Aan mijn geliefde Galgeven

Aan jouw oevers speelde ik als kind in het rulle, gele zand met
bontgekleurde schepjes, zeefjes en emmertjes. Jouw watervlakte zag ik later
vóór mij uitgestrekt liggen: kabbelend, deinend, donkerblauw, zwart of grijs
en ik spiegelde mij in jou.
Mijn Galgeven, ik hoop je wéér te zien, eens, als ook in mij de storm is
gaan liggen, als de wind tot bedaren is gekomen, als in mij alles zwijgt;
eens, vóór het grote afscheid.