Dagenlang zat het jonge roodborstjesvrouwtje al op hem te wachten.
Amper één jaar oud, haar borstveertjes nog enigszins donzig en gevlekt, was ze stapelverliefd geworden op een roodborstjesmannetje van vier jaar (een respectabele leeftijd voor een roodborstje), waarmee ik al langere tijd bevriend was.
Hij keurde haar geen blik waardig, maar het feit dat hij haar niet verjoeg sprak voor mij boekdelen. Heel toegewijd bleef ze voor de houtschuur zitten wachten, elke dag opnieuw.
Inmiddels was ik zelf ook verliefd geworden. Op haar.
Ik vond haar zo mooi jong, zo lief en geduldig. Langzaamaan liet ze me toe tot haar wereld en begon ik haar te verwennen met allerlei lekkers.
Plots verscheen het mannetje op het toneel en drong zich tussen mij en het vrouwtje in. Hartstikke jaloers pikte hij alles voor haar neus weg.
Bescheiden trok ze zich terug tot dicht bij de schuurdeur. Toen het mannetje zijn buik dik had gegeten, ging ook hij die richting in. Samen trippelden ze onder de deur de schuur in

Piet Schellekens

Klik hier om het volgende deel van 'Het roodborstje' te lezen.