons moeder, 'kunnen we nie efkes terug gaon? Ik moet zow vurschrikkeluk plassen.'

De juffrouw laachte 'n bietje, en zi:

'Kom maar eens even mee, mevrouw .'

'n Paor minute laoter kwaam ons moeder trug. Hillemaol opgelucht.

'Hè, hè,' zi ze,'dè ben ik kwejt. Ze hebben daor aachterin 'n klejn proper weeseeke. Mar ge heurt 't daor zow hard waaie, dek grotte schrik ha.'

'r Wier ok wa omgeroepen. Ge kont 'r de helft nie van verstaon. Wel ha ik begrepe da we tienduzend meter hojg vlogen.

Ik zi tegen ons moeder:

'Witte hoe hojg we na zen? Tienduzend meter.'

'Is da veul? zis ze?'

Ik zii, ‘Nogal. Host tien kilometer, geleuv ik.'

'Sjonge,' zis ze. 'Da is van ons aaf nor ons Berta en trug. Sjonge,sjonge.'

'r Kwaam ne m'nheer in 'n blauw jaske mee gouw strepen op z'ne mouw, hier en daor 'n protje maoken. Hij kwaam ok bij ons. 'Ik ben de eerste piloot,'zit ie. 'Is alles naar wens?'

'Wa is da?' zi ons moeder. 'Irste piloot. Is dè zow iets as de sjofeur?'

'Ja, zoiets.' zit ie.

'Zudde dan nie 's gauw nor veuren gaon?' zi ons moeder.'Moete we ergens tegenop vliegen!'

'Wees maar niet bang, mevrouw.' zit ie,'er zit een tweede chauffeur achter het stuur. Bovendien hebben we nog een automatische piloot.'

'Is dè zo’n ejzeren menneke.'zi ons moeder, 'Mee twee attennes op z'ne kop en rooi knipperlichjes in plots van ojgen. Wa aokelig.'

'Ja,' zi de piloot, 'maar we hebben hem ergens weggestopt, zodat de passagiers er niet bang van zullen worden.'

'Is 't ok waor, m'nheer de piloot,' zi ons moeder, 'da we zo hojg vliegen as van ons aaf op en neer nor ons Berta? Is da naa wel nojdig? Kunne we nie 'n bietje dichter bij de grond blejve?'

De piloot kiik ons moeder 's efkes aon en toen zit ie:

'Kom maar eens kijken mevrouw.'

Ons moeder mee 'n benouwd gezicht mee. 'n Kwertier laoter kwaam ze trug. Ze glunderde hillemaol. Ze had 'r ne rooie kop van.

'Niemand za't gelujven', zi ze, 'ik kan gin auto rijen, mar ik heb aachter 't stuurwiel gezete, van 'n vliegtujg. Tis net 'n autostuur,alliin hebben ze 'r on d'n bovenkaant 'n stuk ut gezaogd. Prachtig. En overal, in het desbord, en in 't pluffond zit 't vol mee klujkskes. Wel honderd. Ik zii ‘Mees hoe witte gullie in godsnaom hoe laot 't is.’ Prachtig. Niemand za't gelujven.Prachtig!'

Daor in Benidorm viel 't wel wa tegen. 'n Hiil hojg, wit gebouw, mee wel honderd kaomers, da wel. Wij zaten zo ongeveer op halve hochte. We hadde 'n klejn hukske, mee 'n taofeltje en twee banken, die konde saovens opklappen, dan waren 't bedden. 'r Was ok zôiets as 'n keukentje.'t Eten stelde niks veur. We hadden half punsjon, mar 't was veul minder dan half. Smergens twee harde broikes mee wa sjem en bittere koffie. Smiddags waotersoep, friet mee 'n slap stukske vliis, gin gruunte,'n bekske mee joggurt as toe. Dè was alles.

Gelukkig leerde we daor 'ne Jan Brouwers kennen mee z'n vrouw. Die was daor al veur den derde keer. Die was op de hochte. Hij was gemeentewerker gewist in Eindhoven! Hij brocht ons naor 'ne winkel. Daor konde van alles kojpen. Hollandse koffie, vliis, erpel, gruunte, lekker broikes en vural ok van dieje zute Spaonse kujak.

'Nim doar mar 'n fles van mee,'zi Jan, en 'n fles liekeur vur de vrouwen, as we v'naovend komen kaortspeulen.'

Hij wiis ons ok 't Belgies resterant: Bij Jules en Sjoke, woar ge goeiekojp lekker kont eten.

