De wereld lag roerloos en lam onder de broeierige, benauwende, loodzware deken van een gesloten wolkendek, in de wurgende, verzengende houdgreep van een onverwachte en langdurige tropische episode.

Nergens meer de joyeuze schaduwen, die twijfel of melancholie kunnen symboliseren; de wereld gaf zich prijs in openheid en naaktheid: cru, uitgesproken.

We smoorden in de hel; we braadden als saucijsjes in een pan tot de weldaad van kletterende, spetterende regen ons overspoelde en bevrijdde.

De volgende morgen werden we verrast door een verfrissende koelte. We konden weer vrij ademen. Vogels amuseerden zich klapwiekend en opgewekt in het gebladerte en piepten en kwetterden opgetogen. Een lichte mist vervaagde de contouren van huizen, bomen en struiken. Bomen rustten uit in de windstilte. Een nieuw seizoen brak aan.