Als de bomen in de Dillenburglaan.....

Eens ontmoetten en omstrengelden de takken van de bomen in de Dillenburglaan elkaar boven de langgerekte straat, vlak bij mijn huis.
Maar de bomen zijn "gekandelaberd"; nu zijn er nog slechts kale stammen die ieder een verschillende, merkwaardige en zonderlinge uitwas van gebladerte dragen..... De bomen zijn beroofd van hun tooi, van hun pracht, van hun glorie.
En zo woedde eens in mijn hart en ziel het vuur, de brand van een stormachtige liefde, van mijn jeugdliefde die mij te gronde heeft gericht, ziek heeft gemaakt, vernietigd heeft en zo flakkert nu nog, na lange jaren, slechts het flauwe, zwakke vlammetje van mijn lauwe, verdoofde, uitgebluste gevoelsleven.......
De bonte tooi van mijn hart is vernietigd, het vuur voorgoed gedoofd......