Een gang naar Canossa (?)
Terugkeer naar mijn slakkenhuis

Meer dan vijfentwintig jaar geleden heb ik voor het laatst de wandeling gemaakt: de wandeling vanaf het gebouw (vanaf het gekkenhuis, de kazerne of de gevangenis?) waarin ik gedurende negen lange jaren mijn werkplek had gevonden en waar ik op die (fatale of bevrijdende?) dag voorgoed ben weggestuurd met gesnauw en gescheld en met de eveneens als pijlen op een kwetsbaar hart afgevuurde mededelingen "dat ik niet zou passen binnen de cultuur van het bedrijf" en "dat ik nors zou zijn".
De vijandelijkheden van mijn leidinggevenden, de heren die ik altijd argeloos als goed- en welwillend had beschouwd, peperden mij de uitstoting uit het sociale milieu die eens een feit was, met hernieuwde kracht in en ik ben de gang gegaan, ik heb de wandeling gemaakt die voerde naar mijn flatje, naar mijn appartementje, naar mijn onderkomen, naar mijn huis als van een slak waarop het bittere zout van de wereld gestrooid is.....
Moet het me spijten?
Moet het me spijten dat ik geen stenen meer voor brood krijg, moet het me spijten dat het inderdaad wellicht wel wat buitenissige gewas, de fleurige bloem van mijn persoonlijkheid, niet kon opgroeien, opbloeien en gedijen op de harde, koude grond van de zogenaamde "communicatie"? Moet het me spijten dat zij verwelkte onder het regime van onmenselijk geroddel, gekonkel, ellenbogenwerk, kwaadsprekerij, gesnauw en gepest? Het spijt me nauwelijks.
De "Eurotekens" heb ik nooit in mijn ogen gehad; in mijn stille, meditatieve afzondering kunnen voor mij andere bloemen bloeien, andere vruchtdragende gewassen opschieten, zoals daar zijn de vruchten van de stilte, van de eenzaamheid, van de filosofie, van de poëzie, van de literatuur, van de vriendschap, van de wijsheid, van de vrijheid en van de liefde......