Zow was 't wel om vol te houwen. We zetten smergens zelf koffie. Smiddags gingen we nou en dan eten bij Jules. Wa kuieren, wa rond kejken en kaortspeulen. En as we dan saovens laot nor bed gingen waren de flessen half leeg en wij hillemaol teut.

Nao 't middageten gingen de vrouwen 'n dutje doen en ik en Jan liepen 'n endje rond.

'Ik za oew 's wa laoten zien.' zi Jan. en hij brocht me nor 'n huukske van 't straand. Daor lagen 'n hil stel meensen in de zon. Half blojt. Verdomt ast nie waor is. Veural vrouwen. Grojte, klejne, hiil dunne en hiil dikke. Ze glommen allemaol van d'n ollie. Ik kiik m'n ojgen ujt.

'Jisses', zi ik tegen Jan. 'Ik zow mee zon vrouwen niks kunnen onvange, die glibberen ommers ut oe haand net ‘ne paoling.'

'Ik wel', zi Jan. 'Want ik gao dikkels paoling vissen.'

Zow stonden we daor dan te ginnegappen. We gingen natuurlijk elke middag kejken, as ons vrouwen lagen te dutten. Mar we han ons ejgen toch zeker vuraoien. Want toen we daor op 'ne middag wir van de natuur stonden te genieten, heurde ik ineens de kwaoi stem van m'n vrouw:

'Ik docht wel,' zi ze,'detter zowiets gaonde was. Vuruit. Mee nor hujs.'

Ze was ons verdomme nao gelojpen.

'Ik snap nie wa ge hier te zuken het.'zi ze. 'As ik m'n kleren uttrek, zie ik 'r toch net zow ujt as die wijven zeker.'

'V'rdorie,' zi ik, 'en da zegde na pas, na we meer dan virtig jaor getrouwd zen?'

De trugrejs viel tegen.De piloot kwaam nie efkes kejken. En m'n vrouw zat neven 'n dame mee 'ne hond op d're slip.'n Sort foks, mee krullekus, net 'n schaop. Dè bist was goed vervelend. 't Di niks dan piepen en joekelen. 't Zat gin ojgenblik stil. Bovendien moes die dame dikkels nor de weesee. Ze had zeker iets gegeten wa nie goed was. Dan vroeg ze m'n vrouw of ze d'r hundje efkes vaast wilde houwen.

Op Schiphol duurde 't lang eer we de koffers terug han. We hadden ons Berta mee d're man allang gezien. Ze stonden aachter glaoze deuren nor ons te zwaaien. Die kwamen ons afhaolen. Mar we mòjgen nie gaon. Vier pliesieagenten kwamen mee ne hond die on alle koffers kwaam ruken. 'Inne Hashond.' zin ze. Mar volgens men was't ne herder. 't Ging allemaol goed tot dieje hond bèjons in de buurt kwaam. Ineens schòjt ie nor m'n vrouw toe en begon tegen 'r op te springen en te blaffen. Onmiddelluk kwamen de plisieagenten gelojpen en vatten ons moeder bij d'ren erm. Ons moeder begon metiin te janken. 'Lot me los. Ik hep mar iin fles kujak bij me. Ik zal ze inleveren.'

Netuurluk bemoeide ik 'r m'n èjgen ok mee.'Los laote.'zi ik .'Da mees hee niks gedaon. Des m'n vrouw.'

'Uw vrouw wordt er van verdacht verdovende middelen te smokkelen.' zi iin van die plisieagenten.

Ik wier kwaod.

'Des onzin.' zik. 'Loslaoten of ik za ouw 's 'n verdovendmiddel op oew gezicht geven.' Toen moes ik ok mee.

Mar we kwamen nie ver. Toen we vurbij die dame mee d'r hundje kwamen, trok dieje hashond z'n ejgen los en vur iemand 'r iets on kon doen, sprong ie op da hundje en begon ie te rijë.

'Verdomme ,zie de na.'zi ik tegen die pliesieagenten. 'Dè hundje is lops en m'n vrouw heed 'r 'n tedje mee op d'r slip gezeten en da heettie geroken.'

'Ja, dat schijnt zo.' zi t'r iinne. Die hond is nog niet klaar.'

Da zaag ik ok wel, want hij ging mar deur mee rijë. En die dame roepen:'Foei Loeki. Dat mag niet Loeki.' Ja,ja, da mach nie.

Afijn wij konden gaon. Over die fles kujak werd gelukkig nie mir gesproken.

Ons Bertha en d're man hadde alles gezien. Tùjs laachte ze d'r ejge kapot. Ons moeder als verdovendemiddelensmokkelaarster. En mar laachen. Zullie wel, verdomme.