Het decor van de eenzaamheid

Zonlicht overspoelt het Paduaplein op een zondag in mei.
Het flatje is fleurig ingericht (op het woord "fleurig" gelieve men de nadruk te leggen). De stoeltjes (kuipfauteuiltjes stijl jaren '60) zijn felrood. De jeugd van de bewoonster ligt ver in het verleden. Zij maakt een half-artistieke/half intellectuele indruk door de zelfvervaardigde "klassieke" beelden op sokkels her en der in het vertrek en de wand met boeken in de werkkamer. De eenzaamheid doordringt alles, hangt in de atmosfeer, in de lucht die men hier inademt, zij druipt van het plafond en van de wanden, zij omringt de bewoonster als het ware met een aura die mismoedig, triest maakt.
De rijstebrijberg van de lange dagen, maanden en jaren, de rijstebrijberg van wanhoop, vertwijfeling en walging, waar zij zich dagelijks doorheen moest bijten, is voorbij gegaan.
Het hondje kromt de pootjes doodgemoedereerd in het mandje en ademt diep, zich onbewust van eenzaamheid, walging, angst en mismoedigheid.