Als insnijdingen in de ziel, als kerven in het hart.....

We zijn gaan wandelen bij het St. Elisabeth Ziekenhuis, onherbergzaam
brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert
langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen
alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben,
en de zwarte kerven in de sepia-kleurige boomstammen waren als evenzovele
wonden, toegebracht door een onbekende. Zo is mijn ziel gewond door
evenzovele benoembare als onbenoembare zaken.
Vuilwitte sneeuwklompen, de laatste restanten van een koud seizoen,
markeerden de wegberm.
Zij, de allerliefste, vertelde mij eens haar levensverhaal terwijl we
wandelden over het smalle pad, het verhaal van een leven dat dwars door de
diepe ravijnen van de vertwijfeling leidde.
En als de eens zo weelderige boomkruin die gekortwiekt en gesnoeid is, voel
ik mij verarmd, voorgoed en onherstelbaar verarmd.