“There were times that I was so lonesome that I took some comfort there”

In het restaurant is niets veranderd sinds mijn voorgaande bezoek; de zalen en vertrekken tonen zich in al hun luister en luxe. Mijn eenzaamheid wurgt me zo ongeveer; zij is als een luchtledige dat mij niet toestaat te ademen; zij vliegt me aan als een voorhistorisch monster met klauwen en vleugels.
Een oudere mevrouw naast mij aan een tafeltje is tactvol, zij vermoedt het een en ander en begint voorzichtig en aarzelend over het buitengewoon mooie oktoberweer. Dan komt het gesprek op het ook voor haar merkwaardige huis aan de nabijgelegen rotonde; "Een kunstwerk" zoals ik haar verzeker waar niemand nog begrip voor heeft en zeker geen enkele Tilburger. Het is weer eens een keer een geval van kapitaalvernietiging, geïnitieerd door de Gemeente!
Ik moet mijn weg vervolgen die middag en met een grote bos bloemen in de hand, onderweg aangeschaft, begeef ik mij naar een zorgwoning in een naburig dorp om mijn naar lichaam en geest ziekelijke collega te bezoeken, wiens isolement de grenzen van wat nog draaglijk is, eveneens ver overschrijdt........