Schooljaren

Ik kan niet beweren dat mijn eerste jaren op het lyceum zeer onaangenaam geweest zijn (vanaf de vierde klas begon de spurt voor het eindexamen en moest ik mijn verstandelijke vermogens ten top voeren; dit ten koste van mijn emotionele, creatieve en sociale eigenschappen).
Maar in de eerste jaren was er nog mijn vriendin, dikke Taetske uit Goirle met wie ik op de voorste bank zat, die zich nooit waste en die vioolles had en tot mijn verbazing veel moeite had om eenvoudige Engelse woordjes als "knife" en "house" te onthouden. En we mochten tekenen en kalligraferen op papier dat we zelf gelinieerd hadden onder leiding van de bebaarde meneer Heydenrijk. Het resultaat werd steevast beloond met een acht of negen.

Er zou, ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de school,een moderne opera opgevoerd worden in de Stadsschouwburg, genaamd "The Astronaut" van Ignace Lilien. Meneer Hurkens, de muziekleraar, verzorgde de repetities en toen de grote dag van de opvoering aanbrak en de koorleden, onder wie ook ikzelf, moesten aantreden, maakten de coulissen van de Stadsschouwburg een gigantische indruk op mij, die nu, op mijn 63ste, wel gigantisch verminderd zou zijn.

En zo vergleden de jaren die uit zouden monden in de finale, door mij onverwachte zitting in de gymzaal; de leraren, aan wie ik me gehecht had,en die ik later om onbegrijpelijke redenen nooit meer zou zien, achter een lange tafel. Daarna de vrachtauto met mijn dronken mede-scholieren in de achterbak, de lauwerkrans om de hals, die onze ouderlijke huizen aandeed; de examenfeesten, het afscheid, waarna ik geen van hen allen ooit nog zou zien.....