Pink Ladies, een traktatie van de Tilburgse markt- Klantvriendelijkheid - What men do…..- Kwetsbare tenen - Natuur en passie in de inrichting
Pink Ladies, een traktatie van de Tilburgse markt
De jongeman, gekleed in een zwart T-shirt, sprak me aan met de eretitel “jongedame”, waarop ik hem “jongeheer” noemde, een aanspreektitel waarmee ik hem vereerde.
Naast het overige fruit en de groenten, de “Conference-” peren, de maïsgele en rode
paprika’s, de sinaasappels en de citroenen, trof ik de “Pink Ladies” aan, glanzende appels met wijnrode schil.
Ik besloot er een kilo van aan te schaffen. Een meneer naast mij met grijze, uitbundige snor die zijn bovenlip bezette, grapte en schertste eveneens met de mannen achter de kraam en hij besloot tot zijn aankopen. Thuis kon ik genieten van mijn “Pink Ladies”
Klantvriendelijkheid
Ik slenterde, ogenschijnlijk belangstellend maar in werkelijkheid onverschillig, door de zaak van “Bruna” aan de Schouwburgpromenade. De boeken en tijdschriften, de kaarten en de kantoorartikelen liggen daar opgetast voor wie ze wil grijpen, als een publieke dame in een etalage, achter een raam.
Ik schafte slechts twee mooie boekjes aan met kleurige, glanzende kaft die zouden kunnen dienen als dagboekjes. Ik prees de verkoper de hemel in om zijn klantvriendelijkheid. Hij verklaarde “van zijn hobby zijn beroep te hebben gemaakt” en plakte nog een mooie sticker met de tekst “speciaal voor jou” op de verpakking van een cadeautje dat ik voor een vriend had aangeschaft.
What men do…..
Meneer lag op zijn buik en op zijn knieën als een minnaar aan de voeten van een geliefde
te metselen op het braakliggende terrein achter ons Paleis Raadhuis. In het voorbijgaan merkte ik op: “Zwaar werk!”. “Ja”, repliceerde hij “en ik heb levenslang”. Andere heren, even verderop, waren bezig met enorme machines - toonbeelden van menselijk vernuft en inventiviteit - grote platen te verplaatsen die de machines als het ware in hun “mechanische muil” hadden genomen en hadden vastgepakt. Dit alles omdat “Tilburg verder bouwt” zoals op de immense, veelbelovende billboards staat aangekondigd
Kwetsbare tenen
Aan de voet van een manshoge spiegel bevinden zich in het huis van de pedicure merkwaardig gevormde, kleurige pompoenen die daar met een onbekende, mysterieuze bedoeling zijn neergelegd. Een witgelakte, steile trap voert naar de kleine kamer op de eerste verdieping van mevrouw de pedicure. Verticale, diepe lijnen tekenen haar hals en weelderig grijs haar siert haar hoofd.
Ze is als de arts die ze nooit is geworden en ze neemt mijn teentjes onder handen. Het meest linkse teentje wijkt wat af, is als een dissident die niet tot de orde te roepen is en de overige tenen gedragen zich, blijven in het gareel. Het zijn welbeschouwd kwetsbare tenen waarop in mijn lange leven nogal eens getrapt is en die verwond en beschadigd zijn zoals maar zelden voorkomt….
Natuur en passie in de inrichting
Een gezellige en feeërieke schapenkudde is de cliënten van “Prisma” komen vergezellen. Ze grazen op de grasgroene, uitgestrekte weide naast het paviljoen, staan trots op hun wankele poten, dragen hun wollige vacht en op hun koppen hun indrukwekkende hoorns. Ze komen, als waren ze nieuwsgierig, aanlopen en ze kijken als verbouwereerd in mijn richting.
De verpleger neemt veel - voor mij onnaspeurlijke - tederheid waar in hart, ziel en persoon van mijn gemankeerde broer. De verplegers hier zijn alles al gewend.
Gelukkig kwam de zwarte, elegante auto van de Regiotaxi mij ophalen en binnen in het voertuig kon ik het menselijk vernuft bewonderen waarmee de apparatuur voorin tot stand was gekomen, waarmee het meisje mij veilig loodste naar mijn woning in de stad..
