Aan de goden overgeleverd.......

Ik ben op de Afdeling "Short Stay" van het Elisabeth Ziekenhuis. Hulpeloos en kwetsbaar, met bebloede lippen, ligt daar mijn vriend, en hij huilt. Inderdaad heeft hij zijn ondergebit, dat groenachtig was uitgeslagen en meters in de rondte zijn stank verspreidde, onder narcose laten trekken. Toch draagt hij in zekere zin zijn toestand mannelijk, fier en trots. Hij bedankt later zeer uitgebreid en nadrukkelijk voor mijn zo geringe geste, voor het futiele gebaar van mijn bezoek, dat menselijkerwijs zo vanzelfsprekend is, zo gewoon, maar hij schijnt eveneens een slachtoffer te zijn van het vervreemdende effect, van de gekte en onmenselijkheid van de huidige maatschappij, van de hardheid, van de anonimiteit, van het individualisme, die de nieuwe trend schijnen uit te maken; ook zijn familie, zijn zo dierbare familie, waarover hij de mond vaak zo vol heeft, is niet komen opdagen.....
Het ziekenhuis, nu fantastisch gerenoveerd, met fraai laminaat in de gangen, draagt mijn vele herinneringen: aan het sterfbed van moeder en oma, aan mijn benauwenissen en zenuwtoestanden en eens zal ik hier vermoedelijk ook zelf als slachtoffer voor pampus liggen in een vermoede, maar uiteraard zeer ongewenste toekomst die hopelijk nog ver in het verschiet ligt.....