Het nieuwe
roodborstjesvrouwtje is gebleven.
Elke dag zie ik haar rond het huis, wachtend op haar minnaar.
Als ik aan het werk ben is ze er ook steeds.
We kennen elkaar al redelijk goed omdat we beiden steeds buiten zijn.
Natuurlijk ben ik begonnen om haar te voeren.
Ik strooide wat broodkruimels op de grond en ging er een heel eind vanaf
staan.
Na lang weifelen begon ze ervan te eten.
Met mijn duim schoot ik met ‘n minimale beweging een stukje pinda naar haar
toe. Grote gebaren of onverwachte bewegingen betekenen, méér nog dan geluid,
gevaar.
Dat geldt vooral voor het begin als ze je nog niet goed kennen.
Het voer strooide ik elke dag iets minder ver.
Zo kwam het roodborstje iedere dag wat dichterbij.
Op het laatst strooide ik niet meer, maar legde ik de brood kruimels of
stukjes pinda op de toppen van mijn vingers waarbij ik heel traag door mijn
knieën zakte.
De hand met het voer strekte ik zo ver mogelijk voor me uit op de grond.
Mijn ogen verkleinde ik tot smalle spleetjes, want hoe kleiner het oppervlak
van de ogen is, hoe veiliger het roodborstje zich kan voelen.
En dan maar wachten, wachten en wachten. Veel rust en geduld is er nodig.
Soms zat ik meer dan een half uur in de bekende Oosterse knielhouding, wat
voor een niet-gelovige best zwaar is. En dan durfde ze uiteindelijk toch niet
dichterbij te komen.
Maar na een week eten geven en steeds opnieuw proberen is het weer gelukt.
Op de tiende dag pikte ze voor het eerst wat uit mijn open hand.
De volgende dagen ook, maar daar bleef het verder bij.
Op mijn hand vliegen en er op gaan staan bleek voor dit roodborstje een te
hoge drempel.
Wel kon ik haar redelijk dichtbij blijven gadeslaan en fotograferen.
Wat me opviel was dat roodborstjes alles heel goed waarnemen en onthouden,
o.a. wat voor kleding je draagt.
Allerlei zo op het oog kleine details spelen een belangrijke rol.
Even de bril vergeten, een hoed opgezet of grote laarzen aan, geeft een
verschil in reactie.
