Een treinreis in het vroege seizoen
De Intercity glijdt ongelooflijk gracieus en elegant onder de overkapping het station van Tilburg binnen en het krachtige, machtige voertuig mindert vaart en komt tot stilstand. De trein zal me op mijn bestemming brengen; het dorp Rijssen in de verre provincie Overijssel; een reis van anderhalf uur. In Rijssen heb ik vrienden gevonden….
Ik beschouw het weidse landschap vanuit mijn coupé. Spoedig zal Den Bosch in zicht komen, alsmede Arnhem, Zwolle en Deventer. De machinist voorin kent zijn taak en missie.
Mijn blikken vallen op boerderijen, op woonhuizen, op kerktorens en op bomen die haast aarzelend aan de lente beginnen en aan haar toegeven, soms al getooid met tere bloesems en op de wilgen met de als in treurnis neerhangende takken. Soms begroeit klimop de stammen als betrof het samenleven een perfecte symbiose van de Natuur. Het land wordt doorsneden door paden en wegen, door machtige blauwe rivieren en doorstroompjes van bescheiden omvang. Ik heb tenslotte de landelijke villa weergezien; het landhuis en mijn vrienden en heb het kleine cadeautje dat ik had aangeschaft overhandigd; een kaars in een houder van aardewerk. De terugreis voerde me door de avond. Rustig schommelend bewoog het voertuig zich voort en ik bereikte mijn geboortestad waar mijn woning mij opnieuw verwelkomde…..
In Nijnsel, in een klein “museum”
Het is een merkwaardig “museum” in Nijnsel, waar in twee grote “loodsen” tal van artefacten bewaard worden, voor de toekomst of kennelijk voor de eeuwigheid en het wordt omringd door uitgestrekte grasvelden met in de verte een vijver die blinkend de hemel weerkaatst in haar oppervlak. Zelfs wordt in het “museum” Bisschop Bekkers, de charmante en charismatische coryfee van het Katholicisme nog vereerd en jaren na zijn tragische dood wordt hij nog “in leven gehouden” door middel van twee mijters en verschillende portretten in zwart-wit in een glazen vitrinekast. Dit alles was aanleiding voor de hoge, kirrende en hinnikende lach van enkele dames in ons gezelschap. Door het groene landschap reisden we weer naar Tilburg. De straten verwelkomden ons en we arriveerden in de vroege avond…
Ontmoetingen in de winkelgalerij (vervolg)
Ze kwam me tegemoet in de winkelgalerij, strompelend achter een rollator (grijs haar, ruiten bloes, een gouden tand in het gebit) en ze sprak mij aan met de woorden; “Het valt niet mee” Ze verklaarde op zoek te zijn naar een blauw voorwerp om de deur van haar flat te openen; een voorwerp dat ze niet nader kon definiëren of omschrijven, zodat ook voor mij in duisternis gehuld bleef wat ze bedoelde. “Donders Security” is echter een zaak waar men wel weg weet met alles wat met sloten en sleutels te maken heeft, dus volgde mijn aarzelende maar niettemin zelfverzekerde advies; “U moet bij Donders Security zijn; probeert u het daar eens; ik kan niet zeker zeggen of ze u daar kunnen helpen, maar misschien kunt u daar terecht!”
“Sweet Is the Lore that Nature brings” (Shelley)/Een bezoek aan de Heemtuin te Rucphen
We waren naar het West-Brabantse dorp Rucphen gereisd om een Heemtuin te bezichtigen; een van de mooiste wilde bloementuinen van Nederland en Vlaanderen. Vanuit een houten paviljoen, waarin opgezette dieren als een bunzing met opengesperde bek en eveneens opgezette vogels zoals een sperwer, een ekster en een patrijs te bewonderen waren, werd ons koffie geserveerd. Kronkelige paden, in dit seizoen door groen omzoomd, voeren door de landelijke, prachtige tuin. Ik betreed een houten bruggetje dat uitzicht biedt op een water dat daar stilletjes ligt te glanzen en bloesems als een bruidssluier welven zich over mijn pad. Bloempjes met blauwe kelkjes als uit een sprookjesboek flankeren het pad en tonen hun lieflijke gedaante. Bomen die vol in het blad staan tonen een explosie van groen op deze dag in april. In een “insectenhotel” zoeken insecten hun toevlucht. Tenslotte hebben wij de terugreis naar Tilburg aanvaard en onze chauffeur en vrijwilliger bedankt voor de reis…
“Es gibt also die Liebe”
….en zo bewaar ik nog altijd een klein boekwerkje met romantisch aandoende en kunstzinnig verantwoorde tekening op de kaft en de titel: “Es gibt also die Liebe” Het geschrift moet de verloving en de prille eerste huwelijksjaren van mijn ouders begeleid hebben. Beide kinderen van de Crisis, van de armoede en van de Wereldoorlog vonden elkaar eens en uit hen ben ik voortgekomen….. De vijftiger jaren tekenden mijn vroegste jeugd en de bovenverdieping in de Gerard de Bondtstraat vormde in die tijd mijn thuis….
De ongenadige, brute dood heeft de allerliefsten ingehaald en slechts hun portretten sieren tot op de huidige dag mijn woning…..
