Een van de liefhebberijen van mijn moeder was fotograferen. Zij deed dat met grote nauwgezetheid. Omdat mijn ouders het zich financieel niet konden veroorloven de nodige apparatuur aan te schaffen om foto's op de donkere kamer af te drukken, timmerde mijn vader zelf een apparaat, van triplex en lenzen. Daarmee drukte mijn moeder jarenlang talloze foto's af, in allerlei formaten. Ze maakte pasfoto's voor alle mensen uit het dorp die bij haar aanklopten.

Ik beschouw die foto's uit mijn kindertijd, door mijn moeder gemaakt, als de grootste schat die ze voor me achterliet. Ik heb nu een vrij betrouwbare voorstelling van de omgeving waarin ik opgroeide. Als mijn moeder die omgeving niet fysiek waarneembaar had gemaakt, zouden mijn kinderjaren misschien grotendeels een zwart gat zijn geweest.

Er worden hier drie foto's getoond. De eerste heb ik gekozen omdat erop te zien is, zij het een beetje moeilijk waarneembaar vanwege de kwaliteit van de foto, dat ik mijn tong uitsteek. Dat scheen ik in die tijd dikwijls te doen. Ik sta temidden van mijn broers en zussen. Er zou nog één zus bijkomen. De tweede foto laat zien hoe gemoedelijk het eraan toe ging bij mij thuis. De hond mocht op tafel springen en de borden uitlikken. Mijn oudere broer voert hem. Op de achtergrond een zus met een zusje in haar arm en de uitzet van mijn moeder. De derde foto toont me temidden van een kapelaan (kapelaan Crooymans uit liempde) en een kloosterbroeder. We houden snoeken op die we met een net gevangen hebben in het wiel achter het vier eeuwen oude Emmausklooster van de kapucijnen in Velp, Noord-Brabant. We staan op de oever van het wiel, een mand op de achtergrond is tot de rand met vis gevuld. Die vis werd afgegeven bij minder bedeelde huishoudens in Velp.