Gebeurtenissen in het Openbaar Vervoer (I)

Af en toe signaleer ik hem her en der. Hij behoort tot de mensensoort die
eveneens geen enkele degradatie verdient: hij behoort tot onze mongoloïde
medemensen. Hij onderhoudt relaties met vrijwel alle chauffeurs van "Veolia"
en voert op plagerige, joviale dan wel serieuze wijze luidkeels gesprekken
met hen zodat de overige passagiers gewild of ongewild mee kunnen luisteren
terwijl het voertuig voorthobbelt door de troosteloze straten, die geen
schoonheidsprijs verdienen. Op een keer bezette ik een zitplaats in het
midden van de bus, zag hem binnenkomen en herkende hem onmiddellijk aan het
massieve postuur, de brede lippen en de forse zwarte bril. Hij kwam naast me
zitten en gaandeweg, terwijl de straten en bushaltes aan onze ogen
voorbijtrokken, vlijde hij zijn gehele lichaam stilzwijgend tegen het mijne
aan en uit een soort van naïviteit of vanwege het gebrek aan weerbaarheid
dat mij siert dan wel misstaat, liet ik  stilzwijgend toe wat andere dames
furieus zouden opvatten als "ongewenste intimiteit". En zo vervolgen we onze
weg, wellicht tot de verbazing, die zelfs in zijn gemankeerde brein wel moet
ontstaan over mijn grenzeloze verdraagzaamheid.
Later zag ik hem nog wel eens en als we elkaar herkenden, moest ik maar
gissen welke sporen of indruk het incident, weliswaar na lange tijd, nog
heeft nagelaten in de voor mij duistere en onbekende regionen van zijn
geheugen en persoonlijkheid. We spraken elkaar niet aan en het gebeurde
zakte weg in de vergetelheid die tweederde van alle menselijke ondernemingen
en strevingen gelukkigerwijs of ten onrechte ten deel valt.