Een tribuut aan onze oude, lieflijke Kapel - Zoals ik de nieuwe dag begroet/Belastingperikelen -
Film in de klas - Het evenement van jouw gezicht... - Glasvezelperikelen c.q. -faciliteiten
- Afrikaanse taferelen in een Nederlands ziekenhuis
Een tribuut aan onze oude, lieflijke Kapel
Het prieel vóór onze “Hasseltse Kapel” is gesierd door lieflijke viooltjes, door oude lantaarns en door triomfantelijke, eerbiedwaardige eiken; eiken die hun kruin tot in lengte van dagen welwillend, liefdevol en zelfs vergevingsgezind uitstrekken boven de arme Tilburgers die hier graag samenkomen om hun wederwaardigheden en roddels met elkaar te delen. En die eveneens graag een beroep doen in hun vergaande devotie en bijgeloof op de Maagd Maria, Sterre der Zee, afgebeeld in haar schitterende, eveneens triomfantelijke kledij op een “ansichtkaart” die men desgewenst mee kan nemen.
Maar ook vooraan in de Kapel paradeert de Heilige Maagd op een hoge troon, gekleed in witte kledij met een staf in de hand en met het lieflijke kindje op de arm. De bezoekers leggen Haar vol diep vertrouwen hun noden voor, hun zorgen en problemen waarvoor zij misschien elders tevergeefs aanklopten. Niet vergeten mogen worden de vele plaquettes aan de wand, getuigenissen van de dankbaarheid van mijn arme en lieve stadgenoten aan Maria, Sterre der Zee voor genezing en bevrijding van hun kwalen waarvoor zij wellicht elders tevergeefs aanklopten.
De seizoenen zijn gepasseerd en de oude eiken verheffen zich.
Zoals ik de nieuwe dag begroet/Belastingperikelen
Het viel niet te ontkennen dat het aardige, jonge studenten waren die de belastingaangiften behartigden. Zij “zetelden” in een omvangrijk lokaal van “Wijkcentrum West” waarin ook ooit gymlessen plaatsvonden en een kunstzinnig verantwoorde muurschildering herinnerde aan jeugdig enthousiasme. Een toch wel wat norse jongeman met donkerblonde krullen, die wanordelijk gedrapeerd waren over zijn schedel, werd geassisteerd door een bereidwillig, lieflijk Chinees meisje met een kanten bloesje en cognackleurig vestje.
Ik deponeerde een dikke bundel papieren bij hen, in geen enkel opzicht getuigend van wat ook maar enigszins zou kunnen lijken op enige frauduleuze handelingen en dik genoeg om een uiterlijke gelijkenis te vertonen met de uitgebreide roman die nooit uit mijn handen zal komen. Ijverig typte de genoemde jongeman mijn gegevens in in de “Lenovo”-laptop.
Het resultaat is mogelijk en hopelijk een mooie teruggave die ik zal verwelkomen zoals ik iedere nieuwe dag die zich aankondigt, van harte begroet….
Film in de klas
Het was een feestelijke gebeurtenis als we een filmvoorstelling kregen in de klas. In die verre jaren van geestelijke armoede en verwaarlozing waren we niet veel gewend en er was toen ook nog geen televisie. Achter in de klas, achter de ouderwetse banken van glanzend hout werd het filmapparaat op een hoge “standaard” opgesteld. En dan ontrolden zich voor onze verbaasde en opgetogen ogen de Nederlandse landschappen waarover we leerden bij aardrijkskunde; de polders, de stranden, de zee, de heidevelden en ook de molens, de Afsluitdijk en de stoomgemalen en zoveel meer dat zozeer tot onze verbeelding sprak.
Tevens bewaar ik nog altijd mijn aardrijkskundeschrift in mijn oude bureau. Daarin staan op de gestempelde landkaarten van onze provincies de steden met kleurige vlekken aangegeven en ernaast staan in een keurige rij de plaatsnamen vermeld, geschreven met de kroontjespen in een kinderlijk handschrift: Den Haag, Rotterdam, Vlaardingen, Hillegom, Lisse, Haarlem, etc. etc. Ernaast op de blanco bladzijden is een en ander geďllustreerd met afbeeldingen, geknipt uit tijdschriften, die mij daartoe geschikt leken in mijn kinderlijke naďviteit en onnozelheid….
