Als staaldraad of als spinrag?

Ik had me jarenlang uitgeput in - weliswaar gedeeltelijk geveinsde - maar toch mijns inziens extreme belangstelling voor al haar familie- en andere aangelegenheden - voor de scheiding van de veertigjarige dochter die - na heftige ruzies met haar eerste man - een arrogante en uiterst hitsige autoverkoper die oneindig veel meer wist van Lancia's en BMW's dan van de "categorische imperatief" of de "eeuwige wederkeer van hetzelfde" - in zee was gegaan met een armlastige rijwielhandelaar uit Arnhem en bovenal voor haar kinderen en kleinkinderen en niet te vergeten voor haar veelvuldige "uitstapjes" naar de Côte d'Azur of de Italiaanse Bloemenrivièra en vooral ook voor de aardappeltjes in de Franse hotels die zij frequenteerde, als de atmosfeer ook maar enigszins somber of desolaat was in haar contreien. Maar het was nooit genoeg....

Het dunne draadje van de twintigjarige "vriendschap", dat was als spinrag, gesponnen door ondeugdelijke spinnen, in tegenstelling tot het staaldraad waarvoor ik het meende te moeten aanzien, knapte af door één futiele, telefonisch gemaakte opmerking....