Eenzaam in Rome

De bus had de lange weg gevolgd en zijn levende bagage met zich meegenomen, door Frankrijk, door Zwitserland en had tenslotte Rome bereikt. Een hele belevenis voor een kind uit een ambtenarengezin. Op school waren de monumenten, kerken en bezienswaardigheden van de Eeuwige Stad al bij voorbaat aan de orde gekomen, van de Piazza Navone tot het Forum Romanum en ze had zich er fantastische voorstellingen bij gevormd. De driehonderd gulden hadden de ouders welhaast uit hun mond gespaard. De jongens en meisjes verkeerden bijna allen in de problematische overgangsfase tussen kind en volwassene en volvoerden daarin een schemeroorlog, zetten aarzelende schreden in het tot dan toe onbekende terrein der volwassenheid, streden de strijd die hen tot man of vrouw zou maken.
Op het terras van het nonnenklooster waarin de schoolklas haar tijdelijke onderdak had gevonden speelde een meisje gitaar en zong een lied over liefde, over verlangen. De ambtenaarsdochter, een kind nog, vormde een uitzondering, ze begreep het niet, het was vreemd aan haar wezen. De Basiliek van St. Pieter werd eveneens bezichtigd naast al het andere interessante en opwindende dat sinds eeuwen de wereld tot zich trekt. Ze hadden de trappen beklommen die leiden naar de beeldengalerij op het dakterras met de monumentale gestalten van Petrus en Paulus. Het eeuwenoude panorama waarover priesters, prelaten en pausen hun blikken hadden laten dwalen was voor even het uitzicht van Brabantse jongelui van 17 jaar. Tot nu toe hadden de anderen de ambtenaarsdochter verdragen, maar nu, in het uur van de waarheid, toen ze haar voet op de trappen had verstuikt, wilde niemand van de klasgenoten haar naar het “hotel” brengen
De Rome-reis waarnaar zo verheugd was uitgezien, werd het toppunt van de uitstoting die haar sinds jaar en dag ten deel was gevallen.