Het evenement van jouw gezicht…..
Het evenement van jouw magistrale gezicht waarop zich een symfonie ontrolt en aftekent, zal me blijven inspireren. Je lippen bleven een heiligdom dat ik niet mocht beroeren en ze toonden vaak je lach die je grote verdriet moest maskeren. Je ogen, melancholiek en vervuld van droefenis, staarden als om oneindige, metafysische verten te doorschouwen en bereiken en ze toonden het blauw van de hemel. Er is alleen nog de foto, gemaakt in het jaar van je kracht, van je mannelijke trots…..
Glasvezelperikelen c.q. -faciliteiten
We schrijven maart 2021. De narcissen in het plantsoen die mij al begroetten bij mijn komst in deze straat en in deze woning, meer dan dertig jaar geleden, tonen hun maisgele en citroengele bloemen al en de bomen aan mijn venster dragen al heel kleine twijgjes, voorboden van een nieuw seizoen….
Op een mooie poster in de hal van ons appartementencomplex staat al aangekondigd dat de heren van KPN binnenkort langs zullen komen voor de aansluiting van de glasvezelfaciliteiten en op een goede dag staan ze inderdaad voor de deur….
In de duistere ondergrond van de straat, onder de stoeptegels bevinden zich sinds jaar en dag tal van leidingen en kabels waarvan doel en betekenis mij totaal ontgaan, maar daarin graven de heren tot het zand opgedolven is en de zanderige ondergrond bloot komt te liggen. Ik ga buiten een kijkje nemen en spreek een van hen, kennelijk de opzichter, aan: ”Gaat het lukken?” Joviaal steekt hij zijn hand op; “Het komt in orde mevrouw!”
Later op de dag verlaat ik mijn woning via een loopplank voor ziekenhuisbezoek. Vrolijk aandoende rood-witte gestreepte ludieke kegels staan opgesteld rond een diepe kuil waarin de heren bezig zijn.
Als de zon haar cirkelgang voltooid heeft is het werk klaar. De straat ligt er weer bij als een dichtgepleisterd graf.
Als “toegift” zal nog een heel leuke jongen met een fiere kuif, een sportieve lichtbruine pantalon en een gifgroen jack aan huis komen om het werk te voltooien.
Hij knutselt korte tijd aan een klein kastje in de hoek van de woonkamer en verplaatst daartoe een tafeltje met een plant en een forse witte “Dorische” zuil, een reminiscentie uit mijn ouderlijk huis.
We voeren een klein, nutteloos en zinledig gesprek dat tot de slotsom leidt dat je nooit werk moet doen waarvoor je niet gemotiveerd bent.
Dan is het werk voltooid. We kunnen vanaf dit moment genieten van de nieuwe mogelijkheden.
Afrikaanse taferelen in een Nederlands ziekenhuis
Een vermoedelijk Zuid-Amerikaans, dan wel Afrikaans tafereel, bestaande uit langwerpige, kleurige, platte boten waar gekleurde mannen zich om verdringen, tekent zich af op een grote wandplaat achter een “balie” in het Twee Steden Ziekenhuis….
Ik ben gekomen voor mijn long-injectie maar ben zoals gewoonlijk te vroeg. Allen zijn gekomen in tweetallen (een moeder met een dochter, een kleinzoon met zijn oma) maar ik ben alleen, altijd alleen nadat de ontrouwe vriend van dertig lange jaren deserteerde….
In de wachtkamer die uitziet op een fors en massief balkon, gelardeerd met merkwaardig aandoende zware pijpleidingen en op een vreemdsoortige hoge schoorsteen die mij onbekende doeleinden dient, hangen portretten van Afrikaanse, knielende mannen aan de wand die in de weer zijn met pijl en boog en gereedschap en met lappen tussen de benen om de kwetsbare organen te beschermen en te bedekken.
De openstaande deur biedt een doorkijkje naar een eveneens Afrikaans portret aan de wand van een oude man met doorleefd en levenservaren gezicht. Moeten de genoemde afbeeldingen de slachtoffers en gedupeerden die hier komen troosten en welke affiniteit heeft men hier met Afrika???
Men plaatst tenslotte de injectienaald op mijn weke, kwetsbare bovenarm en, alsof het hier een restaurant is, word ik getrakteerd op koffie met een lekkere muffin…..
