Vandaag zag ik het roodborstje (het mannetje) weer bezig op de platte rivierkei bij het vijvertje.
Hij stond maar te dralen alsof hij niet in het water durfde, zakte door zijn knieën om een sprongetje te nemen, maar bedacht zich steeds op het laatste moment.
Na een tijdje ging hij dan eindelijk te water en nam een echt bad.
Dat ging als volgt: bij wijze van aanloop vloog hij een stukje op, bleef fladderend nét iets boven het wateroppervlak hangen en plons, liet hij zich vallen.
Met zijn vleugeltjes half uitgespreid en het kopje gestrekt omhoog, lag hij daar een beetje hulpeloos in het water te dobberen. (Een roodborstje weegt hooguit 17 gram , een heel licht en pluizig bolletje. Met zijn ietwat vettige veertjes en de nodige lucht daartussen blijft hij vanzelf op het water drijven.)
Onstuimig begon het roodborstje met zijn vleugels op het water te slaan en spetterde alles nat. Diverse keren stak hij zijn kopje onder water waarna hij de druppels weer van zich afschudde.
Na enkele minuten zocht hij een tak op en begon zich uitgebreid te soigneren.
Met zijn pootjes en snaveltje krabde en pikte het roodborstje minutenlang tussen zijn veren, draaide, schudde en fladderde om maar zoveel mogelijk stof en parasieten te verwijderen. Dit hele ritueel herhaalde zich zo nog enkele keren.

Piet Schellekens

Klik hier om het volgende deel van 'Het roodborstje' te lezen.