Het café ligt aan brede lanen die elkaar ontmoeten in een kruising.
Het is rustig op Tweede Kerstdag in het dorp. Enkele heren hangen aan de bar, vertellen elkaar op luide toon het laatste dorpsnieuws en vallen stil als er drie vrouwen binnenkomen met drie petieterige hondjes: twee bonte Jack Russells en een klein wit poedeltje dat zij aanspreken met de naam "Piep" en dat vanuit het veilige mandje voorop de scootmobiel van een van de dames het tafereel overziet.

Met een glashard, ijskoud pokerface beantwoorden de dames de onbeschaamde, doordringende blikken van de heren; zij nemen plaats aan een tafel en bestellen twee cola en een warme chocomel. Er valt een stilte. De zware ziektes die de dames met zich meedragen vormen een taboe-onderwerp en zij genieten slechts van de kalmerende smaak van nicotine en van hun onuitgesproken, stilzwijgende saamhorigheid en van het begrip dat alleen maar kan voortkomen uit de diepgaande persoonlijke beleving van hetzelfde lot.