Ik wist dat de Russische dichter Poesjkin verbannen was door de tsaar vanwege zijn steun aan linkse idealisten, dat hij doorging voor de grootste dichter van zijn eeuw en op jonge leeftijd om het leven kwam bij een duel. Toen ik op een dag las dat hij ook verklaard had dat hij verliefd was op elke mooie vrouw die hij in zijn leven was tegengekomen, was mijn belangstelling voor hem en de Russische literatuur voorgoed gewekt. Ik zal een jaar of achttien geweest zijn, toen. De verklaring van Poesjkin onderging ik als pikant, omdat hij ook liet doorschemeren dat hij met `verliefd zijn' bedoelde `in bed willen beminnen'. De openhartigheid en het gebrek aan gêne waarmee Poeskjin gevoelens uitsprak die in mijn omgeving als uiterst discutabel te boek stonden, was ik nog niet eerder tegengekomen en wonnen me voor hem.

In Poesjkins leven en lot proefde ik ook de aangeboren melancholie en het tragisch levensbesef van de Rus, karaktertrekken die me niet vreemd waren - en in die jaren een grote bloei doormaakten in mij - . Over een passage die voorkomt in De kleine jongen en de rivier schreef een criticus: 'Een kind, en dan al zuchtend onder melancholie.' Nou ja, het is maar literatuur.

Toen ik van middelbare school was, begon ik doelbewust Russische dichters en prozaïsten te lezen. Mijn belangstelling voor de Russische literatuur leidde ertoe dat ik een Slavisch klinkend pseudoniem koos en een bontmuts liet maken. Deze foto is niet scherp, maar ze is van de twee waarop de muts prijkt, de aardigste. Vind ik tenminste.