"Is dood" / "Is in de hemel"

Ze hebben de verdwaasde man die mijn broer is en die met nietsziende, verbijsterde ogen, die geenszins getuigen van intelligentie de wereld instaart, wijsgemaakt dat zijn en mijn moeder, die hem zo trouw placht te bezoeken (in latere jaren alleen nog in de rolstoel) "dood" is en "in de hemel". Met zijn gebrekkige spraak, hortend en stotend, herhaalt hij de woorden van de verplegers: "Is dood", "Is in de hemel".
Ik bezoek mijn broer regelmatig. Het merkje "Côte d'Or" van de chocolade, zijn favoriete lekkernij, is ondanks zijn handicap nooit aan zijn aandacht ontsnapt; vandaar zijn benaming "Olifantchocolade"; een gebruikelijk artikel, dat we steevast voor hem meebrengen, naast het waardeloze foldermateriaal, de puzzelboeken en de stripboeken, waaruit hij gaandeweg een klein bibliotheekje heeft opgebouwd.
Hij moest ze zien komen en gaan; zijn ouders, de zussen, de verplegers; ze kwamen en gingen en verdwenen in onbereikbare, onachterhaalbare verten, terwijl hij zijn dagen en nachten, getekend door zijn ziekte, doorbracht in wat men, eufemistisch, aanduidt als zijn "appartement", een ruimte, nauwelijks meer dan een cel, met alleen het hoogstnoodzakelijke erin.......