CuBra


 

CUBRA HOME

 

Inhoud Broeckx

 

Ineke Broeckx Archief verhalen 2004-2019

 

Ineke Broeckx Poëzie

 

 

Ineke Broeckx
 

Korte verhalen - 02-02-2022


Het voorvaderlijke huis - Met zijn allen een Booster-prik halen - Een wonderbaarlijke amulet?- Mijn Cosmo - Schooljaren


Het voorvaderlijke huis

 

Hoog rijst de gevel op van het voorvaderlijke huis aan de Oude Markt in Tilburg. Even verderop is de winkel van de oude bakker die zijn leven slijt achter de toonbank waarin diverse soorten gebak zijn uitgestald en waar ik nog altijd een saucijzenbroodje kan verkrijgen dat als ontbijt kan dienen. De grote drogisterij van “Erica” met haar enorme en overbodige assortiment opent haar deuren om klokslag half tien in de morgen als de imposante klok van de nabije Heikese Kerk van zich doet horen; alle lichten gaan plotseling aan en ik ben welkom voor mijn bescheiden, luttele aankoop (Wachtend vóór de zaak had ik mijn blikken nog kunnen laten dwalen over de merkwaardige panden aan de Oude Markt die het voorvaderlijk pand flankeren en waarop mijn voorvaderen moeten hebben uitgekeken en die vandaag de dag nog getuigen als enige reminiscentie van eens geleefde levens, van alles dat voorgoed, onherroepelijk voorbij is……

 

Met zijn allen een Booster-prik halen

De vaccinatie-locatie in Waalwijk is merkwaardig gesitueerd op een fabrieksterrein te midden van panden die geen schoonheidsprijs verdienen. Een snelle witte auto van de Regiotaxi met zorgzame grijsharige chauffeur, gekleed in corduroy, heeft me hier gebracht. Het boosteren is begonnen en vele dames en heren hebben de weg weten te vinden naar de immense hal, die eerder ongetwijfeld bestemd is geweest voor andersoortige doeleinden en die ik van vorige gelegenheden ken. Hoe zorgzaam kan men zijn? (In Nederland?) In de hal die lijkt op een fabriekshal schijnen grote posters van de GGD de ultieme gezondheid te beloven en te propageren die nu is weggelegd voor velen en wereldwijd worden inderdaad momenteel massaal de armen ontbloot om de naald van de injectie toe te laten, zo ook in Waalwijk.

Als ik weer wacht op de taxi ten behoeve van de terugreis, vertoevend in de koude wind van januari, heb ik uitzicht op een rij bomen aan de horizon die een landelijk terrein begrenzen en ik verklaar aan een dame in helgele kledij met de tekst “Security” op de rug; “Ik ben blij met het booster-shot. Je moet naar een dodelijke ziekte niet willen solliciteren….”

Een wonderbaarlijke amulet?

 

Eens, toen er verdenkingen bestonden dat de dodelijke en door mij zozeer gevreesde ziekte reeds het terrein van mijn geliefde lichaam betreden en in bezit genomen; veroverd had, bracht de allerliefste de wonderlijke steen mee. Het was een bruine, glanzende steen of amulet met een grillige, onregelmatige vorm en er zat een briefje bij waarop de kennelijk wonderbaarlijke werking van het kleinood beschreven was.

 

In totale machteloosheid had mijn geliefde zus deze verlegenheidsoplossing gezocht, dit brevet van totaal en machteloos onvermogen als symbool van haar steun en van haar liefde

 

Van de onschuldige, levenloze steen gaat echter geen werking uit; zij is krachteloos en machteloos ten aanzien van ieder leed en ten aanzien van het immense, ontzagwekkende leed dat de wereld overspoelt en haar teisteren zal tot in lengte van dagen…

 

Niettemin was mijn diagnose onverwacht gunstig en nu bewaar ik de steen die mij geschonken werd; getuigenis en getuige van doodsnood, wanhoop en vertwijfeling….

 

Mijn Cosmo

 

….en zo herinner ik me tevens mijn Cosmo; een langharige, grijze Perzische kat; een fotomodel te midden van haar soortgenoten, de katten en haar okergele ogen waarvan ik de uitdrukking niet kon doorgronden. Cosmo vergezelde mij slechts korte tijd en leek haar “eenzaamheid” bij mijn afwezigheid slecht te verdragen; dit in tegenstelling tot wat men over katten wenst te beweren en soms raasde ze als in waanzin rond door mijn kamers; als dolzinnig en dan trof ik haar bij thuiskomst aan achter mijn wasmachine. Dan was mijn mededogen voor het onschuldige, kwetsbare dier dat kennelijk ongelukkig was, groot (maar mocht ik het dier menselijke eigenschappen toekennen?)

 

Ik raakte Cosmo op een kwade dag kwijt en heb haar nooit meer teruggevonden. Ze is van tweehoog uit mijn raam gesprongen en ik ben haar tevergeefs gaan zoeken in het plantsoen dat zich uitstrekt aan de voet van mijn woning. Ook in het asiel heb ik haar niet meer aangetroffen. Zo graag zou ik nog een dier huisvesten; een kat, een hond of een vogel….

 

Schooljaren

 

Mejuffrouw H. gekleed in de cognackleurige trui schudde alle toekomstige leerlingen en ook mij de hand op de eerste schooldag. Het tijdperk van “aap, noot, mies” was aangebroken en vanaf mijn plaats tegen de gelaagde muur van het houten schoolgebouw zou ik voortaan het wilde, onstuimige spel van mijn medescholieren gadeslaan zonder er zelf aan deel te nemen. Spoedig was het zonneklaar dat de Zusters van Liefde wel een buitengewone voorkeur hadden voor de twee meisjes met de blonde paardenstaarten; de tweeling Daniëlle en Marianne. Zij mochten met de goudkleurige inkt schrijven en voor hen werd de kleurige, mooie wol gereserveerd terwijl voor mij het dunne, paarse garen uit een lade werd opgediept om wanten van te breien. Zes leerjaren volgden en tenslotte bleek ik de enige van de klas te zijn die naar de HBS mocht. Maar tot mijn verbazing en afgrijzen keerden allen zich op een winterse dag tegen mij en bekogelden zij mij met sneeuwballen in een gevecht. Mijn bril, die ik altijd al droeg, viel van mijn gezicht af en huilend vluchtte ik naar mijn ouderlijk huis gesitueerd in een van de straten van de arbeiderswijk….