Een bezoek aan de Abdij van Koningshoeven. ("Er is geen betere vriendin dan een zus") De Abdij van Koningshoeven met haar ranke, spitse, neogotische torens die ten hemel wijzen alsof zij het onbereikbare, onbekende Opperwezen de hand willen reiken, heb ik een plaats toebedeeld en toebedacht, een onvervreemdbare plaats, in verre, magische regionen van mijn geest, bewustzijn en herinnering. Achter op de fiets bij Vader of Moeder volgden we ééns het smalle zandpad langs de Abdij, langs het ivoorwitte, marmeren beeld van de gemartelde man, voor wie ik de ogen sloot en die terugkeerde in mijn nachtmerries en vaag staat het me nog bij hoe ik aan de hand van Vader eens daar de Hoogmis bezocht en het hele panorama van feestelijke, gouden parafernalia gadesloeg alsmede de monniken die in bruin-witte pijen voortschuifelden tussen de koorbanken en als schimmige gestalten in een plechtige, sacrale optocht aan onze ogen voorbijtrokken. Met mijn zua, met de liefste, die me vooralsnog is gebleven, de gezellin die aan mijn zijde stond in een verre, voorbije jeugd, met wie ik ouders deelde, met wie ik een zolder deelde in het goede, oude, ouderlijke huis, met mijn arme zus, wiens hart en ziel, zoals die van mij, gevormd zijn als koper onder de handen van een smid en als glas door de adem van een glasblazer door dramatische en onomkeerbare gebeurtenissen in onze levens; met die liefste gezellin en bondgenote, heb ik opnieuw de Abdij bezocht, laat in onze levens, in de mistige, nevelige herfst van het jaar 2011, die vooraf was gegaan door een onverwachte, verrassende en uitbundige "Indian Summer". We zijn naar binnen gegaan door het oude poortgebouw, bekroond door de stenen gestalte van een ons onbekende heilige en via de cipressen- en de beukenlaan die een rechte hoek met elkaar vormen en die doorkijkjes bieden op het hoog oprijzende, majesteitelijke gebouw met het grijze leistenen dak dat zich over haar hele lengte uitstrekt en op de kerk met het roosvenster die een welhaast middeleeuwse indruk maakt, konden we de kerk binnengaan. De tentoongestelde objecten van moderne kunst, die het "Labyrint van het Leven" schenen te moeten uitbeelden vielen mijns inziens erg uit de toon bij de middeleeuws aandoende inrichting van de Abdij en bij het enorme Christusbeeld dat welhaast één wand van de "Kapittelzaal" domineert. Tot besluit van de dag heeft mijn arme zus bij een glimlachende monnik een klein tegeltje gekocht met een welluidend, mooi adagium: "Er is geen betere vriendin dan een zus en geen betere zus dan jij"