Senioren en computers; een ongelukkig huwelijk?

Er is een prachtige en sfeervolle ruimte ingericht in het monumentale gebouw in het centrum van de stad (een schatkamer waar de erfenis van generaties bewaard wordt en ter beschikking gesteld wordt aan belangstellenden; de bibliotheek.) Daar vermelden trotse, rode, grillig-gevormde neonletters de naam; " 't Web" en staan de pronkstukken van de vooruitgang, de computers, opgesteld.
Op een mooie meidag, waarop de atmosfeer aangenaam aandeed aan de zintuigen, dacht ik er als senior ook eens mijn krachten te gaan beproeven, maar de gouden droom die het computertijdperk lijkt te symboliseren kan niet waargemaakt worden voor iemand die angst heeft dat de machine als een wild paard, dat men niet meer bij de teugel heeft, onder zich uit galoppeert.....
Als ik dus aan het stuntelen ben komt als het ware uit het niets, maar in feite uit een van de "studiecabines" een mevrouw behulpzaam aangesneld en een medewerkster van de bibliotheek, gekleed in uniform en met honingblonde haardos staat er lacherig, giechelend, onhandig en met een gezicht getuigend van onwetendheid bij, niet in staat de problemen op te lossen.
Mijn gedrag en de consternatie die ik veroorzaakt heb, baren opzien en ophef in de stille ruimte, die ook bedoeld is voor studie en een uitheemse, kennelijk Indiase dame kijkt geïnteresseerd, bemoeizuchtig, sensatiebelust en opdringerig in de richting van het onstane tafereel.
Senioren en computers; een ongelukkig huwelijk?